Η ημέρα αυτή, περιγράφεται υπέροχα από τον John Masefield παρακάτω.
«Την Παρασκευή, 23 Απριλίου, ο καιρός καθάρισε, ώστε να μπορέσουν να ξεκινήσουν οι εργασίες. Η γη της Λήμνου ήταν πανέμορφη με λουλούδια εκείνη την εποχή, στη σύντομη αιγαιακή άνοιξη, και προς τη θάλασσα πάντα, στον κόλπο ήταν τα πλοία, περισσότερα πλοία- έμοιαζαν με τα μισά πλοία του κόσμου.
Τώρα, σε όλη αυτή την πόλη των πλοίων που ήταν τόσο πολύβουη από τα διερχόμενα περιπολικά και θορυβώδης από την εργασία των ανθρώπων, άρχισε το ανέβασμα των αγκυρών. Το ένα πλοίο μετά το άλλο, γεμάτα στρατιώτες, έβγαιναν αργά από το λιμάνι μέσα στην υπέροχη μέρα και ένιωθαν ξανά το κύμα της θάλασσας. Τέτοια συγκέντρωση ωραίων πλοίων δεν έχει δει ποτέ κανείς σε αυτή τη γη, και η ομορφιά και η αγαλλίαση της νεολαίας πάνω τους τα έκανε να μοιάζουν με ιερά πράγματα καθώς απομακρύνονταν. Όλοι οι χιλιάδες άνδρες που βρίσκονταν στο εξωτερικό συγκεντρώθηκαν στο κατάστρωμα για να τα δουν, μέχρι που κάθε κουπαστή γέμισε ασφυκτικά.
Αυτοί οι άνδρες είχαν έρθει από όλα τα μέρη του βρετανικού κόσμου - από την Αφρική, την Αυστραλία/Καναδά, την Ινδία, τη Μητέρα Πατρίδα, τη Νέα Ζηλανδία και από απομακρυσμένα νησιά της θάλασσας. Είχαν αποχαιρετήσει την πατρίδα τους για να μπορέσουν να προσφέρουν τη ζωή τους στον σκοπό που υποστηρίζαμε- και, καθώς απομακρύνονταν, το μόνο που ένιωθαν ήταν μια χαρά αγαλλίασης που το νεανικό τους θάρρος επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί.
Πήγαν σαν βασιλιάδες σε μια παρέλαση στον επικείμενο θάνατο. Καθώς περνούσαν από τα αγκυροβόλια στο αγκυροβόλιο των πολεμικών πλοίων στο δρόμο τους προς τη θάλασσα, ζητωκραύγαζαν και ζητωκραύγαζαν μέχρι που το λιμάνι ηχούσε από τις επευφημίες. Καθώς κάθε πλοίο, γεμάτο στρατιώτες, πλησίαζε τα πολεμικά πλοία, οι άνδρες κούνησαν τα καπέλα τους και ζητωκραύγαζαν ξανά και οι ναύτες απαντούσαν, και ο θόρυβος των ζητωκραυγών μεγάλωνε, και οι άνδρες στα πλοία που δεν είχαν ακόμη κινηθεί συμμετείχαν, και οι άνδρες στην ξηρά, μέχρι που όλη η ζωή στο λιμάνι ευχαριστούσε που μπορούσε να πάει στο θάνατο χαρούμενη. Όλα ήταν όμορφα στη χαρά των ανθρώπων που ετοιμάζονταν να πεθάνουν, αλλά το πιο συγκινητικό ήταν το μεγαλείο της γενναιόδωρης καρδιάς τους».
Πηγή: Lemnos1915
