Ιστορίες
ζωντάνεψε και μου έκοψε τα χέρια με την πριονωτή του μύτη
Από το rubycloud.blogspot.gr
Ήταν η πιο ψηλή απ’ όλους μας. Η πιο καλλίκορμη ακόμα και στα βαθιά της γεράματα. Περίεργη καθώς ήμουν από μικρή, έψαχνα τα πράγματά της κι είχα ερωτευτεί μια χοντρή πλεξούδα μαλλιών. Την είχε κόψει στα νιάτα της, όταν αποφάσισε να υιοθετήσει ένα πιο μοντέρνο λουκ καρέ. Λαμποκοπούσε στο χρώμα του κοκκινελιού. Τόσο όμορφο κόκκινο δεν έχω δει σε δειγματολόγιο βαφών. Ούτε σε καμιά διαφήμιση.
Γράφει ο kapakapamoiris
Καθόμαστε και μετράμε βδομάδες και μέρες να βγει ο χειμώνας. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας με χαπάκια «πενήντα και σήμερα». Και μετά ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο ημερολόγιο για το καλοκαίρι, υπολογίζοντας μεζούρες αντιβίωσης, «εκατονδέκα κι απόψε». Που και που καταπίνουμε καναδυο placebo αργίες -κάτι καθαροδευτέρες, πρωτομαγιές, πασχαλιές- ενδιάμεσα, οι τυχεροί. Είναι κι άλλοι πολλοί που έχουν αναγκαστική αργία μήνες, χρόνια.
«Με λένε Μιχάλη. Γεννήθηκα το 1980 στην Αθήνα, στο «Μητέρα». Οι γονείς μου τότε έμεναν στο Παγκράτι. Μετά τη γέννα μου μετακομίσαμε στα Πατήσια. Οι γονείς μου είναι από τη Νιγηρία. Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει, τη δεκαετία του ΄70. Ύστερα από κάποια χρόνια έφερε και τη μητέρα μου. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο δημοτικό τα πήγαινα μια χαρά με τα άλλα παιδιά. Μόνο όταν τσακωνόμασταν στο ποδόσφαιρο με στολίζανε με βρισιές του τύπου «αράπης» και τα σχετικά.
Γράφει ο gasireu
Ένα διαβολεμένο σκνιπάκι με κυνηγάει. Θέλει απεγνωσμένα ν’ αυτοκτονήσει στο μοχίτο μου. Ντάξει, όχι και πολύ, το γιαπί, το πιλοφόρι, το μυστρί, διάθεση. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να πιω όλη την κάβα μου, τυχαία γεμάτη εδώ και καιρό με Αβάνα Κλάμπ, θέλησα να μυρίσω λίγο το ξεχασμένο καλοκαίρι. Ξέθαψα μια γλάστρα μέντα και αγόρασα λάιμ Βραζιλίας. Κανονικά θα έπρεπε να φτιάξω ντεμέκ καϊπιρίνια, αλλά δεν ήθελα. Βαράει άσχημα στο κεφάλι. Στη χώρα της φτώχειας, των κώλων και της σάμπα, έχει καρναβάλι τώρα. Κι ο Χριστός με ανοιχτά τα χέρια του, επ’ άπειρον, ατενίζει τα γαμήσια, τους μεθυσμένους και τη θάλασσα από ψηλά.
Γράφει ο kapakapamoiris
Μερικές φορές απορώ με ανθρώπους που δεν ξέρω. Θυμώνω μαζί μου γιατί θυμώνω με e. Με τα περισσότερα απ’ αυτά, στην αληθινή μου ζωή δεν θα ‘θελα να διασταυρωθούν ούτε οι σκιές μας.
Γκρι, μωβ, λερί, τέτοιο ουρανό σου περιγράφω έξω απ το παράθυρο.Χάλι μαύρο, άπλυτος ουρανός, βρωμιάρης, λέτσος.Κάποτε μου άρεσε να τον βλέπω σε εξώφυλλα από δισκάκια, που είναι χωμένα πίσω πίσω στα ράφια εδώ και χρόνια. Ηeaven up here, αν σου λέει κάτι. Σήμερα μόνο ήλιο θέλω, γερνάω. Σίγουρα γερνάω.
Το τέλος του κόσμου θα μας βρει σε συναυλία των Jean-Paul Sartre Experience στη Νέα Ζηλανδία ή καβάλα σε μια μοτοκούζι να διασχίζουμε τη Λένορμαν με μια Polaroid στο χέρι κι ο αέρας θα βρωμάει απ’ τα διυλιστήρια. Μπορεί να κόβουμε λεμόνια απ’ τον κήπο σου ή να πετάμε βότσαλα στη θάλασσα της Μάγχης κι εγώ να σου λέω ψέμματα πως είμαστε στον Ατλαντικό. Μπορεί να τρώμε τηγανητές πατάτες με σως χίλιες θάλασσες σε ένα βρώμικο φαστφουντάδικο στις Βρυξέλλες ή να πίνουμε βότκα απ’το μπουκάλι και να κάνουμε φιγούρες σε κάποιο μπαρ της Μπρατισλάβας.
Από το silentcrossing.wordpress.com
Κάποιο πρωινό κατεβαίνοντας την Ιπποκράτους βρήκα στο δρόμο ένα στίχο που έλεγε καθρεφτάκι ο έρωτας στο κλουβί του κόσμου, τον έδεσα με ένα σπαγγάκι και τον έβαλα στην τσέπη του σακακιού μου, πρέπει να γράφουμε που και που για στίχους που μιλάνε για έρωτες, σκέφτηκα, μετά τον ξέχασα, αυτός περίμενε υπομονετικά για μήνες, μια μέρα που έψαχνα τα κλειδιά του αυτοκινήτου τον ξαναβρήκα στην τσέπη νηστικό και ατιμασμένο, τα μάτια του μικρά και στρογγυλά με κοίταζαν με αγωνία, του είπα από ‘δω κι εμπρός δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα θα σε φροντίζω εγώ, τι άλλο μπορούσα να κάνω, από τότε ο στίχος μου κι εγώ γίναμε αχώριστοι, τώρα πάμε μαζί σε συναυλίες, μαζί στα μαθήματα χορού, κρύβεται στη σκόνη των βιβλίων μου και πετάγεται ξαφνικά ανάμεσα από τις σελίδες για να με κοροϊδέψει,
Από το momentsandwinds.wordpress.com
Θα της πήγαινε το Σμαράγδα" μουρμούρισε ο Πάνος πίσω από τον πάγκο, παραμέρισε χαρτιά και πενάκια για να ακουμπήσει το δεύτερο διπλό. Old fashion ιεροτελεστίες και τάματα 40plus σε νερά θολωμένα, απομεινάρια από κάποτε μονοθεϊσμούς. Τελευταίο, γωνιακό σκαμπώ, τρία παγάκια, στάχτες έξω από το τασάκι, ο dj μόλις είχε χαμηλώσει τα φώτα και ψήλωνε το Love΄s Name. Σκάρτα πενήντα τετραγωνικά, δέκα τραπέζια όλα κι όλα εκτός από την μπάρα, μια χαρά αρκούσαν πέντε στιχάκια ψέμματα για να τα φωτίζουν. I never trusted happiness.. Να λάμπει ο τόπος αρκούσαν.
