Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Ιστορίες

banner roots

Ιστορίες

29.12.2012 | 19:38

Η έκσταση είναι μια γλώσσα που ο άνθρωπος  έχει ξεχάσει εντελώς. Έχει υποχρεωθεί να την ξεχάσει. Έχει εξαναγκαστεί να την ξεχάσει. Η κοινωνία είναι εναντίον της. Η κοινωνία έχει κάνει τρομακτική επένδυση στη δυστυχία. Εξαρτάται από τη δυστυχία, τρέφεται από τη δυστυχία, επιβιώνει από τη δυστυχία. Η κοινωνία δεν είναι για ανθρώπινα πλάσματα. Η κοινωνία χρησιμοποιεί τα ανθρώπινα πλάσματα ως μέσα για τον εαυτό της.

29.12.2012 | 15:25

Μη χαράζεις άστρο της αυγής μη μου τρομάζεις

Άνοιξα την μικροσκοπική γροθιά του. Να του φιλήσω ακόμη και τις παλάμες. Μωρό μου. Αγόρι μου. Ομορφιά μου. Ψυχή μου. Λατρεία μου. Αγάπη μου. Ζωή μου. Φως μου. Ματάκια μου. Ζουζούνι μου. Γλυκουλάκι μου. Ζουμπουρλό μου. Παιδί μου. Ένα κείμενο μόνο προσφωνήσεις της μάνας στο παιδί της. Κάθε προσφώνηση και μια παύση. Παύση. Αυτό που μας λείπει. Χτες στην παράσταση Παρθενώνας. Πρόφτασα να μου πω, μην κλάψεις πάλι ρε. Άνοιξα την μικροσκοπική γροθιά του. Να του φιλήσω ακόμη και τις παλάμες. Και έπεσε το βλέμμα μου στη γραμμή της ζωής. Που δεν είναι μακριά. Και δεν έχει καμιά λογική εδώ. Να προλάβεις να πεις τι είναι αυτά ρε; Χειρομαντεία ρε; Στο αντίκρυσμα έχει ήδη περάσει απ' το νου σου η σκέψη. Και δεν έχει πιο τραγική μοίρα από αυτή.

28.12.2012 | 01:59

Από το kospanti.wordpress.com

Ήταν ένας flaneur των λαϊκών προαστίων και της εργατιάς. Περιπατητής, σουλατσαδόρος, ξάπλας και αργόσχολος. Κάθε μέρα πηδούσε στο «πράσινο» 843 γραμμή Πειραιάς-Πέραμα κι άρχιζε η βόλτα. Καθόταν πάντα μπροστά, όρθιος δίπλα στον οδηγό. Τόσα χρόνια οι οδηγοί τον είχαν μάθει, τον συμπαθούσαν, ήταν για αυτούς μια κάποια συντροφιά. Μπροστά του το πελώριο παρ-μπριζ σαν οθόνη σινεμά να τρέχουν πάνω της οι πιο ωραίες εικόνες. Κάθε φορά κατέβαινε και σ’ άλλη στάση, απεχθανόταν τη ρουτίνα. Έτσι είχε φτιάξει στο μυαλό του ένα περίεργο πρόγραμμα, έναν κώδικα, ώστε να εναλλάσσει τις στάσεις. Απ’ την αφετηρία στο τέλος, από το τέλος στην αφετηρία, ανά δυο στάσεις … σωστά μαθηματικά!

27.12.2012 | 21:01

Της Κωσταντίνας Μανουσάκη

Ο παππούς μου ήταν κομμουνιστής

Τη λιγοστή σύνταξη που έπαιρνε την έδινε για να χτιστεί το "Σπίτι του Λαού". Το καυχιόταν κιόλας, κάτι που εξόργιζε τα παιδιά του, τα χνώτα των οποίων βρωμούσαν από την πείνα.

27.12.2012 | 15:54

Γράφει ο Τσαλαπετεινός

 

Ο συρμός σταματάει, οι πόρτες ανοίγουν. Βγαίνουν αρκετοί, μπαίνουν περισσότεροι. Τελευταίος, ένας άντρας γύρω στα 60. με λευκό μπαστούνι. Η άκρη του με επαναλαμβανόμενα τικ -τικ στο δάπεδο του βαγονιού, ανιχνεύει το χώρο. Τρεις επιβάτες τινάζονται για να του παραχωρήσουν τη θέση τους. Ο πιο γρήγορος, ο πιο αποφασισμένος τα καταφέρνει. Φτάνει μπροστά του, “θέλετε να καθίσετε;” τον ρωτάει και μετά το καταφατικό του νεύμα, βάζει τον πήχη του κάτω από το απλωμένο χέρι του τυφλού άντρα και τον οδηγεί στη θέση που καθόταν. Οι άλλοι κοιτάζουν ανέκφραστοι. Σχεδόν υπνωτισμένοι. Ή δεν κοιτάζουν καθόλου. Ο συρμός ξεκινά για τον επόμενο σταθμό.
24.12.2012 | 15:32

Από  taxamenaepeisodia.wordpress.com

 

Γεγονός πρώτο: Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τον χρόνο και την ηλικία. Όταν ήμουν 15 πίστευα ότι είμαι 17, όταν πήγα 20 πίστευα ότι είμαι 18. Τώρα που πάτησα τα 30 όμως, νιώθω ακριβώς τόσο. Εγώ το λέω συμφιλίωση. Εσύ πες το όπως θες.

23.12.2012 | 15:26

Γράφει to portatif

νύχτα ψύχος μεσάνυχτα πάμε να περπατήσουμε όλα είναι τέλεια ο αέρας θα καμουφλάρει τα μουγκρητά που μας ξεφεύγουν ανεξέλεγκτα και χωρίς λόγο το κρύο θα κρύψει το σύνηθες τρέμουλο στο δεξί μας χέρι φυσάει βρέχει όλα είναι τέλεια και η βροχή θα σκεπάσει τα δάκρυα που έπρεπε να κυλήσουν από χθες το απόγευμα στη δουλειά έλα πάμε πριν φύγει ο χρόνος όλα εγγράφονται στις βλεφαρίδες μας το σκοτάδι θα κρύψει όλες τις μελανιές από τις πτώσεις μας μεταξύ του κενού και της αποβάθρας και τώρα αν πέσουμε δε θα υπάρχει κανείς για να γελάσει μαζί μας θα πούμε δεν είδαμε τη λακκούβα εγώ δε βλέπω καμιά λακκούβα στ' ορκίζομαι εδώ ήταν πριν λίγο

23.12.2012 | 13:54

Σήμερα μιλούσα διαδικτυακά με έναν καλό μου φίλο. Τον διέκοψε κάποια στιγμή ένα τηλεφώνημα. Όταν επέστρεψε μου είπε ότι ήταν μια μελαγχολική κοπέλα από κάποια εταιρία τηλεφωνίας, τον ρώτησε αν θα ήθελε να αλλάξει το συμβόλαιο του με τον ΟΤΕ. Σκέφτηκα τη ροδοσταχτιά ουτοπία που φαντάζονται αυτά τα κορίτσια ενώ πατάνε τα πλήκτρα του τηλεφώνου, μηχανικά. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως κορίτσια βρίσκονται στην άλλη άκρη της γραμμής. Οι τελευταίες γενιές των κοριτσιών των τηλεφώνων.

22.12.2012 | 15:11

Από το  taxamenaepeisodia.wordpress.com

Άρχισε να βρέχει πάλι. Λες ότι το χρειάζονταν οι δρόμοι, για να γλιστρήσει πάνω τους και η τελευταία στεγνή διαδρομή. Πρέπει να προσαρμοστούμε στη νέα εποχή, δεν περπατάμε πια, ολισθαίνουμε. Ντυνόμαστε ζεστά και βγαίνουμε έξω. Προχωράς μπροστά και φωτογραφίζεις κάθε πολύχρωμο γκράφιτι, οι τοίχοι της πόλης δεν είναι πια επιφάνειες πρόσκρουσης, έχουν βάθος για να απορροφούν τους κραδασμούς. Εγώ από συνήθεια ψάχνω πάντα τις ασπρόμαυρες φιγούρες του Sonke, μέχρι και πριν λίγες μέρες μου θύμιζαν ένα σπίτι, τώρα χάθηκε και ο πίνακας και το σπίτι, πού να σου εξηγώ τώρα. Η βόλτα μεγαλώνει από μικρές λεπτομέρειες, στο Μοναστηράκι σε τραβάω σε όλα τα μαγαζιά με παλιά κόμιξ για να βρω Τεν Τεν, στου Ψυρρή μου αγοράζεις ζεστά κουλούρια και σιγοτραγουδάμε παλιά λαϊκά κάτω από φωτιστικά κρεμασμένα στον ουρανό, κάπως πρέπει να ξεγελάσουμε τον ρυθμό της πόλης μου λες, κάπως πρέπει να γελάσουμε.

20.12.2012 | 14:36

Γράφει ο kapakapamoiris

Εισιτήριο βγαλμένο βδομάδες νωρίτερα, «δεν μπορώ τηλεφωνικά αγόρι μου, όχι για τις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, να έρθεις από δω». Θυσιαζόταν ένας για άλλους τρεις, άλλαζε κάποιο Σάββατο δυο αστικά και κατέβαινε από Γουδί Κηφισό. «Μαλάκα, τελευταία φορά που πάω εγώ, για το Πάσχα θα πας εσύ, εξηγούμαι από τώρα».

stenos400x400