Τις τελευταίες στιγμές και τούτου του χρόνου, τα δελτία των ειδήσεων συντηρούν την απελπισία με αυτές τις μικρές μα αποτελεσματικές δοσολογίες των πέντε λεπτών, στα τακτικά διαστήματα των τριών-τεσσάρων φορών την ημέρα. Η υπολογιστική σκέψη διακόπτεται όταν στο ενδιάμεσο οι διαφημίσεις υπενθυμίζουν ότι μόνο αν αγοράσεις το προϊόν τους για να το δωρίσεις μπορείς να προσφέρεις στον άλλο την ευτυχία. Και έτσι αυτή την ώρα του απολογισμού συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις να αγοράσεις και μαθαίνεις ότι αυτό σε κάνει ανίκανο του να προσφέρεις την ευτυχία στον άλλο.

Από τα taxamenaepeisodia.wordpress.com

Ο 12χρονος ανηψιός μου έγραψε το πρώτο του παραμύθι, πήρε το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ του δήμου και όλοι στην οικογένεια φουσκώσαμε από υπερηφάνια. Ας μπει το 2013 με ένα παραμύθι, μήπως και το ξεγελάσουμε.

Από το costinho

Πέρσι, τέτοιον καιρό τέτοιες μέρες, θυμάμαι το κρύο στα γυρίσματα της Άλλης Θάλασσας, στη Σολωμού στα Εξάρχεια, έξω από το γραφείο του Τεό. Είχα σταθεί σαν σε ναό και παρακολουθούσα ευλαβικά· την κάθε κίνησή του, τις μικρές κινήσεις όλων που θα έφτιαχναν μια μεγάλη ιστορία· την Ιστορία. Την τελευταία άλλη θάλασσα, που δεν βρήκε λιμάνι. Και πρόσθεσε άλλη μια στην εδώ θάλασσα των ματαιώσεων.

Από το silentcrossing.wordpress.com

Γιατί τρέχουν οι αγιοβασίληδες; Δεν ξέρω και δεν με πολυνοιάζει να μάθω, πάντως είναι πολλοί, είναι χιλιάδες, χίλιοι πεντακόσιοι αγιοβασίληδες έχουν περικυκλώσει την πόλη σαν σκηνικό σπλάτερ μπι μούβι και τρέχουν τρέχουν, ούτε κι αυτοί ξέρουν που πάνε, πίνουν μπύρες και καπνίζουν και τα μάγουλα τους είναι ροδισμένα από τη χριστουγεννιάτικη ευτυχία, στους δρόμους αντηχεί ένα συγχρονισμένο και μεταλλικό χοχοχο. Μαζεύουν χρήματα για κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό, δεν κατάλαβα ακριβώς, κι αυτό τους καθιστά συμπαθητικούς στη συνείδηση των υπόλοιπων περαστικών, εμένα πάντως με έχει κατακλύσει ένα περίεργο αίσθημα φόβου. Οι αγιοβασίληδες συνεχίζουν να τρέχουν, που πάνε ούτε κι αυτοί ξέρουν, τους προσπερνάω βιαστικά για να συνεχίσω τις δουλειές μου που πια έχουν ένα και μοναδικό στόχο, την οικονομική εξυπηρέτηση των αναγκών του κράτους. Κι αυτοί τρέχουν ακόμα. Καταλήγουν σε ένα μεγάλο αίθριο, εγώ θέλω να απομονωθώ σε κάποιο σκοτεινό μπαρ, να πίνω κονιάκ μόνος σε μια μπάρα και να ακούω Tom Waits, θέλω να τελειώνουν επιτέλους αυτές οι άνοστες γιορτές να περάσει ο χρόνος να πάω εκεί που αγαπώ.

Η ξύλινη βάση τραντάζεται λίγο κάθε φορά από την πίεση του χεριού, μα ακόμη σου επιτρέπει να γράψεις. Για να θυμηθείς. Έγκαιρα. 

Κόβω προσεκτικά το υπερμεγέθες, απειλητικό, 2 0 1 3 του εξωφύλλου και προσπαθώ στην πίσω άσπρη πλευρά  να σκιτσάρω όσα συγκράτησα από το σώμα  της γυναίκας που πριν λίγη ώρα με κοίταξε με συστολή κι έβαλε προστατευτικά τα χέρια στο στήθος της όταν είπα “βγάλτε τα ρούχα σας”.  ”Χρόνος..” είπε κι έσταξε το κινίνο του γέλιου της, έβαψε το λευκό σεντόνι. “Χρόνος.. Τίποτα δεν αφήνει όρθιο”. Ποτέ.

Γράφει ο kapakapamoiris

Αυτή είναι μια φωτογραφία της πόλης μου, σκεπασμένης απ’ τη μια γωνιά ως την άλλη -δεν απέχουν δα και πολύ, ένα άφιλτρο τσιγάρο δρόμος είναι οι γωνιές της- με ένα λερωμένο σύννεφο. Κάπνα απ’ τις σόμπες και τα τζάκια. Τρυπώνει παντού. Δεν τολμάς ν’ απλώσεις ρούχο έξω, τσάμπα τα μαλακτικά και τα αρώματα και τα χρωματιστά μανταλάκια. Βγαίνεις στο μπαλκόνι για ένα λεπτό, να φέρεις τρεις πατάτες κι ένα κρεμμύδι μέσα και κουβαλάς πάνω σου τη μυρωδιά από στάχτη και αποκαḯδια.

Η έκσταση είναι μια γλώσσα που ο άνθρωπος  έχει ξεχάσει εντελώς. Έχει υποχρεωθεί να την ξεχάσει. Έχει εξαναγκαστεί να την ξεχάσει. Η κοινωνία είναι εναντίον της. Η κοινωνία έχει κάνει τρομακτική επένδυση στη δυστυχία. Εξαρτάται από τη δυστυχία, τρέφεται από τη δυστυχία, επιβιώνει από τη δυστυχία. Η κοινωνία δεν είναι για ανθρώπινα πλάσματα. Η κοινωνία χρησιμοποιεί τα ανθρώπινα πλάσματα ως μέσα για τον εαυτό της.

Μη χαράζεις άστρο της αυγής μη μου τρομάζεις

Άνοιξα την μικροσκοπική γροθιά του. Να του φιλήσω ακόμη και τις παλάμες. Μωρό μου. Αγόρι μου. Ομορφιά μου. Ψυχή μου. Λατρεία μου. Αγάπη μου. Ζωή μου. Φως μου. Ματάκια μου. Ζουζούνι μου. Γλυκουλάκι μου. Ζουμπουρλό μου. Παιδί μου. Ένα κείμενο μόνο προσφωνήσεις της μάνας στο παιδί της. Κάθε προσφώνηση και μια παύση. Παύση. Αυτό που μας λείπει. Χτες στην παράσταση Παρθενώνας. Πρόφτασα να μου πω, μην κλάψεις πάλι ρε. Άνοιξα την μικροσκοπική γροθιά του. Να του φιλήσω ακόμη και τις παλάμες. Και έπεσε το βλέμμα μου στη γραμμή της ζωής. Που δεν είναι μακριά. Και δεν έχει καμιά λογική εδώ. Να προλάβεις να πεις τι είναι αυτά ρε; Χειρομαντεία ρε; Στο αντίκρυσμα έχει ήδη περάσει απ' το νου σου η σκέψη. Και δεν έχει πιο τραγική μοίρα από αυτή.

Από το kospanti.wordpress.com

Ήταν ένας flaneur των λαϊκών προαστίων και της εργατιάς. Περιπατητής, σουλατσαδόρος, ξάπλας και αργόσχολος. Κάθε μέρα πηδούσε στο «πράσινο» 843 γραμμή Πειραιάς-Πέραμα κι άρχιζε η βόλτα. Καθόταν πάντα μπροστά, όρθιος δίπλα στον οδηγό. Τόσα χρόνια οι οδηγοί τον είχαν μάθει, τον συμπαθούσαν, ήταν για αυτούς μια κάποια συντροφιά. Μπροστά του το πελώριο παρ-μπριζ σαν οθόνη σινεμά να τρέχουν πάνω της οι πιο ωραίες εικόνες. Κάθε φορά κατέβαινε και σ’ άλλη στάση, απεχθανόταν τη ρουτίνα. Έτσι είχε φτιάξει στο μυαλό του ένα περίεργο πρόγραμμα, έναν κώδικα, ώστε να εναλλάσσει τις στάσεις. Απ’ την αφετηρία στο τέλος, από το τέλος στην αφετηρία, ανά δυο στάσεις … σωστά μαθηματικά!

Της Κωσταντίνας Μανουσάκη

Ο παππούς μου ήταν κομμουνιστής

Τη λιγοστή σύνταξη που έπαιρνε την έδινε για να χτιστεί το "Σπίτι του Λαού". Το καυχιόταν κιόλας, κάτι που εξόργιζε τα παιδιά του, τα χνώτα των οποίων βρωμούσαν από την πείνα.