Από το mhulotnothingdays

Το κείμενο αυτό είναι ένα είδος διαθήκης. ένας αποχαιρετισμός σε νεκρούς και ζωντανούς. Η ζωή, δηλαδή το έσχατο όριό της, μού την είχε στημένη με μια ύστατη πρόκληση, ίσως γιατί έζησα υπερβολικά. εδώ και τρία χρόνια είμαι παγιδευμένη στα δίχτυα του καρκίνου. Μέχρι στιγμής του ξεφεύγω πληρώνοντας με μεγάλους πόνους το τίμημα ενός ανένδοτου αγώνα. Σε σχέση με τις δυστυχίες του πλανήτη, δεν είναι τίποτα. Σε σχέση με τις μεγάλες χαρές της ζωής, τις οποίες γεύτηκα χωρίς καμία περιστολή, είναι πολύ σκληρό.

Γράφει το βυτίο

Έστριψα αριστερά, εκεί που απαγορεύεται, μα στρίβει όλη η γειτονιά, εκεί που απαγορεύεται, μα το κάνουν όλοι, εκεί που απαγορεύεται μα φέτος μόνο έχουν γίνει 6 θανατηφόρα τροχαία. Δεν γκρίνιαξα πολύ στον τροχονόμο, άδικο είχα έτσι κι αλλιώς, τί να του πω; Μου είπε, πλήρωσε την κλήση και πήγαινε στο τμήμα να δεις για το δίπλωμα. Σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι το αυτοκίνητο για τη δουλειά.

Από το mpananas.wordpress.com

Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.

Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.

Από το mpananas.wordpress.com

Έξω από τις πόρτες των δωματίων στο νοσοκομείο Μητέρα έχει ένα συννεφάκι που γράφει περαστικά. Περαστικά Λευτέρη, Περαστικά Κατερίνα, Περαστικά Φώτη, είδα και ένα Περαστικά μπεμπούλι. Περπατάω στο διάδρομο και σκέφτομαι τι να έχουν όλα αυτά τα παιδάκια και είναι εκεί μέσα. Στην είσοδο του ορόφου έχουν φτιάξει κάτι σαν πύλη κάστρου, χρώματα παντού, οι τουαλέτες έχουν για ταπετσαρία κάτι μεγάλες ξυλομπογιές. Στις αίθουσες αναμονής έχει τσουλήθρες και παιδικά βιβλία. Η ιστορία μιας ντομάτας και οι ολύμπιοι θεοί.  Στους διαδρόμους με προσπερνάνε μικροί οδηγοί και από πίσω τρέχουν αλαφιασμένοι γονείς. Αν δε μύριζε τόσο νοσοκομείο θα ήταν ευχάριστη βόλτα.

Από το blog kospanti

Γεννήθηκε και της έδωσαν το όνομα Μαρία. Μια γυναίκα τόσο συνηθισμένη με ένα τόσο συνηθισμένο όνομα. Απολύθηκε. Πριν από λίγες ώρες. Και τώρα; Τώρα κάθεται εκεί, πάνω από την κατσαρόλα, μαγειρεύει μπάμιες, σκουπίζει μύξες και δάκρυα. Περιμένει τον Σωτήρη να γυρίσει από τη δουλειά, να του βάλει να φάει. Εντάξει, αυτό το κάνει κάθε μέρα. Χρόνια τώρα. Αλλά το άλλο; Πως θα καταφέρει να του ξεστομίσει πως τη διώξανε. Κι εντάξει να τη διώξουν, αλλά αν μάθει το πως και το γιατί; Κι όμως πριν από λίγο, όταν άκουσε το μαλάκα το Σταματιάδη να ουρλιάζει, ανακοινώνοντας την απόλυσή της ένιωσε μεγάλη περηφάνια. Ο Σταματιάδης είναι ο προϊστάμενος της στο σούπερ μάρκετ. Ρουφιάνος.

 Από το blog jaquou.wordpress.com

Oι δρόμοι του κόσμου είναι γεμάτοι ποιητές. Μην κλείνεις τα μάτια. Ύψωσέ τα και θα τους αντικρίσεις. Κοίτα το δεκάχρονο παιδί με το ματωμένο κεφάλι στην πόλη της Ισπανίας, κοίτα πως αγκάλιασε τον δρόμο, πως στάθηκε όρθιο απέναντι στη βία, πως κράτησε με παράπονο τη διπλανή του και δάκρυσε με απορία στο αίμα. Κοίτα σου λέω. Κοίτα το εξάχρονο στα συντρίμια της Γάζας. Πως κοίταξε ψηλά και είδε πέρα από το ατσάλινο κέλυφος του πολέμου, στα αστέρια. Κοίτα σου λέω, μην κατεβάζεις τα μάτια.

Γράφει η Sraosha

Α, δεν είναι τίποτα. Θα του κόψουνε το στέρνο με δισκοπρίονο, θα ανοίξει ο θώρακας σαν κλουβάκι. Μετά θα του βγάλουνε την καρδιά έξω, χωράει στις δυο χούφτες σου, και θα τη σταματήσουν. Ναι, θα έχει παράκαμψη. Ναι, τα ξέρω αυτά από τον θείο. Μετά θα τη φτιάξουνε και θα τη βάλουνε πίσω. Και θα την ξεκινήσουν πάλι. Ναι, σαν μηχανή, μανούλα, σαν μηχανή.

Η Carolyn Nordstrom θεωρείται από τους πιο σημαντικούς ανθρωπολόγους σήμερα, μια ερευνήτρια που τρέχει σε πολέμους και συρράξεις, κάνει ημιεθνογραφική – ημιδημοσιογραφική δουλειά και μας έχει προσφέρει μερικές από τις πιο βαθιές μελέτες για το πολεμικό φαινόμενο. Στο βιβλίο της Shadows of War, αφηγείται ένα περιστατικό από το 1983 στη Σρι Λάνκα: πήγε με μια ντόπια φίλη της στην επαρχία για τη γιορτή της Καταραγκάμα, ένα μεγάλο εθνικό φεστιβάλ που υποτίθεται ότι είναι και μέρα συμφιλίωσης ανάμεσα στις φυλές και τις θρησκείες του νησιού.

Μετά ήταν κάπως έτσι. Χορτάτος: πλαγίως και καλλιγραφικώς σε ξύλινη ταμπέλα απέξω. Μέσα μύριζε σφολιάτα και λιωμένο τυρί. Οι αποστάσεις του κόσμου εξωφρενικά μεγάλες. Μια βόλτα για ψώνια στο κέντρο μπορούσε να με εξουθενώσει. Να σπιθίζουν κούραση οι πατούσες μου. Ήταν ο διασκελισμός μου πεντάχρονος. Μια πολύ μεγαλόσωμη γυναίκα με κερνάει μια εξωτική λέξη με ωραία πικάντικη γεύση: πιροσκί. Την έβλεπα από χαμηλά και χωρίς λεφτά στην τσέπη. Πέντε χρονών δεν είχα τίποτα άλλο από το χέρι της μάνας μου να κρατηθώ. Να κρατηθώ, να μη με πάρει ο αέρας και να με στροβιλίσει, όπως τα πεσμένα φύλλα των δέντρων και τα πεταμένα εισιτήρια των μικρών διαδρομών τις νύχτες που φυσάει πολύ. Πέντε χρονών είσαι ένα μικρό τίποτα. Την ευχαρίστησα, μου απάντησε "τίποτα" και την αποχαιρέτισα προσωρινά. Θα την ξανάβλεπα αργότερα. Την άφησα να στέκεται πίσω απ΄τη τζαμαρία του μικροσκοπικού τυροπιτάδικου. Όρθιοι κατευοδώνουμε τους άλλους και έπειτα σωριαζόμαστε βαθιά ανάλογα πόσο βαραίνει ο αποχωρισμός.

Διαβάζεις βιβλία, τα δανείζεις, τα κάνεις δώρο στους φίλους σου, στα κάνουν δώρο εκείνοι. Κάποιες φορές τα αφήνεις στην βιβλιοθήκη για να τα διαβάσεις αργότερα και κάπως έτσι γεμίζεις τα ράφια με αναμονές, με προσμονές, με σελίδες που περιμένουν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους για να προσθέσουν την δική τους υποσημείωση στη μία και μοναδική ιστορία που διαβάζεις πάντα. Και περνούν τα χρόνια και νομίζεις ότι τα έχεις ξεχάσει – εκπαιδεύεται το βλέμμα να τα προσπερνάει, αν και η μνήμη δεν προσπερνάει ποτέ. Κι ύστερα έρχεται εκείνη η στιγμή που η μνήμη νικά το βιαστικό βλέμμα και το βιβλίο ξεπηδά θαρρείς από την βιβλιοθήκη και πέφτει στα πόδια σου κι εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή από το να ασχοληθείς μαζί του. Και τότε, αν είσαι τυχερός, πέφτεις πάνω στην αφιέρωση που σου έγραψαν όταν στο έκαναν δώρο, και τότε, αν είσαι τυχερός, η αφιέρωση αυτή έχει νικήσει τα χρόνια και σου αφηγείται μια ιστορία από μόνη της.