Χωρίς το άκουσμα της καμπάνας , που σήμανε πριν 75 χρόνια , χωρίς εκείνο το πρωινό στις 20-9-97, να ακουστή ο αντίλαλος της , που έσβησε για τελευταία φορά στις 14-9-1922 , που δεν Ξέχνα με μέχρι κάτω το Αιβαλι , και την γαλάζια αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα , έγινε στον Μητροπολιτικό Ναό του Ταξιάρχη στα Μόσχονήσια η θεια λειτουργία , μια λειτουργία σημαντική , μια λειτουργία ιστορική , γεμάτη συγκίνηση, μνήμη, νοσταλγία , πίκρα , παράπονο, ήταν ένας επιβλητικός ύμνος μια θεϊκή μελωδία ΄ένα προσκύνημα , μέσα στην ερειπωμένη εκκλησία . Μία εκατοντάδα άνθρωποι από την Μυτιλήνη , την Λήμνο και την Κωνσταντινούπολη, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Μυτιλήνης, κ. Ιάκωβο τον πρόξενο της Ελλάδος στη Πόλη , τον Νομάρχη Λέσβου κ. Παύλο Βογιατζή , και ορισμένους Νομαρχιακούς Σύμβουλους έκαναν κάτι που μόνο όραμα ή Όνειρο μπορούσε να μοιάσει. Ύμνοι χιλιάδων αγγέλων πλημμύρισαν τον ουρανό στα Μοσχονησια , ενώ ο καπνός, και η μυρωδιά από το μοσχολίβανο , χανόταν στις ρωγμές των τοίχων , χάιδευε τις ραγισμένες Κολόνες και έσβηνε πάνω στα λείψανα της φθοράς και της καταστροφής μιας άλλης εποχής
Η παρουσία της κουρούνας στο θόλο της ερειπωμένης εκκλησίας , επισφράγιζε την εγκατάλειψη , τη κατάντια , τη μελαγχολία , τη μοναξιά., και το βουβό παράπονο της εκκλησίας Κατάσταση τραγική ιστορική σφραγίδα του κατακτητή , που η ιστορία θα πρέπει να μας διδάσκει , το βαρύ χέρι του βάρβαρου δεν έφτασε να καταστρέψει αυτή την αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια , που στέκεται λαβωμένη , γερασμένη από το χρόνο και την σύληση , για να ξεχωρίζει από τη θάλασσα, και να φωτίζει σαν φάρος τις καρδιές των Ελλήνων με πίστη , θύμηση , παράπονο , και νοσταλγία . Όταν επισκέπτεσαι αυτούς τους χώρους του παρελθόντος , και της ιστορίας , αυτές τις χαμένες πατρίδες , τα συναισθήματα σου είναι ανάμικτα λύπη , χαρά , θαυμασμός, υπερηφάνεια , μίσος , θυμός και πολύ αυτοσυγκέντρωση για να ταξιδέψεις με την φαντασία σου στην Ελληνική μεγαλοσύνη , και την καταστροφή της πρόσφατης ιστορίας
Η εκκλησία του Ταξιάρχη στέκεται ερειπωμένη μέσα στην ερημιά , της εγκατάλειψης, λαβωμένη από την φθορά του χρόνου , την ασέβεια , και την βαρβαρότητα . Επιβλητικός βυζαντινός ρυθμός με υπολείμματα από ωραίες τοιχογραφίες . Οι Αρχάγγελοι Γαβριήλ και Μιχαήλ νιώθεις ότι έχουν μέσα στην ερημιά μια παράξενη θεϊκή μεγαλοπρέπεια , νομίζεις ότι αναστήθηκαν από τις μελωδίες , τους ψαλμούς , και το λιβάνι , ενώ οι κουρούνες στο τρούλο έκραζαν, ενοχλημένες από την θεια λειτουργία , και την μετά 75 χρόνια παρουσία μας .
Το τη ‘ υπερμαχώ ‘ , και το ‘ Σε υμνούμε ‘ είχαν μια διαφορετική θεια μελωδικότητα και ακουστική , μέσα στον ερειπωμένο ναό, που όλοι μαζί ψάλαμε , και από τις χαλασμένες πόρτες , και τα γκρεμισμένα παράθυρα , τον ετοιμόρροπο να γκρεμιστεί θόλο , έφτανε στο ουρανό , και μέχρι κάτω στο Αιβαλί , και πιο μακριά μέχρι την Σμύρνη, για να ξαναζωντανέψει σε πολλούς από τους προσκυνητές , μνήμες που δακρυσμένοι παρακολουθούσαν . Ναι ήταν προσκύνημα , Ήταν Τάμα . ! Ήταν καθήκον προς τους προγόνους μας , σε αυτούς που τους είπαν πρόσφυγες ………..
Μεγάλη συγκίνηση , σεμνή απλή τελετή με μεγάλη ψυχική δύναμη και πίστη, ουράνιες μελωδίες , ζήσαμε το Όνειρο και την ιστορία .Ο Δεσπότης και οι παπάδες , είχαν μια ξεχωριστή θεϊκή μεγαλοσύνη μέσα σε αυτό το ναό της μοναξιάς , και της άσβηστη πίστης. Ενώ οι προσκυνητές με φορτισμένο συναισθηματικό κόσμο ταξίδευαν στις καλές και κακές στιγμές της Μικρασιατικής Ιστορίας μας Η μνήμη σου γυρίζει στα ερείπια μιας χαμένης πατρίδας και αισθάνεσαι , αυτό που άκουγες , αυτό που είχες διάβαση , η αυτό που σου είχαν διηγηθεί σαν παραμύθι όταν ήσουν παιδί
Οι ραγισμένες Κολόνες και τα σχισμένα ντουβάρια , μαρτυρούν ότι πόνεσαν και πονάνε, λες και δείχνουν τις πονεμένες καρδιές των ανθρώπων που κάποτε με σεβασμό και πίστη προς τη θρησκεία και τη πατρίδα , λειτουργούσαν σε αυτό , τον τότε , και σήμερα μεγαλοπρεπή ναό , που τώρα όμως αισθάνεσαι πόνο , νοσταλγία , από την αδιαφορία , και την εγκατάλειψη , για να μας το υπενθυμίζει ο Τούρκος ξεναγός ότι και αυτό είναι ελληνικό , ένα από τα τόσα ερείπια εκείνης της εποχής που περιμένει τη κρίση και την ανάσταση Μια ακόμη επίσκεψη σε μια χαμένη πατρίδα είχε τελείωση , και η ερειπωμένη εκκλησία που απρόσμενα ντύθηκε στα γιορτινά της έλαμπε για λίγο , φωτίζεται από τις καρδιές αυτών που ήταν μέσα, αλλά γρήγορα το βουβό παράπονο και το δάκρυ ξανά φάνηκε όταν τυλίχτηκε με το βαρύ πέπλο της μοναξιάς και της απομόνωσης , εικόνες που μένουν στη μνήμη, δεν σβήνει ο χρόνος , και γράφει η ιστορία ,
Λήμνος Μύρινα 2-10-1997
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΛΕΣΒΟΥ
Τιμή και δόξα στους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής
.
