Και είδα πολλούς να βγαίνουν στους δρόμους και να καμώνονται τους ανήξερους. Και να μαζεύονται στις πλατείες αγανακτισμένοι και να μουτζώνουν και να βρίζουν τη γενιά που τους πρόδωσε, και να στήνουν κρεμάλες και να μη θέλουν να πληρώσουν, γιατί αυτοί δεν πήραν και καλά ούτε κόκαλο απ΄ το τραπέζι των αρχόντων. Και μετά τους είδα να χωρίζονται.

Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Πουλής

Η προφητεία των Μάγιας ρίζωσε τόσο στο λαϊκό φαντασιακό, ώστε στην Κίνα έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις για διασπορά φημών για το τέλος του κόσμου, ενώ υπάρχουν πόλεις που εξάντλησαν τα όριά τους στην τέλεση γάμων και την αγορά ειδών πρώτης ανάγκης από τα σούπερ μάρκετ. Στην Τσετσενία άδειασαν τα μαγαζιά από αλάτι και σπίρτα, εν αναμονή της συντέλειας του κόσμου. Ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν γραφτεί 3.000 βιβλία για το ημερολόγιο των Μάγιας. Η επιστημονική απάντηση πως αν ο πλανήτης Νιμπίρου ερχόταν προς τη Γη θα τον βλέπαμε (θα ήταν μάλιστα από τα πιο φωτεινά αντικείμενα στον ουρανό) είναι μια απάντηση ορθή αλλά επιφανειακή. Ενδιαφέρον έχει η ψυχική στάση. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι γιατί οι άνθρωποι θέλουν τόσο πολύ να ακούν ιστορίες καταστροφής.

Όποιος έχει ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξέρει οτι η υπόθεση “ένοπλη βία” είναι μια καθημερινή πιθανότητα, για την οποία εκπαιδεύεσαι. Για παράδειγμα, ακόμα και στη φιλελεύθερη και ανεκτική Καλιφόρνια, που έχει από τους πιο αυστηρούς νόμους για την οπλοκατοχή, ο οδηγός (και μόνον αν είσαι οδηγός μπορείς να μετακινηθείς σε αυτό τον αχανή αραιοκατοικημένο “παράδεισο”) ξέρει οτι αν τον σταματήσει η τοπική αστυνομία, θα πρέπει να έχει τα χέρια του σε εμφανή θέση στο τιμόνι, ενώ απαγορεύεται αυστηρά να βγει έξω. Ο εποχούμενος αστυνομικός, αφού σου παραγγείλει με σειρήνα και τηλεβόα να κάνεις στο πλάι, θα έρθει προσεκτικά από πίσω και με το χέρι στη θήκη του όπλου, θα σε ελέγξει με βάση όλη τη διαδικασία ασφαλείας, ώστε να ελαχιστοποιήσει την πιθανότητα να τραβήξεις όπλο και να τον πυροβολήσεις.

Του George Monbiot, δημοσιεύτηκε στη Guardian στις 11 Δεκέμβρη 2012

Γράφει ο Θανάσης Χειμωνάς

Η αφορμή ήταν ένα πολύ τραγικό γεγονός. Πιο συγκεκριμένα το μακελειό στο Κονέκτικατ που στοίχισε την ζωή σε 27 άτομα, ανάμεσα στα οποία και είκοσι μικρά παιδιά. Αρχικά, όπως γίνεται συνήθως, οι αντιδράσεις (στην χώρα μας) ήταν οι αναμενόμενες. Σοκ αλλά και συζήτηση για την ελεύθερη οπλοχρησία στις ΗΠΑ και όχι μόνο.

Μετά, ανέλαβαν οι «Οργισμένοι Επαναστάτες». Τι, δεν ξέρετε ποιοι είναι οι «Οργισμένοι Επαναστάτες»; Είναι όλοι εκείνοι που κάθε φορά που ξεσπά μια εκκωφαντική τραγωδία κάπου στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο» (κυρίως βέβαια στην πατρίδα των «φονιάδων των λαών» Αμερική) προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν πρέπει να μας καίγεται καρφάκι. Πως όποιος ασχολείται με τα δολοφονημένα εξάχρονα αμερικανάκια δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας νεοφιλελεύθερος καπιταλιστής υποκριτής γιατί… «γιατί στην Ασία και την Αφρική πεθαίνουν συνεχώς παιδάκια και δεν γράφετε κουβέντα στο Facebook και στο Twitter».

Στα ακαδημαϊκά «τετράδια» είναι γραμμένες πολλές ιστορίες. Ιστορίες που ξεκίνησαν στην Ελλάδα, αλλά μετά οι πρωταγωνιστές τους έφυγαν μακριά από αυτήν. Αν και οδηγούσαν τελικά στη δόξα, το όνομά τους ακουγόταν πια μόνο όταν κάποιος υπουργός ξόρκιζε τις αιτίες της επιστημονικής «αιμορραγίας» της χώρας μας. Πολλοί έφευγαν μεν στο παρελθόν, όμως σε αυτή την πιο δύσκολη ώρα για την Ελλάδα και τα πανεπιστήμιά της κάποιοι επιστρέφουν. Σίγουρα δεν το κάνουν για τα λεφτά και, εξίσου απίθανο, για τη δόξα – τουλάχιστον όχι τη διεθνούς εμβέλειας. Μια άλλης μορφής δόξα τούς περιμένει: από τους ανθρώπους του πνεύματος περιμένει κάθε χώρα να ξανασταθεί στα πόδια της σε στιγμές κρίσης και ανασφάλειας. Ενας από αυτούς, ο κ. Δημήτρης Μπερτσιμάς, καθηγητής στο περίφημο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT) και πρόσφατα εκλεγείς πρόεδρος του νέου Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, μιλώντας στο «Βήμα» επισημαίνει ότι «όλοι μας έχουμε την υποχρέωση να δώσουμε κατεύθυνση και ελπίδα στους νέους ανθρώπους»

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης 

Τα Χριστούγεννα του 1978 η δεκαεξάχρονη Μπρέντα Αν Σπέσνερ πήρε το πιο αναπάντεχο δώρο που μπορεί να βρει μία κοπέλα κάτω από το στολισμένο δένδρο. Μία ημιαυτόματη καραμπίνα Ruger 22/10 με διόπτρα και 500 φυσίγγια. Ήταν το δώρο του μπαμπά της. Εκείνη είχε ζητήσει ένα ραδιόφωνο. Κατά κάποιο τρόπο βρέθηκε η ίδια στο ραδιόφωνο, σε όλα τα ραδιόφωνα του κόσμου. Τη Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 1979 η Μπρέντα άνοιξε το παράθυρο της και μαζί το κουτί με τα φυσίγγια. Σημάδεψε προς το δημοτικό σχολείο, ακριβώς απέναντι. Σκότωσε δύο ενήλικους και τραυμάτισε οκτώ παιδιά. Όταν η αστυνομία τη ρώτησε για το κίνητρο της, εκείνη έδωσε στους Boomtown Rats του Bob Geldof ένα διαχρονικό σουξέ: «I don't like Mondays. This livens up the day. I have to go now. I shot a pig [policeman]. I think and I want to shoot more. I'm having too much fun»

Πριν από μία δεκαετία όταν ο ισχυρός άνδρας της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας Γιάννης Στουρνάρας ήταν διοικητής και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας, ο μαρξιστής ιστορικός Βασίλης Κρεμμυδάς είχε τακτική επαφή μαζί του (και τον εκτίμησε πολύ) για μία σειρά εκδόσεων βασισμένων στα αρχεία της Εμπορικής, όπου αναδεικνυόταν η σχέση της οικονομικής περιπέτειας της σύγχρονης Ελλάδας με την κοινωνική περιπέτεια. Αυτή τη σχέση υπαινίσσεται και το πιο πρόσφατο βιβλίο του, ο «Θείος από την Αμερική» (Εκδ. Τυπωθήτω), που είναι ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά, αλλά δεν είναι καθόλου αθώο. Τώρα μάλιστα που με πρωθυπουργική εντολή μελετώνται αλλαγές στον νόμο για την απονομή ελληνικής ιθαγένειας, αυτό το εικονογραφημένο βιβλιαράκι γίνεται πολύ επίκαιρο και πολύ κρίσιμο. Διότι εδώ ο Κρεμμυδάς χτυπά συναγερμό προς την Πολιτεία και προς την κοινωνία για την ξενοφοβία που φουσκώνει όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση. Και φωτίζει τη δαιμονοποίηση των μεταναστών, ακόμη και των γεννημένων στην Ελλάδα, που αρχίζει όχι από τις χρυσαυγίτικες κινητοποιήσεις αλλά ήδη από τα δημοτικά σχολεία. Οπως τα σχολεία στα οποία φοίτησε ο 12χρονος σήμερα εγγονός του, ο Νάμπα-Αλέξανδρος.

Aυτή τη στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να μάθουν το «γιατί». Ωστόσο όλοι γνωρίζουν ότι το πρόβλημα βρίσκεται και στο «πώς». Ναι, κάποια στιγμή όλοι θα μάθουμε για ποιο λόγο ο 20χρόνος Adam Lanza φορτώθηκε με τρία όπλα και πήρε μαζί του στο θάνατο 27 ανθρώπους. Ίσως να μην καταλάβουμε ποτέ, αλλά, θα μάθουμε. Ωστόσο έχουμε όλοι το δικαίωμα να υποθέσουμε ότι αυτό δεν θα ήταν και τόσο εύκολο να συμβεί αν υπήρχε διαφορετικό καθεστώς περί οπλοκατοχής. Σύμφωνα με πληροφορίες τα όπλα με τα οποία ο Adam έκανε το μακελειό, αγοράστηκαν από την ίδια τη μητέρα του. Ο Ομπάμα, δακρυσμένος, είπε ότι θα πρέπει να ξαναδούν το ζήτημα. Είναι πολύ δύσκολο. Πρόκειται για θέμα που διατρέχει τις μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Από τη μία το ατομικό σου δικαίωμα στην ασφάλεια και από την άλλη το συλλογικό. Ένα πολύπλοκο θέμα σε μία μεγάλη χώρα με δαιδαλώδεις νομικούς διαδρόμους.