Γράφει ο Κωνσταντίνος Πουλής

Στους ναζί η ομοφυλοφιλία χρησιμοποιήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις ως πρόσχημα, προκειμένου ο Χίτλερ να απαλλαγεί από ανεπιθύμητους ανταγωνιστές. Ο αρχηγός των Ταγμάτων Εφόδου Ερνστ Ρεμ είχε ερωτική σχέση με τον οδηγό του, με τον οποίον τους βρήκαν μαζί στο κρεβάτι τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», όταν ο Χίτλερ ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς του δολοφονώντας μαζικά αυτούς που θεωρούσε πιθανούς αντιπάλους από τον πολιτικό του χώρο. Στην υπόθεση Ρεμ είχε αναφερθεί σε ένα άρθρο του (Ομοφυλοφιλία και φασισμός, εκδ. Άγρα) ο γιος του Τόμας Μαν, ο Κλάους Μαν, αντιφασίστας ακτιβιστής και ομοφυλόφιλος. Κατηγορώντας τότε την Αριστερά που αντέγραφε την ομοφοβική προπαγάνδα των ναζί, έλεγε πως «εκείνο που έκανε τον Ρεμ πραγματικά αηδιαστικό δεν ήταν αυτό που του καταμαρτυρούσαν πρώτα ο αριστερός Τύπος και αργότερα ο Χίτλερ, αλλά το γεγονός πως επρόκειτο για ένα κυνικό, χοντροκομμένο καθίκι, όπως όλοι οι αρχηγοί των ναζί».

Γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου

Ο πρώτος, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, προσήλθε στο αστυνομικό τμήμα στην αγκαλιά σχεδόν των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, για να καταθέσει μήνυση κατά των συντελεστών θεατρικού έργου. Ο δεύτερος, ο Κονίτσης και Πωγωνιανής Ανδρέας, ευλόγησε στο Γράμμο τα «καλά αυτά παιδιά, τα αγωνιστικά, με τις μαύρες μπλούζες». Ο τρίτος, ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιος, αυτοναγορεύτηκε image maker της οργάνωσης: «Εάν αποφύγετε κάποιες ανωφελείς ακρότητες του νεοφώτιστου, αν τροποποιήσετε το στύλ, που εφαρμόζετε, αν ωριμάσετε, μπορείτε να καταστήτε μια γλυκειά ελπίδα για τον απελπισμένο πια Πολίτη και μια ήρεμη δύναμη στο σαπισμένο πια πολιτικό σύστημα».

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

 

Το «επονείδιστο» χρέος. Πριν λίγες μέρες, οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων που είδαν τον Φεβρουάριο με το PSI τις οικονομίες τους να εκμηδενίζονται, μπήκαν στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και ασφαλιστικά ταμεία δηλώνουν ότι τα αποθεματικά τους μειώθηκαν δραματικά γιατί είχαν επενδύσει σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου. Αυτοί διαπίστωσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο τι σημαίνουν οι μαγκιές καφενείου για διαγραφή του χρέους, μονομερείς καταγγελίες και «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω».

Γράφει ο Κώστας Ρεσβάνης

Να το πούμε από την αρχή με μια φράση: Όσο ανόητοι και αιθεροβάμονες είναι αυτοί που πανηγυρίζουν άκριτα για τις αποφάσεις του Eurogroup, άλλο τόσο μίζεροι, στενόκαρδοι και μικροπολιτικοί είναι αυτοί που τις μηδενίζουν. Η χώρα δεν σώθηκε μια κι έξω χθες, αλλά δεν βούτηξε και στα καζάνια της kόλασης που έχασκαν μπροστά της.

Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

 

1. Αντιγόνη και Σωκράτης: δύο παραδειγματικές στάσεις

Το φαινόμενο της ανυπακοής σε επιταγές της εξουσίας που θεωρούνται άδικες είναι τόσο παλιό όσο η περίφημη ανυπακοή του Προμηθέως στην εντολή του Δία να μην αποκαλύψει στους ανθρώπους τη χρήση της φωτιάς. Η Αντιγόνη του Σοφοκλή αποτελεί ασφαλώς το πιο λαμπρό παράδειγμα πολιτικής ανυπακοής, ενώ αντίθετα στον Κρίτωνα του Πλάτωνος, ο Σωκράτης μας δίνει το πιο λαμπρό παράδειγμα υπακοής σε μια άδικη αλλά νομότυπη καταδίκη. Τα δύο έργα επιδέχονται διάφορες αναγνώσεις και έχουν άλλωστε σχολιασθεί από επιφανείς διανοητές της ανθρώπινης σκέψης που έχουν επισημάνει πολύ πιο σύνθετα στοιχεία από την σχηματική αντιπαράθεση υπακοής και ανυπακοής στους νόμους.

 Τάκης Θεοδωρόπουλος: Η ιστορία μιας εποχής

 

Η δεκαετία του 1980 υπήρξε καθοριστική για τη νεοελληνική κοινωνία αφού μία σειρά δομών, συμπεριφορών, παθογενειών για τον εν γένει συλλογικό βίο αποκρυσταλλώθηκαν εκείνη την περίοδο. Ειδικότερα το έτος 1985 αποτελεί μεταιχμιακή στιγμή της δεύτερης μεταπολιτευτικής φάσης αφού τότε σημειώνεται η απαρχή της ήττας του εθνικού μοντέλου κεϊνσιανής πολιτικής αλλά και η εμβρυϊκή ανάδυση νεοφιλελεύθερων προταγμάτων στον χώρο της Δεξιάς και του Κέντρου, παρά την επικρατούσα ηγεμονία της Αριστεράς στο πεδίο των ιδεών, της τέχνης, του πανεπιστημίου.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Η σκηνή είναι γνωστή, την έχει δείξει η τηλεόραση δεκάδες φορές. Ένας άντρας τρέχει έντρομος να σωθεί, πίσω του ένα τσούρμο τον κυνηγάει, τον βρίζει, τον χτυπάει στην πλάτη με γροθιές, του πετάει στο κεφάλι μπουκάλια και καφέδες. Οι διαδηλωτές δεν έχουν τίποτα προσωπικό με τον Γερμανό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη. Το πιθανότερο είναι να μην τον ξέρουν καν. Βάζουν ναζιστικά εμβατήρια στα μεγάφωνα και του ορμάνε επειδή είναι Γερμανός. Στη δικιά μας πρωτόγονη και ανορθολογική αντίληψη της πραγματικότητας οι ξένοι είναι οι εχθροί, φταίνε για την τύχη μας. Οι μαυροντυμένοι ακροδεξιοί χτυπάνε Πακιστανούς, Ινδούς, Αφρικανούς, οι κόκκινοι συνδικαλιστές προπηλακίζουν Ευρωπαίους. Οι ξένες πρεσβείες εκδίδουν ταξιδιωτικές οδηγίες προς τους υπηκόους τους. Να αποφεύγουν την κυκλοφορία στην πόλη, ιδίως αν είναι ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής.

Έντονες είναι οι διαμαρτυρίες πολλών ελληνικών επιχειρήσεων έναντι του αθέμιτου ανταγωνισμού που αντιμετωπίζουν από τις θυγατρικές πολυεθνικών επιχειρήσεων, εξαιτίας του ότι ορισμένες από αυτές αποφεύγουν να καταβάλλουν φόρους…

Γράφει ο Νίκος Δήμου

Όταν ήμουν παιδί, απέναντι από το σπίτι μας έμενε ένας καθηγητής του Πολυτεχνείου. Ήταν το πιο σεβαστό πρόσωπο στη γειτονιά, πάνω και από τον πατέρα μου, που ήταν διευθυντής σε υπουργείο. Οι γονείς μου αναφέρονταν με δέος στο αξίωμά του.

Η Ελλάδα είχε τότε τρία ΑΕΙ και οι καθηγητές ήταν ελάχιστοι. Σήμερα, βέβαια, με δεκάδες ΑΕΙ (και ΤΕΙ που νομίζουν πως έγιναν ΑΕΙ) οι καθηγητές είναι πιο πολλοί από την άμμο της θάλασσας. Ιδιαίτερα αν πάρουμε αυτούς που αυτοαποκαλούνται «πανεπιστημιακοί» (σημαίνει οτιδήποτε εκτός από τακτικός καθηγητής), τότε γεμίζουν άνετα το ΟΑΚΑ.

Μου αρέσουν πολύ τα αγωνιστικά συνθήματα. Ειδικά το «εργάτη πολέμα, σου πίνουνε το αίμα» είναι ένα σύνθημα που νομίζω πως με μια μικρή παραλλαγή, ταιριάζει σε διάφορες καταστάσεις -αρκετά ανόμοιες μεταξύ τους. Από την εργατική πάλη εναντίον του κεφαλαίου μέχρι την αγανάκτηση του ανθρώπου απέναντι στις ανωμαλίες της φύσης. Γιατί το να κυνηγάς κουνούπια σαν Πασιονάρια με ένα ξεσκονόπανο στο χέρι, Νοέμβρη μήνα, δεν το λες κάτι άλλο παρά ανωμαλία. Ξέρω πως θα σκεφτείτε ότι το φαινόμενο οφείλεται στην αλλαγή του κλίματος τα τελευταία χρόνια. Θα συμφωνήσω, αλλά ταυτόχρονα θα σας ανοίξω την πόρτα να βγείτε στο μπαλκόνι μου. Εκεί θα δείτε μια σακούλα σκουπιδιών να περιμένει την σειρά της. Ευτυχώς δεν έχει αποφάγια, δεν τρέχουν ζουμιά, ούτε μυρίζει άσχημα. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το διπλανό μπαλκόνι.