Ο Μπιλ Κέλερ, πρώην διευθυντής των «Νιου Γιορκ Τάιμς», παραθέτει στο χθεσινό του άρθρο στην εφημερίδα έναν συγκλονιστικό διάλογο που εκτυλίχθηκε τον περασμένο μήνα σε ένα νοσοκομείο της Ανατολικής Αγγλίας. Ο Αντονι Γκίλμπεϊ ξύπνησε από την αναισθησία και άκουσε τα κακά νέα από τον γιατρό του: «Δυστυχώς, η χειρουργική επέμβαση δεν πήγε καλά. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο». «Δηλαδή πεθαίνω;», ρώτησε. «Ναι», απάντησε ο γιατρός. «Πεθαίνεις, μπαμπά», συμπλήρωσε η κόρη του, που καθόταν στην άκρη του κρεβατιού. «Αρα τελείωσε το πανηγύρι», μουρμούρισε εκείνος. «Εκεί που θα πας, θα έχει πολλά πανηγύρια», του υποσχέθηκε εκείνη. Κι έβαλαν όλοι τα γέλια.

«Αυτό που κατέστησε ισχυρή την Αγγλία είναι ότι, από την εποχή της Ελισάβετ, όλες οι πλευρές συμφωνούσαν ότι πρέπει να υποστηρίξουν το εμπόριο. Η ίδια Βουλή που αποκεφάλισε τον βασιλιά ασχολιόταν με τους υπεράκτιους εμπορικούς σταθμούς σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Αχνιζε ακόμα το αίμα του Καρόλου Α΄ όταν η Βουλή αυτή, που αποτελείτο σχεδόν μόνο από φανατικούς, ψήφισε τον ναυτικό νόμο του 1650».

Γράφει η Μαρία Σπυράκη

Τα βίντεο που ανεβαίνουν στο You Tube δε γυρίζονται τυχαία. Τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, όχι μόνο «επιχειρούν» καθημερινά, αλλά προβάλλουν τις πράξεις τους, τις διαφημίζουν.

Το κυριότερο, οι πρωταγωνιστές αυτών των επιθέσεων δεν κρύβουν τα πρόσωπα τους. Πρόκειται για επιχειρήσεις που γίνονται στο φως της ημέρας, έχουν στόχο τους οικονομικούς μετανάστες και χρησιμοποιούν τη βία για να «…καθαρίσει ο τόπος».

 

Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Παναγιώτη Ρουμελιώτη «Το άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο ΔΝΤ». Άλλωστε μόλις πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε. Βλέπω όμως ότι, σύμφωνα με το συγγραφέα του, το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας συνίσταται στο ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου στις αρχές του 2010 «δεν διαπραγματεύτηκε σωστά».

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές γα την Athens Voice

Στο Μεντεγίν, αρχές Οκτώβρη, έκανε ακόμα αποπνικτική ζέστη. Σήκωσε το ποτήρι για την πρόποση. Ο Α. ήταν χαρούμενος, είχε αγοράσει 2 βιλίτσες στο Πόρτο Χέλι δίπλα στον Γουλανδρή, με 30.000 ευρώ τη μία. Άμα ξέρεις να βρίσκεις τις ευκαιρίες, χαμογέλασε. Ο Β. είχε μόλις αγοράσει ένα διώροφο 350 τετραγωνικών στην Κηφισίας με 140.000 ευρώ και ένα μπιζουδάκι 140 τετραγωνικών στο Κολωνάκι με 90 χιλιάδες. Δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ, ψιθύρισε, ήταν ευκαιρίες.

Τις καλοκαιρινές μέρες που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων στα πανεπιστήμια, η χαρά των γονιών στον κύκλο μου, αυτών που τα παιδιά τους πέτυχαν, μου έκανε, -αυτή τη φορά, για πρώτη φορά-, μια αλλόκοτη εντύπωση. Εισέπραξα το ίδιο κλίμα, με την ίδια πάντα απορία και στα social media.   Τίποτε πιο φυσιολογικό, θα πει κανείς. Οι γονείς καμαρώνουν τα βλαστάρια τους, τους μελλοντικούς γιατρούς, φαρμακοποιούς, μηχανικούς, μηχανολόγους, δικηγόρους, οικονομολόγους, κοινωνιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες. Κάποιοι από τους γονείς αυτούς, οι πιο τυχεροί, δεν έγιναν μόνον περήφανοι. Άφησαν ταυτόχρονα να τους ξεφύγει και ένας αναστεναγμός ανακούφισης. Είναι αυτοί που τα παιδιά τους πέτυχαν την εισαγωγή στις παραγωγικές σχολές του στρατού και της αστυνομίας, κερδίζοντας έτσι εκτός από την χαρά της επιβεβαίωσης και το πολύτιμο προνόμιο της δια βίου βέβαιης σίτισης από το δημόσιο ταμείο. Ας αλλάξουμε θέμα, όμως.

 

Γράφει ο Ηλίας Καραγιάννης

 

Το να μην εξαρτάσαι από το χρήμα σημαίνει πως ξέρεις ότι δεν θα ζούσες αλλιώτικα αν είχες πολλά περισσότερα. Όμως τον περισσότερο καιρό όλος ο κόσμος καταγίνεται με το μέτρημα του, ακόμη και οι ζάπλουτοι.

 

Τον περισσότερο καιρό, για τους περισσότερους ανθρώπους το χρήμα είναι σαν το ναρκωτικό: ενώ υποτίθεται πως μας απελευθερώνει απ’ όλες τις έγνοιες, γίνεται μια εμμονή έγνοια, μια τελικότητα καθεαυτού. Μας καταδιώκει με την απουσία του, μας βαραίνει με την παρουσία του, μας απαγορεύει να διατηρούμε μια σωστή σχέση μαζί του. Ο πόθος που μας γεννά , μας επιβάλλεται τόσο κυριαρχικά που καθιστά δύσκολη ή μάλλον αδύνατη την ευχαρίστηση.

 

Πρόκειται για αυτό που ο Ουίλιαμ Μπάροους έλεγε πως έμαθε στο σχολείο της μορφίνης: μια ακόρεστη επιθυμία κάνει την ηδονή απρόσιτη.

Γράφει ο Ηλίας Καραγιάννης

 

Όσοι δουλεύουν φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους.

Όσοι δεν δουλεύουν φοβούνται μη δε βρουν ποτέ δουλειά.

Όποιος δεν φοβάται την πείνα, φοβάται το φαγητό.

Οι οδηγοί αυτοκινήτων φοβούνται να περπατήσουν και οι πεζοί φοβούνται να μην τους πατήσουν τα αυτοκίνητα.

Η δημοκρατία φοβάται να θυμηθεί και η γλώσσα φοβάται να πει.

Γράφει για το protagon ο Γιώργος Μαυρωτάς

Χθες πέθανε ο Τόλης. Από καρκίνο, στα 30 του. Για τους διαδικτυακούς του φίλους και followers ήταν ο @moloch82. Δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ τον Τόλη αλλά ήταν σαν να τον ήξερα καιρό. Την είδηση δεν την έμαθα από το τηλέφωνο ή τις εφημερίδες. Από το twitter όπου χθες το απόγευμα έγινε χαμός με το θέμα  #TolisLovedMaria όπως ήθελε κι ο ίδιος. Έγινε από τα δημοφιλέστερα  θέματα παγκοσμίως (worldwide trend τα λένε στην αργκό). O Τόλης πέθαινε και αυτό για το οποίο ήθελε να τον θυμόμαστε ήταν ότι αγάπησε την Μαρία, τον παιδικό του έρωτα που του στάθηκε ως το τέλος. Μεγαλείο…

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

 

Ο ένας προπηλακίζει τον μικροπωλητή, επειδή είναι σκούρος, αλλόθρησκος, η παρουσία του στη χώρα είναι παράνομη και δεν έχει άδεια επιτηδεύματος. Ο άλλος προπηλακίζει έναν εργάτη, επειδή έχει δεχθεί μείωση μισθού, δεν συμμετέχει στην απεργία και πηγαίνει στο εργοστάσιο. Πείτε μου, σας παρακαλώ, σε τι διαφέρει ο δράστης του προπηλακισμού στην πρώτη περίπτωση από εκείνον στη δεύτερη.