της Αντιγόνης Λυμπεράκη | Καθημερινή

Στο δημοτικό μας μάθαιναν το Σύμβολο της Πίστης. Στην ΚΝΕ, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Στα εκλογικά πάνελ μας ρωτούν αμέσως αν το χρέος είναι βιώσιμο. Οπως και στις άλλες περιπτώσεις, από την απάντηση εκπορεύονται αμέσως και όλες οι απόψεις που «οφείλεις» να έχεις. Γιατί και το αν το χρέος είναι βιώσιμο έχει μεταβληθεί και αυτό σε Σύμβολο της Πίστης.

Τι να κάνουμε εμείς οι άπιστοι, που εκτός από υποψήφιοι είμαστε και οικονομολόγοι;

του Ανδρέα Ζαμπούκα | Protagon

Ο Μπωντλαίρ έλεγε ότι ο μοναδικός λυρισμός που έχει ο κοινός άνθρωπος είναι η σεξουαλικότητά του. Λογικό. Η libido είναι πάντα μια ορμέμφυτη δύναμη, ικανή να δημιουργήσει, να πλάσει φαντασιώσεις και να δεχτεί μηνύματα που τη διεγείρουν.

Γράφει ο Νότης Καραθύμιος

Πολλοί συμπολίτες μας δεν ήθελαν αυτές τις πρόωρες εκλογές, όπως και εγώ. Αυτό δε σημαίνει πως δεν πιστεύουμε στη δημοκρατία και κατά συνέπεια δεν θέλουμε να γίνονται εκλογές, ούτε πως δε θέλουμε να φύγει η Ν.Δ. από την εξουσία. Ζούμε στην ίδια χώρα με τους υπόλοιπους πολίτες, στην ίδια πραγματικότητα, απλώς την κατανοούμε καλύτερα. Αν υπήρχε πολιτική σταθερότητα, δε θα πηγαίναμε στις κάλπες πρόωρα.

της Ρέας Βιτάλη | Protagon

Να 'ναι καλά το κορίτσι. Γέλασε το χειλάκι μας. Συμπονετικιά. Μας είδε σε μαύρα χάλια και σε μαύρες σκέψεις και πήρε το παιχνίδι πάνω της. «Θα τυπώσουμε 100 δισεκατομμύρια ευρώ» μας καθησύχασε... Απλούστατο! Πέραν όμως από συμπονετικιά, αυτό που κυρίως εκτιμώ στη Ραχήλ, είναι ό,τι είναι και μετρημένη. Θα μπορούσε να μας ξεθαρρέψει να τυπώσουμε 400 δισεκατομμύρια ευρώ, να ξοφλήσουμε το χρέος, να έχουμε και τράτο για μια νέα αρχή. Όχι! Να στριμωχτούμε και λίγο, καλοσκέφτηκε η πολιτικός, γνωρίζοντας την ψυχοσύνθεση του Έλληνα...

Γράφει ο Νότης Καραθύμιος

Ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος έχει πει και έχει γράψει πολλές φορές για ένα σύνδρομο που διακατέχει τους Έλληνες. Για το σύνδρομο του ενήλικου πουλιού, που ενώ έχει ανοίξει τα φτερά του και μπορεί να πετάξει, αυτό προτιμάει να μην εγκαταλείψει την φωλιά του. Θέλει να εξαρτάται ακόμα από την μαμά του.

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος για την Καθημερινή

Σε έναν κοινωνικό βίο όπου η αστική αγωγή ή σκέτη «αγωγή» έχει πάει περίπατο, τα όρια της ευπρέπειας χαράζουν μόνον οι δικαστικές αγωγές. Οταν η κοινή ευγένεια, αυτή που σου επιβάλλει να λες καλημέρα και όχι να ρίχνεις χαστούκι όταν συναντάς κάποιον το πρωί, θεωρείται υποκρισία, ένα ευρωπαϊκό έθιμο φερτό στη χώρα των θαυμάτων, τότε «ο εκτσογλανισμός», όπως είπε ο κ. Βενιζέλος, έρχεται να προστεθεί στα υπόλοιπα δεινά του δημόσιου βίου. Προχθές ο διευθυντής κομματικού ραδιοφωνικού σταθμού χρησιμοποίησε για τον πρωθυπουργό την περίφημη λέξη με την οποία οι έφηβοι δηλώνουν την απαξία, την οικειότητα, ενίοτε δε και τη φιλία.

Ένα έτος γεμάτο με καταπληκτικά ρεκόρ ήταν το 2014 για τη Σκωτία η οποία δείχνει τον δρόμο στην αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, αναφέρει σε άρθρο της η parapolitki.gr.

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης για το Protagon

Όσο και αν φαίνεται παράξενο, οι σκιτσογράφοι και οι τζιχαντιστές έχουν μία σημαντική ομοιότητα. Κινούνται και οι δύο σε έναν κόσμο φαντασιακό. Η επίσης σημαντική διαφορά τους είναι ότι ο φαντασιακός κόσμος των σκιτσογράφων είναι προϊόν της ανθρώπινης διανόησης και έχει μόνιμη κοσμική αναφορά ενώ ο κόσμος των φανατικών ισλαμιστών είναι ένας εξωκόσμιος φαντασιακός Παράδεισος, στον οποίο και μόνο απολογούνται. Οι δύο αυτοί κόσμοι μπορούν να συνομιλήσουν όσο μπορεί να επικοινωνήσει ένα πενάκι με ένα καλάσνικοφ. Το σκίτσο είναι το άτακτο παιδί του διαφωτισμού, ενώ ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός είναι το χαϊδεμένο παιδί του σκοταδισμού.

Γράφει ο Θεόδωρος Μπαβέας

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης για την kathimerini.gr

Το κείμενο που ακολουθεί υπό τον ως άνω τίτλο το φωτογράφισε φίλος το καλοκαίρι του 2010, ταξιδεύοντας με το πλοίο της γραμμής προς Λήμνο.