Ο παππούς μου με αποκαλούσε λύκο. Μου αρέσει το κρέας, σε βαθμό που πιστεύω ότι δεν μου κάνει καλό στην υγεία. Σίγουρα υπάρχουν πολλά κοινωνικά ταμπού που σχετίζονται με τη βρώση κρέατος αλλά, πιστεύω, στο βάθος και πριν από τα ταμπού, δύο είναι οι βασικοί παράγοντες που καθορίζουν τη δραστηριότητα: η ανάγκη για πρωτεΐνη και η αποστροφή προς το σάπιο, προς το δηλητήριο που παράγεται από τη σήψη νεκρής σάρκας. Πιστεύω επίσης ότι γενικά η δραστηριότητα του να τρως είναι νεκροφαγία· ελάχιστες οι εξαιρέσεις, όπως το γάλα, το μέλι ή τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Ο πολλαπλασιασμός των καρποφόρων φυτών βασίζεται (και) στην κατάποση του καρπού και στην αφόδευση του σπόρου.
Μου φαίνεται λοιπόν πολύ αόριστη η παρότρυνση του άρθρου στο New Scientist να τρώμε «ηθικά». Θέλει πολύ δούλεμα για να καταλήξει η πρόταση σε πρακτικά κριτήρια, για την περίπτωση που δεν θέλει κανείς να καταλήξει βουδιστής μοναχός. Τροφική αλυσίδα και ηθική είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Όσο για το άλλο, το να τρώμε τοπικά προϊόντα, το καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά δεδομένης της παγκοσμιοποίησης του εμπορίου και της οικονομικής κρίσης, η οποία στεγνώνει πορτοφόλια, μου φαίνεται ότι ο πεινασμένος καταναλωτής θα ψωνίσει με γνώμονα το φτηνότερο.
