Όπως και στην περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου, το καλοκαίρι, είμαι ο τελευταίος που θα δράσει συντεχνιακά, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον αθλητή. Ο αθλητής πρέπει να απολογηθεί, να ζητήσει, αν θέλει, συγνώμη για την πράξη του και να αποδεχτεί την όποια τιμωρία. Από κει και πέρα όμως, δεν πρέπει η κοινωνία μας να αναπτύξει τα κανιβαλικά της ένστικτα. Εχθρός δεν είναι ο νεαρός αθλητής, αυτός είναι περισσότερο το θύμα. Εχθρός είναι το σύστημα που εκτρέφει τέτοια περιστατικά και χαίρεται από την αναμπουμπούλα που δημιουργείται. Η γνώμη μου είναι ότι, σε τελική ανάλυση, τέτοιες περιπτώσεις προσπαθείς να τις τραβήξεις προς το μέρος σου κι όχι να τις σπρώξεις με τη συμπεριφορά σου στην «απέναντι» αγκαλιά. Δηλαδή, μια ειλικρινής μεταμέλεια πρέπει να αναγνωρίζεται και να δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία.
Η άγνοια περί ιστορικών ζητημάτων είναι, δυστυχώς, επιδημία στην ελληνική νεολαία. Πόσο μάλλον σε αθλητές που έχουν ακόμα λιγότερες διαθέσιμες ώρες για διάβασμα. Δυστυχώς, για την πλειοψηφία των νέων μας, ό,τι δεν χρειάζεται να παπαγαλίσουν για το σχολείο, θεωρείται χαμένος χρόνος. Έτσι, δημιουργούνται κενά κι ένα πέπλο άγνοιας πάνω σε σημαντικά ζητήματα που δεν μπορεί να τα καλύψει το facebook, το internet και η τηλεόραση. Αυτήν την άγνοια και τη δικαιολογημένη δυσπιστία στο πολιτικό σύστημα εκμεταλλεύεται η Χρυσή Αυγή και βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους νεολαίους. Πώς αντιστρέφεται αυτό; Βραχυπρόθεσμα, με καθολική αντίδραση σε παρόμοια περιστατικά. Μακροπρόθεσμα, όμως, μόνη ασπίδα είναι η γνώση. Να μάθουν οι νέοι μας τι αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος χώρος, πίσω από το γοητευτικό στυλ και το ομαδικό, πειθαρχημένο πνεύμα. Τότε να δούμε αν θα τους αρέσει και το περιεχόμενο, πέρα από το φανταχτερό περιτύλιγμα. Και να μην ξεχνάνε ότι αν ο κροκόδειλος φάει τον «εχθρό» σου, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι φίλος σου…
