Το θέμα μας, λοιπόν, δεν είναι η ομοφυλοφιλία αλλά το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός.
Πιστεύω –και αυτό είναι ένα αξίωμα της σκέψης μου που δεν έχει αλλάξει τριάντα χρόνια τώρα– πως κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να ικανοποιεί τις επιθυμίες του, εφόσον η ικανοποίησή τους δεν βλάπτει τον συνάνθρωπό του».
Και παρακάτω συμβούλευα: «Ανώνυμοι αγωνιστές του "Αμφί", προσοχή: μην κάνετε το λάθος που κάνουν οι διώκτες σας. Μη χωρίζετε τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Μην τονίζετε ιδιαίτερα τη διαφορά σας, όταν σκοπός σας (πρέπει να) είναι να αποδείξετε πως δεν υπάρχει διαφορά. Και μην αγωνίζεστε μόνο για τη δική σας απελευθέρωση – αλλά πρώτιστα για την απελευθέρωση αυτών που σας διώκουν. Είναι πιο αλλοτριωμένοι από σας – γι' αυτό και σας καταπιέζουν».
Πέρασαν άλλα τριάντα χρόνια και η σκέψη μου δεν άλλαξε. Αυτά που έγραφα στο κομμένο άρθρο (κυκλοφόρησε μετά σε βιβλίο) τα πιστεύω ακόμα. Και τα θυμήθηκα με όλη αυτήν τη φασαρία για τον ομόφυλο γάμο (same sex marriage, ακούγεται καλύτερα).
Δεν έχω καμία αντίρρηση για τη θεσμοθέτησή του – μόνο μία απορία. Τη στιγμή που ο γάμος έχει χάσει σχεδόν όλη την αίγλη του και από κει που ήταν σπουδαίο θρησκευτικό μυστήριο έγινε σύμβαση σε δημαρχείο ή και απλή συμβίωση χωρίς σφραγίδες, γιατί τόση λαχτάρα –και μάλιστα παγκόσμια– για την απόκτησή του; Ήδη σε πολλά κράτη τα περισσότερα ζευγάρια συζούν και κάνουν παιδιά χωρίς καμία νομική διατύπωση ή με ένα απλό σύμφωνο συμβίωσης. Γιατί τόσος θόρυβος για έναν παρωχημένο και ξεπερασμένο θεσμό; Μικροαστικό μου φαίνεται, σαν τις κόρες που κυνηγάνε παπά, στεφάνι κι εκκλησία κι ας είναι άθρησκες. Τόσοι αγώνες για ένα κούφιο (πια) δικαίωμα – ενώ ανθούν το trafficking, το bullying, η κλειτοριδεκτομή, οι γάμοι εξάχρονων παιδιών και οι βιασμοί;
