Κι όμως, υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι δολοφόνοι της. Εκ των έσω, αλλά και εκτός των τειχών, μια που μιλάμε για την ΑΕΚ. Ο διαφαινόμενος υποβιβασμός της είναι αποτέλεσμα μίας ανίερης συμμαχίας που γεννήθηκε στην εσωστρέφεια. Ομάδα που εδώ και χρόνια είχε τεράστια προβλήματα που μεγάλωναν μέρα με τη μέρα, με τους αντιπάλους της να ικανοποιούνται με την καθημερινή της συρρίκνωση. Με προέδρους αντιπάλων συλλόγων να κάνουν επίδειξη κυριαρχίας στη δημοκρατία των αποδυτηρίων και με τους διοικούντες την ΑΕΚ να συγχρωτίζονται μαζί τους και πολλές φορές να τους φοβούνται κιόλας. Αντίπαλοι μικροί που μετρούσαν τον ανδρισμό τους κάνοντας πλάκα σε ανύπαρκτους διοικητικούς παράγοντες της Ένωσης.
Οπως και να το δει κανείς, η ΑΕΚ έφτασε στην κατάσταση αυτή με την ευθύνη εξωτερικών παραγόντων και τη συνδρομή των δικών της ανθρώπων που πρόσφεραν υπηρεσίες στον... διάβολο. Και ο συμβολισμός της μοιραίας νύχτας της Κυριακής είναι αποκαλυπτικός. Οι οπαδοί με το "ντου" έβαλαν το προτελευταίο καρφί στο φέρετρο της ιστορικής αυτής ομάδας και ο διαιτητής Τριτσώνης το σφράγισε, μη αποδεχόμενος να ολοκληρώσει το ματς παρά τη συγκατάθεση των ανθρώπων του Πανθρακικού. Σε μία χώρα που πριν από λίγο καιρό οι τέσσερις διακοπές του Βέροια-Αρης δεν στάθηκαν ικανές να αποτρέψουν την ολοκλήρωση του αγώνα. Για την επόμενη μέρα η συζήτηση θα ανοίξει αργότερα, αλλά θα πρέπει να είναι μία κουβέντα συνολικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ δεν είναι η μόνη χαμένη όσων συμβαίνουν. Χάνουν πολλά κι οι άλλοι, αλλά όταν το καταλάβουν μάλλον θα είναι αργά.
