Γύρω στις 9 το βράδυ, τα φώτα χαμηλώνουν και η παράσταση ξεκινάει. Και εκεί που οι θεατές αρχίζουν να εγκλιματίζονται και να εντάσσονται σιγά σιγά στην υπόθεση της παράστασης και οι ηθοποιοί αρχίζουν να βρίσκουν ένα ρυθμό, ξαφνικά...σκοτάδι. "Τώρα βρήκαμε να εζηλώσουμε την τύχη της Σαντορίνης;" σκέφτηκα. Το ρεύμα είχε πέσει, το αρχαίο θέατρο είχε βυθιστεί στο σκοτάδι. Σκέφτομαι "κάτι προσωρινό θα είναι. Κάποια ασφάλεια θα' πεσε". Ας εκμεταλλευτούμε τον ελάχιστο χρόνο, να σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά. Ένας μαγικός, Αυγουστιάτικος, έναστρος ουρανός βρισκόταν στην άκρη του βλέμματος. Όταν είσαι στο αρχαίο θέατρο της Ηφαιστείας, όλα αποκτούν άλλη διάσταση, άλλη ομορφιά.
Καθώς απολαμβάνουμε τη βραδυνή φύση της Λήμνου και την ελάχιστη δροσιά που είχε αρχίσει να ευεργετεί το χώρο, γεμίζοντας το νεκρό χρόνο της αναμονής, παρατηρώ στα δεξιά μου κίνηση. Οι υπεύθυνοι τεχνικοί της παράστασης και του Δήμου, τρέχουν κατευθυνόμενοι προς ένα σημείο εκεί κοντά. Με κάτι καπιάνονται, κάτι διορθώνουν, ένα μηχάνημα παίρνει μπροστά. Ανάβουν τα φώτα.
Ενδιαφέρον και το συνειδητοποιώ μόλις εκείνη τη στιγμή: Το αρχαίο θέατρο της Ηφαιστείας λειτουργεί με γεννήτρια (!)
Το πρόβλημα αποκαθίσταται. Η πράσταση ξεκινάει ξανά. Ξεχνώ τη γεννήτρια. Εστιάζω στην παράσταση. Προσωπικές στιγμές, αφηγήσεις ανθρώπων, θνητών γι αυτό και σημαντικές. Από τον πόλεμο, την κατοχή, τη χούντα, την λαμπερή πλην κίβδηλη εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Στιγμές ζωής. Ανθρώπων στιγμές.
Δεν προλαβαίνουμε ηθοποιοί και θεατές να πιάσουμε το κουβάρι της υπόθεσης, από κει που είχε σταματήσει να ξετυλλίγεται εξαιτίας της ξαφνικής διακοπής ρεύματος και ο χώρος βυθίζεται και πάλι στο σκοτάδι.
Αυτή τη φορά κανείς δεν έχει όρεξη να ατενίσει τη βραδυνή φύση, ούτε το ευεργετικό δροσερό αεράκι είναι δυνατόν να τραβήξει την προσοχή. Αυτή τη φορά ο χρόνος της αναμονής, μετριέται με τις κινήσεις εκνευρισμού του θεατρόφιλου κοινού, τις ενδείξεις ανησυχίας των ηθοποιών, και το έκδηλο άγχος των υπευθύνων που το διακρίνεις απο μακριά.
Τα λεπτά περνούν, η γεννήτρια αρνείται πεισματικά να ενδώσει στην επιβλητική αναγκαιότητα. Τα λεπτά περνούν, απ το κοινό αρχίζουν να πέφτουν "εναλλακτικές" μεν, μη υλοποιήσιμες δε, προτάσεις για να μην ακυρωθεί η παράσταση. Τα λεπτά περνούν, το ρεύμα δεν επιστρέφει ποτέ, η γεννήτρια κάνει κουμάντο, ο από μηχανής Θεός δεν εμφανίζεται, η παράσταση ματαιώνεται.
Καθώς απομακρυνόμουν άκουγα τις συζητήσεις του κοινού. Τα γνωστά! Για τις αγκυλώσεις, τις αρμόδιες υπηρεσίες που δεν επέτρεψαν να εγκατασταθούν κολώνες της ΔΕΗ κοντά στο αρχαίο θέατρο, για το ότι θα γίνει απευθείας υπογειοποίηση των καλωδίων (πότε άραγε;)... Τα γνωστά!
Για δες ειρωνία...Εκεί που οι αρχαίοι Έλληνες, δημιούργησαν ένα μνημείο πολιτισμού, άξιο θαυμασμού δυο χιλιάδες χρόνια μετά, οι νεοέλληνες αδυνατούν να στείλουν το ρεύμα...
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Λημνιακός Λόγος"
