Μιλάμε για τη μάνα του Ρουπακιά, εκείνου που φέρεται να έχει δολοφονήσει τον Παύλο Φύσσα στο Κερατσίνι, τη νύχτα της 17ης προς τη 18η Σεπτεμβρίου, που κατηγορείται για ένταξη και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση και καλείται να δώσει εξηγήσεις για τη σχέση του με τη Χρυσή Αυγή. Για εκείνη τη μάνα μιλάμε, που έχει τον συγκεκριμένο γιο, η οποία όχι μόνο δε φεύγει από κοντά του, όχι μόνο δεν τον αποκηρύσσει, αλλά πιστεύει ότι δε φταίει κιόλας. Προς επίρρωση των όσων πιστεύει, μάρτυς της ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος -σύμφωνα πάντα με τη μάνα του Ρουπακιά που τον επικαλείται- μόνο Αυτός θα πει την αλήθεια, επειδή μόνο Εκείνος γνωρίζει τι ακριβώς έχει συμβεί με τον γιο της.
Αλλά αυτές, όμως, είναι οι μανάδες του περισσότερου κόσμου. Μπορούν να υποστηρίξουν από το ότι το παιδί τους είναι το καλύτερο, το ομορφότερο, το πιο έξυπνο μέσα στην τάξη του νηπιαγωγείου, μέχρι το ότι ο φερόμενος ως εγκληματίας -που τον αφορούν πολλές σελίδες από τον Ποινικό Κώδικα- είναι, απλώς, θύμα παρεξήγησης. Έτσι κι η μάνα του Ρουπακιά. Μια τραγική φιγούρα, δεμένη στη μοίρα της κάθε μάνας να υπερασπίζεται το σπλάχνο της, με κάθε τρόπο. Ηθικά, δεν έχεις να πεις και πολλά, αυτή είναι η φύση της μάνας, να προασπίζεται τη ζωή που έφερε στον κόσμο με κάθε μέσο, η μητέρα είναι το αγιότερο ζωντανό πλάσμα για το παιδί της. Ναι, ακόμα και η μάνα του Ρουπακιά. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, βλέπουμε αυτά που ο γιος της φέρεται ότι έκανε. Για εκείνη τη μάνα, ο υιός Ρουπακιάς είναι ένας άγγελος, για περισσότερες πληροφορίες μείνετε συντονισμένοι, θα τα σας πει κι ο Θεός ο ίδιος. Το παιδί της πιστεύει ότι είναι αθώο, ότι δε φταίει. Αλλά αυτές, όμως, είναι οι περισσότερες μάνες αυτού του ντουνιά. Δείτε στο παρελθόν πόσες μητέρες -που τα βλαστάρια τους έκαναν αίσχη και καταχωρήθηκαν για αυτά στην Ιστορία- και με ποιον τρόπο έμειναν μέχρι τελευταία στιγμή να ωρύονται για την αθωότητα των παιδιών τους.
Αυτή είναι η στάση της μάνας – και στις δύο περιπτώσεις της επικαιρότητας, που έχει να κάνει με θάνατο και με αγκυλωτούς σταυρούς: Και στην περίπτωση της μητέρας του Φύσσα και σε εκείνη με τη μάνα του Ρουπακιά. Οι εκφράσεις και η θέση τους πηγάζουν από την απόλυτη λατρεία της μάνας, η οποία είναι ό,τι πιο αγνό υπάρχει και γνωρίζεις σε αγάπη σε αυτήν την πλάση. Είτε ο γιος της είναι φονιάς είτε ήρωας.
Αντίστοιχη αγάπη, τόσο άδολη σαν της μάνας, σε κάποιον άλλον ζώντα οργανισμό, νομίζω ότι μπορείς να βρεις μόνο σε σκύλο.
