Δεν ξέρω σε πόσους από εσάς έχει συμβεί κάτι παρόμοιο. Η προσωρινή κινητική αναπηρία είναι και μια προσωρινή επώδυνη ανατροπή στη ζωή σου, όπως την ήξερες. Εγώ, ας πούμε, ξεσπιτώθηκα και ξεσπίτωσα με τη σειρά μου την κόρη μου επειδή το σπίτι μου έχει σκάλες. Η προηγούμενη μικρή καθημερινότητά σου, το ντύσιμο, η τουαλέτα, το ντους, ο πρωινός καφές, ο ύπνος, το κάθισμα και κυρίως η έξοδος από το σπίτι, είναι πλέον μικρά πρότζεκτ που απαιτούν μελέτη, κόπο και συχνά τη βοήθεια τρίτων. Όταν, για παράδειγμα, οι καλοί μου φίλοι προθυμοποιούνταν να έρθουν να με πάρουν για καμιά μπύρα στη νέα μου γειτονιά, η μόνη μου ερώτηση ήταν αν το μαγαζί έχει τουαλέτα στο ισόγειο. Γιατί, βλέπετε, στην πρώτη μου έξοδο το είχα παραλείψει, με αποτέλεσμα να ψάχνω τουαλέτα σε γειτονικά μαγαζιά.
Τώρα, γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Επειδή μέσα από την προσωπική μου εμπειρία προσέγγισα, εν μέρει, τον καθημερινό Γολγοθά της πραγματικής, της μόνιμης κινητικής δυσκολίας.
Σας τα λέω, γιατί θέλω να σας μιλήσω για τον ΣΚΕΠ. Ο Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους, μια οργάνωση που δραστηριοποιείται από το 2008, στηρίζει τη δράση του στην αντίληψη ότι, για να αλλάξουν τα μέλη μιας κοινωνίας νοοτροπία σε ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού, καλό και αποτελεσματικό είναι να γίνει αυτό από μικρή ηλικία. Έτσι, ο ΣΚΕΠ φέρνει σε επαφή μέσα από μια πλούσια δραστηριότητα μαθητές όλων των βαθμίδων με νέους που, αν και έχουν την ατυχία μιας αναπηρίας, διψούν να ζήσουν την ευκαιρία της ύπαρξής τους σε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς.
«Ο κοινωνικός αποκλεισμός μπορεί να απαλυνθεί εάν από πολύ μικρή ηλικία εξοικειώνουμε τα παιδιά στη διαχείριση της «διαφορετικότητας». Κυρίως μαθαίνοντάς τους να ζουν όλοι μαζί, μοιράζοντας δημιουργικά τη «μοναδικότητά» τους. Το να μην είσαι ίδιος δεν σημαίνει πως δεν είσαι ίσος. Δεν σημαίνει πως σου αφαιρούνται ή σου προστίθενται δικαιώματα. Εξάλλου, ουδέποτε κανείς ισχυρίστηκε πως η διαφορετικότητα αναιρεί το απόλυτο δικαίωμα σε μια ζωή με ισότιμες ευκαιρίες. Ελάχιστοι όμως από εμάς κάνουν πράξη την ισοτιμία. Όχι πάντα από κακία. Ίσως από αδιαφορία, άγνοια, αμηχανία, ακόμα και φόβο…» λένε οι άνθρωποι του ΣΚΕΠ.
Έτσι, από τις 23 συμμετοχές σχολείων και ειδικών σχολείων και κοινωνικών φορέων του 2009, έφθασαν το σχολικό έτος 2012/13 να συμμετέχουν πάνω από 8.000 μαθητές και νέοι με αναπηρίες από 116 σχολεία – ειδικά σχολεία και κοινωνικούς φορείς. Συνολικά τα χρόνια της δράσης του έχει φέρει σε επαφή πάνω από 17.000 νέους από εκατοντάδες σχολεία – ειδικά σχολεία και κοινωνικούς φορείς. Μια πλούσια σπορά στη νεολαία που σίγουρα θα καρπίσει μια νέα νοοτροπία. Περισσότερα για τις δράσεις του ΣΚΕΠ και τους τρόπους βοήθειας στο www.skep.gr.
Κάποτε ένας φίλος μου, είχε πει το εξής ωραίο γυρίζοντας από ένα ταξίδι στην Αγγλία. «Αυτοί εκεί είναι πήχτρα στους ανάπηρους. Εμείς εδώ έχουμε λίγους». Με την ίδια λογική βέβαια δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στο Αφγανιστάν και το Ιράν ούτε πολλές και σοβαρές αρρώστιες στην Υποσαχάρεια Αφρική γιατί, αν υπήρχαν, θα είχε πολλά και σύγχρονα νοσοκομεία.
Αν, λοιπόν, στα σοβαρά θέλουμε να «αποφυλακίσουμε» τους συμπολίτες μας με κινητικά προβλήματα, θα πρέπει να αποκτήσουμε μηδενική ανεκτικότητα στη βαρβαρότητα μιας απροσπέλαστης πόλης, ακόμη και για τους απολύτως αρτιμελείς κατοίκους της.
