Τα παιδιά φεύγουν από το Γυμνάσιο έχοντας κάνει τριπλάσιες ώρες Θρησκευτικά από όσο Χημεία και μιάμιση φορά παραπάνω από Φυσική. Το περιβάλλον και τα φαινόμενά του, οι ουσίες και οι δυνάμεις που ασκούνται στο σύμπαν -από όλα και προς όλα τα αντικείμενα- αξιολογούνται λιγότερο σημαντικά από ό,τι η ζωή των Αποστόλων και οι παραβολές του Κυρίου. Προφανώς, η Πληροφορική παραμένει κάτι ξένο στη ζωή μας και συνεχίζει να θεωρείται, στο 2012, απαραίτητη «κατά το ήμισυ» σε σχέση με το συγκεκριμένο μάθημα (σελ. 5). Πάμε να μιλήσουμε ακόμη πιο απλά.
Μέσα στο χρόνο, ένας μαθητής της Β’ Γυμνασίου θα κάνει 20 ώρες Χημεία, το ελάχιστο όριο για να θεωρηθεί έγκυρη η χρονιά. Από την στιγμή που υπάρχουν τρία τρίμηνα και σε καθένα από αυτά θα πρέπει να χωρέσει τουλάχιστον ένα ωριαίο διαγώνισμα, οι διαθέσιμες ώρες γίνονται 17 και από αυτές πρέπει να αναλωθούν, τουλάχιστον, έξι για εργαστηριακή εξάσκηση. Το σύνολο 11. Ας μην είμαστε καχύποπτοι και ας υποθέσουμε πως το βήμα για την παρέλαση δεν κόβει καμία ώρα κανενός μαθήματος, πως απεργίες δεν γίνονται και πως οι καθηγητές είναι τόσο ευσυνείδητοι που το όποιο κενό δημιουργηθεί λόγω κάποιας πιθανής απουσίας τους θα το αναπληρώσουν. Μία ώρα αφιερώνεται για να εξηγηθεί η ύλη των εξετάσεων και το ύφος των θεμάτων. Συνολικά 10 ώρες, σχεδόν όσες περνά ο πατέρας και η μητέρα του στη δουλειά κάθε ημέρα. Κι όλα αυτά, χωρίς εκδρομές και χωρίς κακοκαιρίες, αφού δεν κλείνουν ποτέ τα σχολεία με τις χιονοπτώσεις στην Ελλάδα και χωρίς άλλα απρόοπτα.
Τα παιδιά απορρίπτουν την επιστήμη και τρομάζουν στις πρώτες τους επαφές με την έρευνα. Κι όμως, αυτή δεν είναι δική τους επιλογή. Δεν είναι κοπάνα για καφέ, δεν είναι απουσία για μπάλα στο προαύλιο, αλλά πρόκειται για διατάξεις και αποφάσεις με σφραγίδες και υπογραφές υπουργών και διευθυντών. Το 2005, η Ελλάδα ήταν 3η στον κόσμο ως προς το σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους και της θρησκείας, πίσω από Τουρκμενιστάν και Ιράν. Αν ψάξετε πού είναι η Ζιμπάμπουε, θα την βρείτε στην 50η θέση, την Τουρκία στην 44η, την Αυστραλία στην 77η κ.ο.κ. Αυτό εξηγεί –σε κάποιο βαθμό- και τον σκοταδισμό των νέων, τις επιλογές τους στη ζωή και τον τρόπο συμπεριφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Όσο ένα παιδί 13-16 ετών δεν μαθαίνει να αμφισβητεί και να ερευνά, αλλά αντίθετα διαβάζει σε σελίδες βιβλίων πως πρέπει να ακούει και να δέχεται άκριτα ότι προστάζει το δόγμα, τότε μην περιμένετε πολλά για το μέλλον.
Απαραίτητα είναι όλα∙ και τα Θρησκευτικά και τα Καλλιτεχνικά και τα Μαθηματικά. Η αναλογία είναι, όμως, αυτή που φέρνει τη σωστή χημεία. Όπως το μάθημα. Όπως στην καθολική Ιταλία (μισές ώρες από όσο μουσική και μηχανοκίνητος αθλητισμός), όπως στην Πορτογαλία (στο 1/3, σελ. 71-72) και όπως σε πολλές άλλες χώρες. Είναι περιττό να σας δώσω κι άλλα στοιχεία, δεν είναι στατιστικό το θέμα. Αφορά την κατεύθυνση προς την οποία έχουμε αποφασίσει να δείξουμε με το δάχτυλο στα νέα παιδιά. Και όσο το χέρι τεντώνεται προς τα εξώφυλλα με τα φωτοστέφανα, τόσο θα εναποθέτουμε τις ελπίδες για την παιδεία μας σε κάποια ανώτερη δύναμη.
