Με δυο λόγια, οικονομία. Μαθηματικά. Αριθμοί. Πράξεις σε χαρτιά και σχέδια επί χάρτου. Δεν τα υποτιμώ. Δεν λέω ότι είναι ασήμαντα. Εξάλλου ακριβώς αυτά τα νούμερα αγνοήσαμε επιδεικτικά, όταν τα ίδια κραύγαζαν μέχρι και το 2008 γι αυτά που είχαν έρθει ήδη στον υπόλοιπο κόσμο γύρω μας, αλλά εμείς τότε, προσηλωμένοι στον μικρόκοσμό μας, "δανεικά" χορτασμένοι και μακάριοι, προτιμήσαμε να αλλάξουμε πλευρό για να συνεχίσουμε αδιάλειπτα τον ύπνο του εφυσηχασμού.
Λέω μόνο, ότι οι αριθμοί δεν φτάνουν και θα ήταν ολέθριο λάθος, να μείνουμε μόνο σ αυτούς.
Από την αρχή αυτής της κρίσης, παραδεχτήκαμε όλοι, ότι μόνο στην κορυφή της, είναι οικονομική. Στα θεμέλια της είναι κρίση ηθική, αξιών και θεσμών.
Θα κάνουμε κάτι γι αυτό; Θα τείνουμε προς τις αιτίες που οδηγούν σε κάποια απ τα κυρίαρχα συμπτώματα;
Θα ασχοληθεί κανείς σοβαρά και δομικά, λόγου χάρη, με το μείζον θέμα της Εκπαίδευσης στη χώρα;
Η προοπτική μιας χώρας επαφίεται στην Εκπαίδευση των μελλοντικών πολιτών της. Η ενδυνάμωσή της, αποτελεί την καλύτερη επένδυση για το μέλλον. Και η συζήτηση για την Εκπαίδευση σε μια χώρα που θέλει να χει μέλλον, δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει στις συνενώσεις σχολείων, τις συγχωνεύσεις τμημάτων, την εξοικονόμηση πόρων. Πρέπει να δούμε σοβαρά τί γίνεται στα σχολειά, εκεί που γαλουχείται το αύριο αυτής της χώρας, κυρίως τώρα σ αυτές τις πονηρές εποχές.
Θέλω να σταθώ σε κάποιες καταγγελίες που έφτασαν στα δημοσιογραφικά γραφεία και συζητήθηκαν ευρέως στα κοινωνικά δίκτυα, το τελευταίο διάστημα και οι οποίες κάνουν λόγο για εκφορά κομματικού λόγου σε συγκεκριμένο σχολείο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Λήμνου, στο οποίο υψώθηκε το πανό που βλέπετε στη φωτογραφία.
Όσο κι αν συμφωνώ με την ουσία του ευφυολογήματος, έχω σοβαρές ενστάσεις, για το αν πρέπει να γίνεται τέτοιου είδους συζήτηση, σ ένα δημοτικό σχολείο.
Όταν σε δύο χρόνια η κόρη μου θα είναι μαθήτρια Δημοτικού, δεν θέλω να ρθει ένα μεσημέρι σπίτι και να μου πει πόσο μισεί τη Χρυσή Αυγή. Θεωρώ καθήκον των δασκάλων να την διδάξουν, φωλιάζοντας μέσα της θετικά συναισθήματα και όχι αρνητικά. Θεωρώ καθήκον των δασκάλων της, να της διδάξουν τι είναι ο ρατσισμός, τί σημαίνει ξενοφοβία, να την μάθουν να αγαπάει το διαφορετικό, να τη διδάξουν ότι η προσφορά μας έχει αξία όταν απευθύνεται σ αυτόν που έχει ανάγκη, όποιας εθνικότητας κι αν είναι, όποια σημαία και αν τιμά, όποια γλώσσα κι αν μιλά.
Να εμφυσήσουν μέσα της τις πανανθρώπινες αξίες, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, στην ελεύθερη βούληση, να την κάνουν υπέρμαχο εκείνου του αξιακού συστήματος, που στην κορυφή του τοποθετεί το υπέρτατο αγαθό της ζωής, να την μάθουν να υπερασπίζεται την ισότητα του διαφορετικού.
Να της διδάξουν ότι το δικαίωμα μας, δεν γίνεται να καταπατά το δικαίωμα του άλλου. Να της μάθουν να μοιράζεται ένα ειρηνικό παρόν με τον διπλανό της, όμορφο ή άσχημο, κοντό ή ψηλό, άσπρο ή μαύρο, θεμελιωμένο σε κοινές αξίες και ιδανικά, έξω και μακριά απο κόμματα.
Να της δώσουν τα εφόδια δηλαδή, να μετατραπεί με τον καιρό, όχι σ ένα τυφλό οπαδό, αλλά σ ένα πολιτικό ον, που θα χει τη δυνατότητα, να ξεχωρίζει χωρίς την καθοδήγηση κανενός, τις Χρυσές Αυγές, όποιο όνομα και αν φέρουν...
Επειδή στο επίκεντρο της πολιτικής αυτό τον καιρό, βρίσκεται το πιο νοσηρό μόρφωμα, που με την ψήφο ελλήνων πολιτών μετατράπηκε σε πολιτικό κόμμα, δεν σημαίνει πως δικαιολογείται στο όνομα της αποδόμησής του, το φαινόμενο να στήνονται κερκόπορτες, για να εισχωρήσουν τα κόμματα στα σχολεία, δια της πλαγίας. Το ζητούμενο και η απαίτηση της ελληνική κοινωνίας, θα πρέπει να είναι η απομάκρυνση των κομμάτων απο την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όχι η εισχώρηση τους και στην πρωτοβάθμια.
Επιτέλους! Αυτή η χώρα βολοδέρνει χρόνια ανάμεσα σ έναν άκρατο κομματισμό και σ έναν υποταγμένο παραταξιακό συνδικαλισμό, που τελικά παρείσφρησαν σε κάθε κοινωνική δράση, δομή και εν τέλει σε κάθε θεσμική λειτουργία αυτής της χώρας και μαζί με την πολιτική αβελτηρία τη γονάτισαν.
Η παρακάτω φωτογραφία, είναι τραβηγμένη στο ίδιο σχολείο της Λήμνου, για το οποίο γίνεται κουβέντα το τελευταίο διάστημα.
Μπορεί κάποιος να μου πει, τι δουλειά έχει η αφίσα συνδικαλιστικού κομματικού οργάνου, στους διαδρόμους ενός δημοτικού σχολείου;
Τα κόμματα προϋποθέτουν και κατασκευάζουν οπαδούς. Και ο οπαδισμός πάει χέρι χέρι με τη βία. Και η χώρα δεν χρειάζεται κενούς εγκεφάλους γεμάτους μίσος για το διαφορετικό, με ροπή στη βία ως μοναδικό μέσο επιβολής της δικής του άποψης.
Στο βιβλίο του Δημήτρη Ψυχογιού "Η πολιτική βία στην Ελληνική κοινωνία", ο συγγραφέας τεκμηριώνει ξεκάθαρα και άψογα την άποψη, ότι η κουλτούρα της βίας ευδοκίμησε στην Ελλάδα, επειδή, ακριβώς, ήταν εμφωλευμένη στο εκπαιδευτικό σύστημα, ως διαχρονικό και ηγεμονικό στοιχείο στην ιδεολογική αφήγηση Δεξιάς και Αριστεράς.
Ας πάμε επιτέλους ένα βήμα παρακάτω. Ας συνεννοηθούμε επιτέλους, σε μια ελάχιστη αλλά κοινή συνισταμένη.
Αυτό το κομματικό μοντέλο απ τα γεννοφάσκια μας, που η χώρα το ανέχεται εδώ και δεκαετίες, έχει στερήσει τη δυνατότητα από την ελληνική κοινωνία να κάνει το άλμα της, προς μια σύγχρονη μορφή οργάνωσης και λειτουργίας, έχει αποδυναμώσει πλήρως την όποια προοπτική ανάπτυξης κουλτούρας διαλόγου και δημοκρατικής λειτουργίας. Δεν διαλεγόμαστε. Αλληλοβριζόμαστε. Δεν αντικρούουμε την άποψη. Διαλύουμε τον εκφραστή της. Δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στη διαφορετική θεώρηση απ τη δική μας. Καίμε ζωντανούς εργαζόμενους στη Marfin. "Γιατί πας μη δικός μας, βάρβαρος".
Η διείσδυση των κομμάτων στα σχολεία με όποιον τρόπο και αν γίνεται, ανοιχτά ή πίσω από έναν συγκαλλυμένο λόγο, είναι απαράδεκτη και κατακριτέα. Είναι απαράδεκτο να μετατρέπονται τα σχολεία σε κομματικά παραμάγαζα, ποτίζοντας οπαδισμό στους μαθητές.
Το μέλλον τη χώρας, δεν έχει ανάγκη από ρομποτικούς οπαδούς. Συνηδειτοποιημένους και ελεύθερα σκεπτόμενους αυριανούς πολίτες χρειαζόμαστε. Όχι κομματικούς στρατούς, αλλά πολίτες με κριτική και έλευθερη σκέψη.
Γιατί η ελευθερία υπάρχει "μόνο για αυτούς που σκέπτονται διαφορετικά", όπως έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Και η Δημοκρατία θα πρόσθετα εγώ...
Μόνο που αυτούς τους πολίτες, δεν μπορεί να τους δημιουργήσει, ένα κατεστημένο γεμάτο αγκυλώσεις του παρελθόντος...
