Και που λες, αν κάτι σου λείπει σχεδόν εκκωφαντικά όταν ζεις σε νησί, είναι κάτι γεγονότα σαν και τη χθεσινή συναυλία του ΣΚΑΙ και του «Όλοι μαζί μπορούμε», στο Καλλιμάρμαρο
Μια συναυλία αφιερωμένη σ έναν τεράστιο των στίχων, σεμνό, θνητό, γιατί έτσι είναι οι τεράστιοι, σεμνοί.
Ωραίο ελληνικό τραγούδι, από 16 ερμηνευτές, στους στίχους του πρωταγωνιστή της βραδιάς, του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Η ζωή του περνούσε σε καρέ στην γιγαντοοθόνη, τη στιγμή που μπροστά απ αυτήν, 16 τραγουδιστές, τραγουδούσαν τον έρωτα, τη ζωή, την έμπνευση του «Αρχηγού».
Κι έπειτα, ανεβαίνει στη σκηνή εκτός προγράμματος η Χάρις Αλεξίου και με φωνή λίγο σπασμένη, λίγο απ´ τα χρόνια, πολύ απ´ τη συγκίνηση, την ακούει το στάδιο να ξεστομίζει: «Λευτέρη, ξέρεις ότι έχω κλείσει τις κουρτίνες μου εδώ και πολύ καιρό. Σήμερα, όμως, θα ανοίξω αυτή την κουρτίνα για να μπει το φως σου μέσα και ό,τι μπορεί να κάνει αυτή η φωνή, θα το κάνει».
Και το έκανε η φωνή της Χαρούλας και με το παραπάνω, γιατί, βλέπεις, Χαρούλα είναι αυτή. Ένα στάδιο τραγουδούσε συγκινημένο, σχεδόν μαγεμένο και εγώ όσο τα άκουγα όλα αυτά από το ραδιόφωνο, γιατί μόνο το ραδιόφωνο μπορεί να σε κάνει να συγκινηθείς χωρίς να βλέπεις καθόλου τι είναι αυτό που προκαλεί τη συγκίνησή σου, σκεφτόμουν τα λόγια ενός άλλου μεγάλου που είχε πει κάποτε, ότι οι σκέψεις δεν είναι ποτέ ειλικρινείς, μόνο οι συγκινήσεις είναι κι έπειτα ξαφνικά μου ήρθε η εικόνα των σημερινών 15άρηδων, 30 χρόνια μετά. (παύση)
Θα έχουν άραγε έναν Λευτέρη Παπαδόπουλο να τους θυμίζει την έννοια των λέξεων «επιβλητικό» και «αίγλη»; Θα έχουν άραγε έναν Λευτέρη Παπαδόπουλο της εποχής, που για χάρη του θα γεμίζουν ασφυκτικά το Καλλιμάρμαρο;
