Οι λέξεις δεν έχουν χάσει εντελώς τη δύναµή τους. Υπάρχουν ακόµη µερικές που έχουν την ικανότητα να διαµορφώνουν την πραγµατικότητα την οποία, υποτίθεται, περιγράφουν. Η εβδοµάδα του Αυγούστου που πέρασα στο υπέροχο νησί των Κυκλάδων, µου έδωσε την ευκαιρία να αναλογισθώ τη σηµασία της λέξης υπερτουρισµός. Η λέξη που κυριάρχησε στο φετινό ελληνικό καλοκαίρι. ∆ηλώνει ως γνωστόν τον πληθωρισµό τουριστικής προσέλευσης.
Και επίσης ως γνωστόν στο φαινόµενο αποδίδονται όλα τα δεινά, η αύξηση του κόστους των καταλυµάτων και της εστίασης, η εµπορική εκµετάλλευση των ακτών και δεν ξέρω τι άλλο. Η λέξη υπερτουρισµός έχει την ίδια δαιµονική απαξία που κάποτε είχε η λέξη καπιταλισµός ή φιλελευθερισµός. Απλώς ως νεολογισµός αθωώνεται επειδή δεν φέρει το ιδεολογικό και πολιτικό βάρος των συνωνύµων του. Ολοι µπορούν να τον υιοθετήσουν και να τον εφαρµόσουν κατά βούληση. Αν βρουν την έρηµη περυσινή παραλία γεµάτη κόσµο, αν η κουτσοµούρα δεν ήταν νόστιµη. Ο υπερτουρισµός έχει σχεδόν µαγική επίδραση στον τρόπο που βλέπουµε το ελληνικό καλοκαίρι, την πιο ιερή περίοδο της ζωής µας.
Στο νησί όπου πέρασα την εβδοµάδα του Αυγούστου δεν προσεγγίζουν κρουαζιερόπλοια. Οµως, σαν πέσει η νύχτα, στην παραλία της χώρας γίνεται το αδιαχώρητο. Υπερτουρισµός θα µου πείτε. Κάτι αντίστοιχο µε τη Βαρκελώνη και τη Βενετία; Με µερικές διαφορές που σηµατοδοτούν την ιδιοπροσωπεία µας. Στα πεζοδροµηµένα δροµάκια του βενετσιάνικου κάστρου κυκλοφορούν δίκυκλα ή και τετράκυκλα, ορισµένα µε ταχύτητες αντίστοιχες µε το ατίθασο ύφος των υπερήφανων ιππέων τους που σε κοιτούν υποτιµητικά.
Η περίµετρος µοιάζει µε µια απέραντη έκθεση µεταχειρισµένων αυτοκινήτων. Η πλειονότητα συµπατριώτες µας. ∆εν έχω στατιστικά στοιχεία, όµως έχω την εµπειρία. Ελάχιστοι δίνουν προτεραιότητα στους πεζούς, ακόµη κι αν είναι πεζόδροµος. Αρα είναι δικά µας παιδιά. Μία εβδοµάδα δεν είδα στολή αστυνοµικού. Αν µη τι άλλο δεν αισθάνθηκα ξένος στη χώρα µου.
Ας µη γελιόµαστε. Η χώρα µας δεν πάσχει από υπερτουρισµό, όπως η Βενετία για παράδειγµα. Πάσχει από αδυναµία προσαρµογής στις συνθήκες του τουρισµού που η ελληνική κοινωνία επιθύµησε και δηµιούργησε. Και δεν µιλάω µόνον για τις υποδοµές του δηµόσιου χώρου.
Αναφέροµαι στην «υποδοµή» της νοοτροπίας µας. Αυτή που επιθυµεί τα κέρδη του τουρισµού, όµως δεν δέχεται να αλλάξει συµπεριφορά από την εποχή του τουρίστα µε το σακίδιο και το αντίσκηνο. Ή, επί το ευγενέστερον, στο «Ελληνικό καλοκαίρι», όπως το περιγράφει ο µακαρίτης Λακαριέρ στο υπέροχο βιβλίο του. Αυτό που πρέπει να καταλάβουµε είναι ότι δεν χρειάζεται να γίνουµε Γερµανοί για να σεβόµαστε τον πεζό ή τον πεζόδροµο.
Πηγή: kathimerini.gr
