Όμως φαίνεται πως δεν αρκεί απλά η επιθυμία του Νομοθέτη , ισχύει και εδώ το «από νόμους δεν πάσχουμε, η εφαρμογής τους είναι το πρόβλημα». Πριν καν ξεκινήσει ο θεσμός, οδηγείται σε ναυάγιο. Οδηγείται στο να μείνει «στα χαρτιά», αδικώντας τους πολίτες, οι οποίοι θα μπορούσαν να προστρέχουν σε αυτόν για τα εκατοντάδες προβλήματα κακοδιοίκησης στην τοπική αυτοδιοίκηση και να αναζητούν το δίκιο τους χωρίς κόστος, μέσα από έναν αξιόπιστο και νομοθετικά κατοχυρωμένο θεσμό.
Η μη ανάπτυξη του θεσμού του Συμπαραστάτη στους περισσότερους Δήμους και περιφέρειες ανά την Ελλάδα ασφαλώς και δεν οφείλεται στην έλλειψη ικανών ατόμων στις κοινωνίες αυτές.
Τι είναι όμως τελικά εκείνο που εμποδίζει την υλοποίηση του θεσμού ;
Είναι η έλλειψη κατανόησης της σημαντικότητας του θεσμού; Είναι η έλλειψη κουλτούρας για τη σημαντικότητα των διαδικασιών εξωδικαστικής επίλυσης διαφορών που είναι ευρωπαϊκό κεκτημένο και που σε άλλα κράτη αποτελεί ισχυρό μηχανισμό υποβοήθησης του πολίτη που δεν αναγκάζεται, με το πρώτο, να τρέχει στην χρονοβόρα και δαπανηρή δικαιοσύνη;
Είναι ένας φόβος που διακατέχει τους εκλεγμένους για μια ανεξάρτητη αρχή που θα παρακολουθεί το έργο υπηρεσιών του Δήμου – της Περιφέρειας και που θα διορθώνει τις στρεβλές πρακτικές, και θα περιορίσει τη γάγγραινα του πολιτικού μας συστήματος που λέγεται πελατειακές σχέσεις;
Είναι το πολιτικό σύστημα που δεν έχει μάθει να συνεργάζεται μακριά και έξω από κομματικές και παραταξιακές σκοπιμότητες και που πρέπει υπερβαίνοντας τις αντιπαλότητες του να διαβουλευτεί για το συμφέρον των πολιτών επιλέγοντας πρόσωπο πέρα και πάνω από αυτές;
Σε καμία περίπτωση όμως για χάρη της διευκόλυνσης στη λήψη απόφασης δεν θα πρέπει να αλλάξει ο νόμος και να απαιτείται μια απλή πλειοψηφία για την εκλογή του Συμπαραστάτη. Πρέπει να είναι απόλυτα ανεξάρτητος από την ταύτιση ελέγχοντος και ελεγχόμενου. Σε άλλη περίπτωση δεν θα έχουμε παρά έναν ακόμα υπάλληλο της Δημαρχίας - Περιφέρειας, ο οποίος θα εκδιώκεται όταν γίνεται ενοχλητικός και δυσάρεστος όταν ασκεί πραγματικό έλεγχο στην Διοίκηση και στις υπηρεσίες της.
Όλοι μας κατά καιρούς έχουμε διαπιστώσει την παθογένεια της Δημόσιας Διοίκησης.
Οικτίρουμε την αδυναμία της να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός σύγχρονου κράτους.
Η αβελτηρία και η ραστώνη κάποιες φορές των δημοσιών υπαλλήλων ακυρώνει νόμους και δικαιώματα των πολιτών έλλειψης σοβαρής εποπτείας των υπηρεσιών που τις καθιστά πολλές φορές ανενεργές.
Όμως πρόβλημα είναι και η έλλειψη παιδείας για τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των πολιτών που και οι ίδιοι οι πολίτες δεν ξέρουν πώς να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Είναι και αυτό μια παράμετρος που επιδεινώνει την κατάσταση. Ότι και να φταίει υπάρχει λόγος να το παλέψουμε να διορθωθεί, με ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.
Είναι λοιπόν περίεργη αν όχι άδικη για τους πολίτες κάθε σκέψη για την κατάργηση του Συμπαραστάτη.
