Αυτά είναι τα ευρήματα έρευνας σε βιβλιοπωλεία της Αμβέρσας στο Βέλγιο.

Παρασυρμένοι στη δίνη της καθημερινότητας, μπουκωμένοι εδώ και τρία τώρα χρόνια από δυσάρεστες ειδήσεις, σε σύγκρουση σφοδρή και ακατάπαυστη με το κακό που επελαύνει μέσα μας και γύρω μας, με τα Μνημόνια και με τη Χρυσή Αυγή, με τους ανάξιους πολιτικούς και με τις αυτοκτονικές δικές μας έξεις, πανικόβλητοι μπροστά στον κίνδυνο μίας οριστικής καταστροφής -άτακτη χρεοκοπία, πλήρης διάλυση του κοινωνικού ιστού, εμφύλιος- ενθουσιασμένοι κάποιοι στην προοπτική μιας επανάστασης η οποία θα ξεριζώσει ό,τι παλιό και ό,τι σάπιο, παραζαλισμένοι εν ολίγοις σαν τον πυγμάχο που τον έχουν αλαλιάσει στο μπουνίδι ή σαν τον έφηβο που το έχει σκάσει απ’ το σχολείο κι έχει μεθύσει με ούζο μέσα στο λιοπύρι, κοντεύουμε να χάσουμε τον εαυτό μας...

Όπως ανακοίνωσε τη Δευτέρα το Πυροσβεστικό Σώμα του Λονδίνου, κατά τα τελευταία τρία χρόνια υπάρχει μία σημαντική αύξηση στον αριθμό των κλήσεων που αφορούν περιστατικά με... χειροπέδες και άλλα παρόμοια περιστατικά. Πιθανή αιτία; Οι πολλές αποχρώσεις του γκρι.

Mόνο δύο φορές στη ζωή μας έχουμε τη δυνατότητα να αγγίξουμε την απόλυτη ευτυχία. Αυτό τουλάχιστον αποκαλύπτει έρευνα του London School of Economics. Σε ποια ηλικία συμβαίνουν αυτά και γιατί.

Κι όμως...Τα δύο πιο ευτυχισμένα χρόνια στη ζωή ενός ανθρώπου είναι στην ηλικία των 23 και των 69 ετών.

Οι μισές πεταλούδες των λιβαδιών εξαφανίστηκαν μέσα σε 20 χρόνια στην Ευρώπη, ένα φαινόμενο που "κρούει τον κώδωνα του κινδύνου" για την κατάσταση της βιοποικιλότητας και την ανάγκη της προστασίας των λεπιδοπτέρων, προειδοποιεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Περιβάλλοντος σε έκθεσή της.

Κάποτε έσφυζε από ζωή. Τώρα βρίθει εγκληματικότητας. Μια ρημαγμένη πόλη όπου τίποτα δεν λειτουργεί. Τα στοιχεία για το Ντιτρόιτ σοκάρουν ακόμα και τους πλέον αδιάφορους. Η αστυνομία προειδοποιεί πως «εισέρχεσαι στην πόλη με δική σου ευθύνη». Ο μέσος όρος αναμονής για μια κλήση το τμήμα είναι 58 λεπτά. Τα 2/3 των ασθενοφόρων είναι εκτός λειτουργίας. Και το 47% του πληθυσμού είναι αναλφάβητο.

Στα εργατικά καφέ της Νάπολης, πριν από περίπου 100 χρόνια, γεννήθηκε η ιστορία του «caffe sospeso». Μια συνήθεια που έμελλε, έναν αιώνα αργότερα, να συμβολίζει την αλληλεγγύη σε χαλεπούς καιρούς.

Την εποχή εκείνη όσοι γιόρταζαν κάποιο χαρμόσυνο γεγονός πήγαιναν στο καφενείο και πλήρωναν μερικούς καφέδες, ώστε να τους πιουν αργότερα όσοι δεν είχαν να πληρώσουν.

Ο «καφές που περιμένει» είναι μια τάση που επιστρέφει δυναμικά λαμβάνοντας νέες διαστάσεις την εποχή της οικονομικής κρίσης:

Αυτή η κλασική Mercedes του 1938 στάλθηκε από τον Χίτλερ στον Τριμπχουβάν, βασιλιά στο Νεπάλ το 1940.

Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι το Νεπάλ δεν είχε κανένα απολύτως δρόμο για να κινούνται αυτοκίνητα. Έτσι, η Mercedes έφτασε στο Νεπάλ, με τους κατοίκους του μικρού κρατιδίου να αντιγράφουν τους αρχαίους Αιγύπτιους που μετέφεραν τους βασιλείς στις πλάτες δεκάδων αντρών.