«Σαν πολλά like του κάνεις αυτουνού». «Ήταν ο πρώτος που είδε το στόρι μου. Είναι κολλημμένος». «Δεν με ακολουθεί πια στο Instagram». «Την έκανα follow, αν με κάνει κι αυτή θα της στείλω». «Από χθες με έχει στο διαβάστηκε». «Είδες τι ανέβασε σήμερα;» «Κάτι τρέχει με αυτούς, δεν της κάνει like πια, μήπως χωρίσανε;». Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ούτως ή άλλως εύθραυστες, την εποχή των σόσιαλ μίντια όμως θυμίζουν χορό σε ναρκοθετημένο πεδίο. Όλα σημαίνουν τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα, κάθε κίνηση είναι εξίσου ύποπτη και αθώα, σημαντική κι ανούσια. Και το unfollow εκεί να μας θυμίζει ότι το τέλος είναι πάντα ένα κλικ μακριά.
Κρυμμένοι στο πληκτρολόγιο
Τα σόσιαλ μίντια δημιουργούν και μια ακόμα αυταπάτη, ότι γνωριζόμαστε. Σύμφωνα με την κλινική ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Άννα Κανδαράκη, συχνά επιλέγουμε συντρόφους με βάση τη φαντασίωση που φτιάχνουμε γι’ αυτούς από τα ψήγματα των πληροφοριών που εκείνοι προβάλλουν δημόσια. «Το διαδίκτυο υπόσχεται ότι μπορεί να προσφέρει ό,τι σου λείπει. Και όταν πεινάει η ψυχή νομίζεις ότι όλα τρώγονται. Αν έχεις βιώσει βαθιά τη μοναξιά και λαχταράς απεγνωσμένα σχέση -σύμβουλος ήδη λανθασμένος καθώς η σχέση πρέπει να βασίζεται στην επιθυμία και όχι στην ανάγκη- θα προσδώσεις στον άγνωστο Άλλο ιδιότητες που δεν τις έχει ή τουλάχιστον δεν έχεις αρκετές ενδείξεις για να τις επιβεβαιώσεις».
Τα σόσιαλ μίντια, επισημαίνει η ίδια, προσδίδουν μια ψευδοοικειότητα. «Μέσα σε υπερβολικά σύντομο χρονικό διάστημα νιώθεις ότι μπορείς να ανοίξεις την καρδιά σου μένοντας κρυμμένος πίσω από ένα πληκτρολόγιο, χωρίς την παραμικρή επί της ουσίας έκθεση άρα και κοντινότητα.
Όμως οικειότητα χωρίς κοντινότητα δεν μπορεί να υπάρξει.» Γι’ αυτό, όπως λέει η κ. Κανδαράκη, συχνά πυκνά η πραγματική συνάντηση είναι μια απότομη προσγείωση. «Οι συναντήσεις είναι εύκολες μέσω διαδικτύου και οθόνης. Γρήγορες, αστραφτερές γυαλισμένες και αυτόματες. Όλα ταιριάζουν απόλυτα. Ο άλλος μοιάζει διαθέσιμος και πάντα παρών δίχως να συνειδητοποιούμε ότι την ίδια στιγμή που “είναι εκεί” δεν χρειάζεται να σηκωθεί από τον καναπέ ή το κρεβάτι του. Δεν χρειάζεται καν να είναι μόνος. Οι σχέσεις πάλι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι μια περίπλοκη διαδικασία που προϋποθέτει έκθεση, μοίρασμα και οικειότητα. Τσαλάκωμα και κυρίως χρόνο και παρουσία.
Πραγματική παρουσία. Με σάρκα και οστά. Εκεί μπερδευόμαστε. Νομίζουμε ότι συσχετιζόμαστε, επειδή συναντήσαμε μια στημένη εικόνα, ένα “φτιασιδωμένο” προφίλ που έχει στηθεί με αυστηρή επιλογή το τι θα προβληθεί προς τα έξω. Μονάχα που στα διαδικτυακά προφίλ λείπει η φυσικότητα, ο αυθορμητισμός και τελικά η αλήθεια. Είναι σα να συναντάμε κάποιον συνεχώς με τα καλά του.
Όμως δεν είμαστε αυτό, ή τουλάχιστον μόνο αυτό. Ένα προφίλ μπορεί να δείχνει ένα μέρος από εμάς, το καλύτερό μας ίσως, σε καμία περίπτωση όμως δεν αρκεί για να γνωριστούμε και να ταιριάξουμε με κάποιον. Ποσό συχνά έχετε δει κάποιον στα κοινωνικά του προφίλ να διαφημίζει την αποτυχία του; Σπάνια. Ισως ποτέ. Όμως οι άνθρωποι είμαστε και οι αποτυχίες μας. Και μάλιστα ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουμε τις αποτυχίες και τις δυσκολίες μας είναι σημαντικός καθρέφτης του ποιοι είμαστε.»
Οταν νομίζεις ότι όλα γίνονται για σένα
Όπως λέει η ίδια, και η εμπειρία του χωρισμού είναι σήμερα διαφορετική, περίπλοκη. «Παλιότερα μετά ένα χωρισμό έλεγες δεν θέλω να μου ξαναμιλήσεις, δεν θέλω να σε ξαναδώ και τελείωνες. Το πολύ πολύ χώριζες τα μπαρ και τις παρέες, σταματούσες να περνάς από τα δικά του στέκια και αυτό ήταν. Σήμερα δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα, δεν μπορείς να προστατευθείς αποτελεσματικά. Βλέπεις τι κάνει, με ποιους βγαίνει, πώς περνάει. Ο πόνος κρατάει περισσότερο γιατί νομίζεις ότι όλα γίνονται για σένα. Ότι όλα είναι ένα σημάδι. Γι’ αυτό εγώ προτιμώ να κάνω ένα μπλοκ και να τελειώνω».
Ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και όπως λέει η κ. Κανδαράκη η καθημερινή οπτική επαφή, έστω και μέσω οθόνης, δε βοηθάει στη διαδικασία του πένθους. «Για να έρθει η συνειδητοποίηση, να φύγουμε από την άρνηση, πρέπει να βιώσουμε την απουσία και την έλλειψη. Με το συνεχή βομβαρδισμό πληροφοριών, εικόνων και γεγονότων της ζωής του άλλου δυστυχώς παραμένει παρών και καθιστά αυτή τη διαδικασία κάποιες φορές όχι μόνο πολύ αργή αλλά και παθολογική. Και δυστυχώς η ζωή τρέχει και εμείς μένουμε προσκολλημένοι σε μια ανάμνηση».
Πηγή: kathimerini.gr