Εχοντας βιώσει την ανεργία και τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες στις λαϊκές συνοικίες του Πειραιά, ο 20χρονος τότε Γιώργος έκανε ό,τι προέτασσε το τίμημα του «αμερικανικού ονείρου»: Μπήκε «βαθιά» σε σκληρά ωράρια εργασίας, συνεισέφερε στην οικογένειά του και παράλληλα «επένδυσε» στις σπουδές του.
Μετά από 62 ολόκληρα χρόνια, κοιτάζει πίσω του και βλέπει έναν ευτυχισμένο γάμο, μια οικογένεια με αρχές, επιτυχημένα παιδιά, αξιαγάπητα εγγόνια και φυσικά μια παρακαταθήκη που αφήνει ο ίδιος στην Ομογένεια και δη τους συντοπίτες του, τους Λημνιούς, έχοντας μεγάλο μερίδιο στην επανενεργοποίηση του –τότε γερασμένου και ουσιαστικά ανενεργού– «Ηφαίστου», σχεδόν άμα τη δραστηριοποίησή του, τη δεκαετία του ‘60.
Η πορεία του από την αβεβαιότητα της Ελλάδας του ’50 στην αναγνώριση της Αμερικής του σήμερα έχει πολλές ενδιαφέρουσες «στάσεις», που περιγράφει ο ίδιος.
Ο κ. Γιώργος Κωνσταντίνου και η σύζυγός του, Αναστασία, με τα παιδιά τους, Σμαρούλα και Παρθενόπη. Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση στον «Ε.Κ.».
Κύριε Κωνσταντίνου, κατ’ αρχήν να πάμε πίσω στο 1956, όταν η οικογένειά σας μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Πώς πήραν αυτή την απόφαση οι γονείς σας και πώς βιώσατε αυτήν τη διαδικασία;
Εγώ τότε ήμουν ήδη 20 ετών. Είχα τελειώσει το Γυμνάσιο και, ουσιαστικά, για δυο χρόνια έκανα… άσκοπες βόλτες δεξιά και αριστερά, αφού δεν υπήρχαν δουλειές. Επίσης, υπήρχε και ο αδελφός μου, ενώ είχα και μια αδελφή ανύπαντρη. Ο πατέρας μου εργαζόταν ως ναυτεργάτης, ενώ η μητέρα μου ασχολούνταν με τα οικιακά.
Είχε τα αδέλφια της στην Αμερική και μας προσκάλεσαν και ήρθαμε εδώ. Δεν μιλάμε όμως για αεροπορικά ταξίδια των 9 και 10 ωρών. Τότε ο κόσμος περισσότερο ταξίδευε με το πλοίο. Ξεκινήσαμε από τον Πειραιά, κάναμε στάση στη Σικελία, τη Νεάπολη, τη Λισσαβώνα, αφού όλα τα πλοία που διέσχιζαν τον ωκεανό σταματούσαν για καύσιμα και για τρόφιμα. Είχαμε πολλούς συνεπιβάτες που μετανάστευαν από την Ελλάδα και την Ιταλία. Πολλοί κατέβηκαν στο Χάλιφαξ του Καναδά και οι υπόλοιποι στη Νέα Υόρκη.
Αρα μιλάμε για μια μικρή «Οδύσσεια»…
Κάπως έτσι! Τότε έκανες ένα ταξίδι στην Αμερική και δεν ήξερες πότε θα γυρίσεις πίσω. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να γυρίσουν για 30 – 40 χρόνια. Για να πάω στην Ελλάδα πρώτη φορά, πέρασαν οκτώ ολόκληρα χρόνια, το 1964. Μια γιαγιά είχε μείνει πίσω, θείος και θείες και ξαδέλφια.
Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση στον «Ε.Κ.».
Πολλοί περιγράφουν τον πρώτο καιρό τους στην ξενιτιά ως μια περίοδο ασφυκτικής πίεσης, που νοσταλγούσαν την πατρίδα και αισθάνονταν… φυλακισμένοι. Ποια ήταν τα δικά σας συναισθήματα τότε;
Ηταν μεγάλη αλλαγή για εμένα, αλλά ξέραμε ότι αφήσαμε πίσω μας την ανεργία και ότι εδώ είχε καλύτερο μέλλον. Ηταν δύσκολα χρόνια, αλλά κάναμε υπομονή. Οταν πρωτοήρθαμε, μέναμε με μια θεία μου, αλλά ύστερα από κάνα δυο μήνες νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα στην Τζαμέικα, δίπλα από την ελληνική εκκλησία. Την παλιά ελληνική εκκλησία.
Εγώ στην αρχή εργαζόμουν στη γαλλική εταιρεία LUMMUS, στο τεχνικό σχέδιο. Είχαν διυλιστήρια πετρελαίου και χημικά εργοστάσια. Οι άνθρωποι που συνεργάστηκα με υποδέχτηκαν καλά. Ο ελάχιστος μισθός ήταν ένα δολάριο την ώρα και εγώ έπαιρνα…1.30. Εβγαζα περισσότερα και από τον πατέρα μου. Από εκεί που ήμουν να απλώσω το χέρι να μου δώσει χαρτζιλίκι, που ήταν ο μόνος που εργαζόταν, είχα τα δικά μου χρήματα.
Πόσο χρονοβόρα ήταν η διαδικασία για να σπουδάσετε, με δεδομένο ότι δεν γνωρίζατε καλά τη γλώσσα;
Για ένα χρόνο έπρεπε να μάθω τη γλώσσα. Επαιρνα ένα – ένα μάθημα στην αρχή. Στο τέλος πήγα full time. Ημουν δουλειά και Πανεπιστήμιο. Βέβαια, καμιά φορά για να… ξεσκάσω πήγαινα στα μπουζούκια στην 7η Λεωφόρο και 31 Δρόμους. Οι Αμερικανοί αποκαλούσαν την περιοχή «Greek Casbah», επειδή είχε 4-5 μπουζουξίδικα. Ηταν πολλοί μετανάστες από την Ελλάδα σε νεαρή ηλικία εκείνη την εποχή.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου (πρώτος από αριστερά) υπήρξε μέλος του Συμβουλίου Εκπαίδευσης στο Λύκειο της περιοχής Manmouth, στη Νέα Ιερσέη. Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση στον «Ε.Κ.».
Αποδείχθηκε λοιπόν ότι σας περίμενε η επαγγελματική αποκατάσταση. Πώς προέκυψε η επαγγελματική αυτή ευκαιρία, που ήταν ουσιαστικά εργασία στον τεχνικό τομέα του Αμερικανικού Στρατού;
Οταν αποφοίτησα ως Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, η ζήτηση για τη δουλειά μου ήταν περισσότερο μακριά από τη Νέα Υόρκη, ιδίως στην Καλιφόρνια, που άνοιγαν θέσεις για μηχανικούς κ.τ.λ. Τα έβαλα κάτω και έκανα πίσω, γιατί θα ήταν μια νέα μετανάστευση για εμένα. Οταν όμως πλησιάζαμε προς το τέλος, έρχονταν εκπρόσωποι εταιρειών που αναζητούσαν υπαλληλικό προσωπικό.
Μου παρουσιάστηκε μια επαγγελματική ευκαιρία για συνεργασία με το Ναυτικό στο Μπρούκλιν, την οποία δεν πήρα τελικά και αποδείχθηκα σωστός, αφού η θέση έπαψε να υφίσταται μετά από τέσσερα χρόνια!
Αργότερα, έμαθα ότι αναζητά υπαλλήλους ένα γραφείο από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, που συνεργαζόταν με όλα τα Σώματα του Στρατού και συγκεκριμένα για την ανάπτυξη των δικτύων επικοινωνίας μεταξύ τους. Εκανα αίτηση και με προσέλαβαν τελικά στη γειτονιά που διαμένω σήμερα, στο Mammoth County. Παρέμεινα 46 ολόκληρα χρόνια, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκα.
Τι σας έχει μείνει περισσότερο από αυτήν την μακρά επαγγελματική σταδιοδρομία;
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ήμουν ένας δημόσιος υπάλληλος κλεισμένος σε ένα γραφείο. Ιδίως όταν μετατέθηκα, αντιπροσώπευσα πολλές φορές το Τμήμα Αμυνας σε επιτροπές για προγράμματα του ΝΑΤΟ και Εθνικής Αμυνας.
Πήγα σε διάφορες συνεδριάσεις στο εξωτερικό, σε Αγγλία, Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία και Πορτογαλία. Γνώρισα διαφορετικό κόσμο, διαφορετικές νοοτροπίες. Ηταν ένα μάθημα για το πώς μπορούμε να συνεργαζόμαστε όλοι, ανεξαρτήτως προέλευσης.
Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση στον «Ε.Κ.».
Η γνωριμία με την σύζυγο, ο γάμος και η οικογένεια
Παρότι ήταν ιδιαίτερα δραστήριος και κοινωνικοποιημένος στην Ομογένεια, μέσω της Παλλημνιακής Αδελφότητας, ο Γιώργος Κωνσταντίνου γνώρισε την γυναίκα της ζωής του, Αναστασία, σε ένα ταξίδι στην Ελλάδα. Η ίδια μάλιστα άφησε μια σχετική εργασιακή ασφάλεια, προκειμένου να τον ακολουθήσει στην Αμερική, έχοντας μάλιστα και την ενθάρρυνση των γονέων τους.
Με την σύζυγό σας είστε μαζί για σχεδόν 50 χρόνια. Πώς γνωριστήκατε;
Αρχικά θα σου πω ότι ήταν μια φάση της ζωής μου που ήμουν καλά ως εργένης. Ημουν 34 ετών, έμενα μόνος μου στη Νέα Ιερσέη –λόγω δουλειάς– πήγαινα και για κανένα καφέ και γενικότερα προσπαθούσα να περνάω καλά. Οι γονείς μου έμεναν Τζαμέικα. Παρόλα αυτά, αισθανόμουν μοναξιά, χρειαζόμουν κάποια σύντροφο.
Την Αναστασία, που κατάγεται από την Καβάλα, την γνώρισα στο δεύτερο ταξίδι μου στην Ελλάδα, το 1970, στη Μυτιλήνη. Είχα πάει για τον γάμο του γιου μιας ξαδέλφης μου και ήταν προσκεκλημένη κι εκείνη. Τότε γίνονταν διάφορες ομαδικές εκδρομές σε αξιοθέατα μέρη του νησιού. Γνωριστήκαμε τότε. Είχε τελειώσει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Ημουν τυχερός, γιατί τότε έμεινα στην Ελλάδα για ενάμιση μήνα και γνωριστήκαμε καλύτερα. Της είχα κάνει και δώρο δαχτυλίδι! Εξυπακούεται, βέβαια, ότι δεν την πήρα άμεσα μαζί μου στην Αμερική. Αλληλογραφήσαμε για έναν ολόκληρο χρόνο και εφόσον αυτό που νοιώθαμε ο ένας για τον άλλον έμεινε αναλλοίωτο, τότε κάναμε το βήμα και παντρευτήκαμε.
Από τη βάπτιση του Κωνσταντίνου-Γεωργίου Παπαδόπουλου. Διακρίνονται: o Κωνσταντίνος και η Μάρω Μαλαξού, η Πάμελα και ο William Παπαδόπουλος με τα παιδιά τους Κωνσταντίνο, και Μαρία Επίσης η Αναστασία και ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση στον «Ε.Κ.».
Οι γονείς της πώς το πήραν;
Η Αναστασία ήταν ήδη ανεξάρτητη. Δεν είχε κανένα οικονομικό κίνητρο για να παντρευτεί τον «πλούσιο Ελληνοαμερικανό». Ηταν διορισμένη φιλόλογος σε σχολείο, δεν είχε ανάγκη. Το σπάνιο για την εποχή είναι πως οι γονείς της όχι μόνο δεν μπήκαν σε διαδικασία αντιρρήσεων, αλλά την ενθάρρυναν κιόλας να έρθει μαζί μου, εφόσον το ήθελε. Τόσο οι γονείς μου, όσο και οι γονείς της, το είδαν πολύ ζεστά το θέμα. Η Τασούλα έλεγε ότι η απόφαση είναι εύκολη, η εκτέλεση ήταν δύσκολη. Είχε την υποστήριξη από την οικογένειά της.
(Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει η σύζυγός του, Αναστασία Κωνσταντίνου)
Δεν ήταν καθόλου δύσκολη απόφαση, γιατί από την αρχή εκτίμησα και τον χαρακτήρα του και ένοιωσα ότι σε αυτόν τον άνθρωπο μπορούσα να στηριχτώ για να ζήσω την ζωή μου. Αυτός ήταν ο λόγος που άφησα την καριέρα μου στην Ελλάδα.
Τελικά συνεχίστηκε το εκπαιδευτικό έργο εδώ, γιατί δίδαξα για 29 χρόνια εδώ στο σχολείο, ήμουν δασκάλα, διευθύντρια, τα πάντα. Οπότε από μια πλευρά μπορώ να πω ότι ναι μεν άφησα κάτι εκεί, αλλά προσέφερα εδώ απ’ ό,τι θα προσέφερα στην Ελλάδα. Νομίζω ο ρόλος μου εδώ ήταν πιο επωφελής για τα παιδιά, τον Ελληνισμό, την γλώσσα και για οτιδήποτε, απ’ ό,τι θα ήτανε στην Ελλάδα. Δίδαξα δυο γενιές, αφού πολλοί από τους πρώτους μαθητές μου έφεραν και τα παιδιά τους αργότερα στο σχολείο.
Ο κ. Γιώργος Κωνσταντίνου, με την σύζυγό του, Αναστασία. Φωτογραφία: «Ε.Κ.»/Κώστας Μπέη.
Στη συνέχεια κάνατε οικογένεια…
Παντρευτήκαμε το 1971. Η πρώτη μου κόρη, Μάρω, παντρεύτηκε τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Μαλαξό. Εχει δυο κόρες, την Αναστασία – Πηνελόπη και την Χαραλαμπία – Γεωργία.
Η δεύτερη κόρη μου, η Πάμελα, παντρεύτηκε τον Ουίλιαμ Παπαδόπουλο και μένουν στο Χιούστον του Τέξας. Εχουν δυο παιδιά, την Μαρία – Αναστασία και τον Κωνσταντίνο – Γιώργο. Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος και χαίρομαι, όχι επειδή και οι δυο τους παντρεύτηκαν Ελληνες, που είναι σημαντικό βέβαια, αλλά γιατί παντρεύτηκαν πολύ καλούς ανθρώπους.
Πόσο εύκολα ήταν τα ταξίδια στην Ελλάδα, όταν κάνατε οικογένεια;
Η πεθερά μου και ο πεθερός μου έμεναν στην Καβάλα. Μπορώ να πω ότι ταξιδεύαμε συχνά. Αρχικά κάθε 2 – 3 χρόνια, αργότερα πηγαίναμε κάθε χρόνο. Οι δυο κόρες μου έμαθαν καλά ελληνικά. Αλλωστε, από ένα σημείο και μετά, ήταν και η μητέρα της Αναστασίας εδώ, η οποία δεν ήξερε αγγλικά, ενώ μιλάγαμε και ελληνικά στο σπίτι. Οταν έχεις μητέρα και την Διευθύντρια του Ελληνικού Σχολείου, άλλωστε, δεν έχεις… πολλές επιλογές.
Ο κ. Γιώργος Κωνσταντίνου. Φωτογραφία: «Ε.Κ.»/Κώστας Μπέη.
Πέρασε ποτέ από το μυαλό σας να επιστρέψετε στην Ελλάδα, όταν το βιοτικό επίπεδο εκεί άρχισε να ανεβαίνει;
Επειδή είχα την εμπειρία όταν αποφοίτησα από το Γυμνάσιο που δεν είχε δουλειές, είπα στην σύζυγό μου ότι δεν ήθελα τα παιδιά μας να έχουν την ίδια εμπειρία. «Πάμε στην Αμερική, να ζήσουμε στην Αμερική». Πολλοί έλεγαν ότι σε δυο χρόνια θα γυρίσουν, αλλά εμείς δεν είχαμε αυτήν την ψευδαίσθηση.
Παρακολουθώ στενά όμως τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Με στεναχωρούν τα δυσάρεστα που συμβαίνουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πηγαίνω. Από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο πηγαίνουμε στο εξοχικό μας, κοντά στην Καβάλα. Αλλά δεν μπορώ να φύγω μόνιμα, έχω τα παιδιά και τα εγγόνια μου εδώ.
Ποιο είναι τελικά το σημαντικότερο εχέγγυο που σας προσέφερε η Αμερική;
Εδώ έχεις ευκαιρίες να κάνεις την ζωή σου καλύτερη. Και από απόψεως εργασίας. Εγώ θα συνιστούσα επιμονή και υπομονή. Είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων. Να μην εγκαταλείπουν τις προσπάθειές τους. Η Αμερική μου έδωσε την ευκαιρία να σπουδάσω και να εργαστώ. Εκείνη την εποχή στην Ελλάδα ήταν… «μέσον, μέσον, μέσον». Υπήρχε μόνο το μέσον.
Ο κ. Γιώργος Κωνσταντίνου, με την σύζυγό του, Αναστασία. Φωτογραφία: «Ε.Κ.»/Κώστας Μπέη.
Πώς ήταν η δομή της Ομογένειας τα πρώτα σας χρόνια;
Εκείνη την περίοδο η Ομογένεια ήταν πιο συνδεδεμένη. Τώρα είναι πιο προσαρμοσμένη στον αμερικανικό τρόπο ζωής. Τα αδέλφια της μητέρας μου ήταν αναμεμειγμένα με τον Σύλλογο «Ηφαιστος». Εκεί γνώρισα και τους περισσότερους Λημνιούς, γιατί στη Λήμνο ήξερα μόνο τους συγχωριανούς των γονιών μου. Πήγα σε μια συνεδρίαση και μόλις με είδαν ότι είμαι απόφοιτος Γυμνασίου θεωρήθηκα ότι είμαι… τέρας μορφώσεως και αποφάσισαν να με βάλουν Γραμματέα.
Ποια ήταν η συμμετοχή στην Παλλημνιακή Αδελφότητα όταν πρωτοεγγραφήκατε;
Τη δεκαετία του 1960, στην πραγματικότητα, είχαν μόνο το κλειδί από την Ταχυδρομική Θυρίδα. Ηταν δυο – τρεις άνθρωποι που τον κρατούσαν και είχαν λίγα χρήματα προκειμένου αν πέθαινε κανένας… να έστελναν λουλούδια. Ομως, άλλαξε ο νόμος και την δεκαετία του 1970 άρχισαν να έρχονται πάρα πολλοί Έλληνες.
Εγώ πρότεινα σε αυτούς που είχαν απομείνει στον Σύλλογο Λημνίων να κάνουμε εκλογές. Πραγματικά, κάναμε εκλογές και βγήκα πρόεδρος το 1974. Να αναφέρω βέβαια πως ήταν ωραίοι άνθρωποι, όλοι τους… «νοικοκυραίοι». Ευπρεπείς στην συμπεριφορά τους, η οικογένεια ήταν το παν για αυτούς, ενώ δέθηκα πολύ με τον Σύλλογο και γνώρισα και άλλους Λημνιούς.
Πιστεύετε ότι η «Παλλημνιακη Αδελφότητα» είναι πλέον στη σωστή τροχιά;
Αυτό που δεν θέλω ποτέ να γίνει, όχι μόνο στην Παλλημνιακή, αλλά για κάθε Σύλλογο, είναι να επαναληφθεί το σκηνικό που συναντήσαμε 1962. Το γενικό πρόβλημα για την οργανωμένη ομογένεια είναι ότι δεν υπάρχουν πολλοί νέοι.
Πρέπει να γίνει προσπάθεια να προσεγγίσουμε τη νεολαία. Στην Παλλημνιακή Αδελφότητα βέβαια υπάρχουν νέοι και νέες μέσα στα Συμβούλια, τόσο στον «Ηφαιστο» όσο και την «Μαρούλα». Χρειάζεται όμως σοβαρή δουλειά σε αυτό. Να γίνονται και οι κατάλληλες εκδηλώσεις και να γνωρίζονται μεταξύ τους.
Ο κ. Γιώργος Κωνσταντίνου. Φωτογραφία: «Ε.Κ.»/Κώστας Μπέη.
Ποια ήταν η εμπλοκή σας με την AHEPA;
Ημουν μέλος της AHEPA, στο Chapter 287, όπου διετέλεσα πρόεδρος για 7 χρόνια, από το 1992 έως και το 1999. Ημουν ενεργό μέλος της AHEPA, όχι μόνο στο Chapter αυτό. Προσπαθούσα να πηγαίνω σε όλες τις συνεδριάσεις. Από την Ατλάντα μέχρι και τη Φλόριδα.
Μάλιστα, το 2007 αναδείχθηκα AHEPAN της χρονιάς, για τη δική μας Περιφέρεια, σε Νέα Ιερσέη, Ντελαγουέρ και Μέριλαντ. Αισθάνθηκα ιδιαίτερα υπερήφανος, γιατί αποδείχθηκε ότι η συμμετοχή μου εκεί δεν πέρασε απαρατήρητη. Επίσης, συμμετείχα και στην τοπική επιτροπή Παιδείας.
Παραμένετε μέλος σε κάποια ενορία;
Είμαστε μέλη της Ενορίας του Αγίου Γεωργίου, στο Ocean Township, που παλαιότερα είχε έδρα το Asbury Park, στο σχολείο της οποίας ήταν διευθύντρια για χρόνια η σύζυγός μου.n
Οι ημερομηνίες – σταθμοί του Γιώργου Κωνσταντίνου:
1936: Γεννήθηκε στον Πειραιά
1956: Η οικογένειά του μετανάστευσε στις ΗΠΑ
1957: Εκλέγεται Γραμματέας της Παλλημνιακής Αδελφότητας «Ηφαιστος»
1958: Ξεκίνησε τις σπουδές του στο City College της Νέας Υόρκης
1962: Επιασε δουλειά στο αμερικανικό δημόσιο, όπου και παρέμεινε 46 χρόνια
1971: Παντρεύεται την Αναστασία Τσακώνη, από την Καβάλα
1974: Εκλέγεται πρόεδρος της Παλλημνιακής Αδελφότητας (τετραετής θητεία)
1992: Εκλέγεται πρόεδρος στο Chapter 287 της AHEPA (επταετής θητεία)
1997: Εκλέγεται για δεύτερη φορά πρόεδρος της Παλλημνιακής Αδελφότητας (τετραετής θητεία)
2007: Αναδεικνύεται «AHEPAN of the Year» για το Chapter 287
2008: Συνταξιοδοτείται από το Αμερικανικό Δημόσιο
Aπό την 45η επέτειο γάμου με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση στον «Ε.Κ.».
Συγχαρητήρια μηνύματα
Καταρχήν θα ήθελα να συγχαρώ τον «Εθνικό Κήρυκα» για την πρωτοβουλία του να τιμήσει τον Γιώργο Κωνσταντίνου, αναγνωρίζοντας την πολυετή και πολύτιμη προσφορά του στην Λημνιακή Αδελφότητα, την Ομογένεια και την Λήμνο.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στον Πειραιά από γονείς Λημνιούς. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής η οικογένειά του επέστρεψε στο νησί. Στο χωριό του, το Ρωμανού, πήγε στο σχολείο 2 χρόνια. Αυτά ήταν αρκετά να αγαπήσει την Λήμνο, το χωριό του και τους ανθρώπους της, μια αγάπη την οποία προσπαθεί μέχρι σήμερα ακόμη να μεταλαμπαδεύσει στους φίλους και γνωστούς του.
Στην Αμερική ήρθε το 1956 για σπουδές. Τελείωσε το City University of New York. Εργάστηκε για 46 χρόνια στο US Department of Defence. Το 1957 τον εξέλεξαν γενικό γραμματέα του «Ηφαίστου». Εργάστηκε με ζήλο και τούτο διότι είναι άνθρωπος της προσφοράς. Εγώ τον γνώρισα το 1968. Τότε ο Σύλλογος είχε κυριολεκτικά αδρανήσει. Αλλά ο ίδιος κατέλαβε τεράστιες προσπάθειες να τον αναζωογονήσει και το κατόρθωσε.
Τον εκλέξαμε πρόεδρο το 1970-74 και είχαμε μεγάλες επιτυχίες.
Μετά την παρέλευση αρκετών ετών, όταν ο Σύλλογος βρέθηκε και πάλι σε δυσχερή θέση, ο Γιώργος μάς έβγαλε από το αδιέξοδο. Τον εκλέξαμε πρόεδρο το 1997 με 2001. Η αγάπη όλων των μελών προς το πρόσωπό του είναι αμέριστη και μέχρι στιγμής προσπαθεί για το καλύτερο.
Αγαπητέ φίλε Γιώργο, εύχομαι από καρδιάς να είσαι καλά με την αξιαγάπητη σύζυγό σου Τασούλα, τα παιδιά και τα εγγόνια σου.
Με πολλή αγάπη και εκτίμηση
Νίκος και Τασούλα Γιαννοπούλου
Ο Γιώργος είναι αναμφισβήτητα ένας από τους πιο «βέρους» Λημνιούς στην Ομογένεια της μείζονος Νέας Υόρκης, αν όχι όλης της Αμερικής. Η αγάπη του για την γενέτειρα είναι παραδειγματική και αξιομίμητη.
Οπως συμβαίνει με όλους τους οργανισμούς, η Λημνιακή Αδελφότης «Ηφαιστος» είχε πέσει σε μια περίοδο παρακμής στις δεκαετίες του πενήντα και εξήντα. Το γεγονός ότι σήμερα ο «Ηφαιστος» εξακολουθεί να είναι ένας ζωτικός σύλλογος οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στην πρωτοβουλία, δραστηριότητα και ενεργητικότητα του Γιώργου.
Ο Γιώργος ανέλαβε την προεδρία του Συλλόγου με τους εξής σκοπούς:
* Να ελκύσει πρόσωπα στο Διοικητικό Συμβούλιο που συμμερίζονταν το πάθος του για την αναζωογόνηση του συλλόγου.
* Να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα ομόνοιας, ακόμα και αγάπης, που έδινε στον καθένα την ευκαιρία να εκφέρει και να υποστηρίξει την γνώμη του, αλλά και να σέβεται τις τελικές αποφάσεις της πλειοψηφίας.
* Να δώσει πιο δυνατό ρόλο στο Γυναικείο Τμήμα «Μαρούλα».
* Να ενημερώσει όλους τους ομογενείς, πέραν της μείζονος Νέας Υόρκης, μέχρι και τον Καναδά ότι ο σύλλογος είχε αναζωογονηθεί ξανά.
Η επιτυχία του ήταν σημαντική. Οι κοινωνικές εκδηλώσεις ξαναδιοργανώθηκαν.
Οι ετήσιες χοροεσπερίδες έφερναν κοντά όλους τους Λημνιούς της περιοχής, μέχρι και τον Καναδά, σε συγκεντρώσεις γεμάτες κέφι και ξανά ανταμώσεις. Οι εκδρομές ήταν επίσης καλο-οργανωμένες και κεφάτες.
Ο Κανονισμός του συλλόγου μοντερνίστηκε να αντανακλά τις πιο σύγχρονες καταστάσεις.
Χωρίς να εγκαταλειφθεί το ενδιαφέρον για την Λήμνο, η προσοχή του συλλόγου στράφηκε στους εδώ Λημνιούς, στην εκτίμηση της ιστορίας του συλλόγου και στην προσπάθεια διατήρησης και διδαχή στις νέες γενιές, λημνιακών εθίμων και παραδόσεων.
Βασίλης Κεραμυδάς
Our father instilled in us, from a very young age, that education is the key to success. He came to this country at the age of 20 without knowing a word of English, but after a few years, he attended and graduated from the City College of New York with a degree in Physics. When we were growing up, he always stressed that we should study and work hard, so that we could be successful in our pursuits.
He has also instilled in us the importance of family and friends. Even if they live far, he is committed to keeping in touch with his loved ones with his phone calls, especially on name days.
Our father continues to show us how to live an exemplary life. We have learned from him, not only by his words, but through his example. His strong Greek Orthodox faith, his devotion to his family and friends, and his connection to his Greek roots has shown us how to lead a fulfilling and balanced life.
We are blessed to have him as our father, and a grandfather to our children. We love him dearly and are so proud of all the success he has achieved.
Parhenopi
Πηγή: ekirikas.com
