Δειλά-δειλά έρχεται το χαρμόσυνο μήνυμα της επικείμενης Μεγάλης Ανάστασης, το πιο ιδιαίτερο, συμβολικό και σπουδαίο γεγονός της θρησκευτικής ιστορίας, τη θέωση.
Η κ. Γεωργία ακόμη θυμάμαι νοσταλγικά την Παρασκευή, πριν από του Λαζάρου, όπου τα σχολεία έκλειναν για τις διακοπές του Πάσχα.
Ένιωθες την Άνοιξη παντού, με το μπαμπά πηγαίναμε στον παντοπωλείο για να μου αγοράσει το ψάθινο καλαθάκι για τα κάλαντα, το κοφινάκι.
Γυρίζοντας σπίτι όλοι ασβέστωναν τα πεζοδρόμια ώστε να υποδεχτούν τις γιορτινές ημέρες.
Το βραδάκι όλη η γειτονιά μοσχοβολούσε κουλουράκια και κανελογαρίφαλο, κάποιες νοικοκυρές ζύμωναν κουλουράκια και άλλες λαζαράκια για τις λαζαρίνες.
Το πρωί ξυπνούσα από τα χαράματα για να στολίσω το κοφινάκι μου!
Ήμουν πολύ τυχερή αφού ο ολάνθιστος κήπος μας και η ανθισμένη πασχαλιά μου έδιναν απλόχερα τα λουλουδάκια τους για να φτιάξω,το πιο όμορφο κοφινάκι.
Η παρέα ερχόταν και ξεκινούσαμε πόρτα-πόρτα:
Ήρθε ο Λάζαρης βαβά μ’,
το κοφινάκι μ’ θέλει αυγά,
οι τσεπουλές μ’ πενταρούλες,
τα χεράκια μ’ κουκουσούλες.
Μόλις το κοφινάκι μας γέμιζε αυγά τρέχαμε σπίτι να το αδειάσουμε.
Όταν πεινούσαμε τρώγαμε τα λαζαράκια, τα πιο νόστιμα τα έφτιαχνε η κυρ-Αργυρώ, κόβαμε καινούριες πασχαλιές και συνεχίζαμε μέχρι να φτάσει το μεσημέρι.
Το απόγευμα, αφού είχαμε μετρήσει αυγά, λεφτά και λαζαράκια κάναμε αναμέτρηση για την αρχηγό της επόμενης χρονιάς και όλοι μα όλοι περιμέναμε ανυπόμονα τους νονούς και τις νονές μας.
Όταν φέρνω στο μυαλό μου αυτές τις αναμνήσεις σε συνδυασμό με το μεθυστικό άρωμα της πασχαλιάς, δεν μπορώ να μη νοσταλγώ την παιδική μου ηλικία στον τόπο που αγάπησα.
Με την εγγονή μου, που λατρεύει ήδη τα λουλούδια, στολίσαμε το σπίτι μας και ετοιμάσαμε το κοφινάκι.
Ψήσαμε μερικά Λαζαράκια για να κεράσουμε τις Λαζαρίνες και μέσα μου κρυφο-ανυπομονώ για την ώρα που θα στολίσει σα λαζαρίνα το δικό της κοφινάκι.
Παρακάτω η συνταγή:
