Η συγγραφέας και ποιήτρια, Βαρβάρα Βλαχοπούλου, μας απέστειλε ένα ποίημά της, αφιερωμένο στις μάνες των Τεμπών.
Πρόκειται για το ανέκδοτο ποίημα της κ. Βλαχοπούλου «Ώρα μηδέν, που γράφτηκε για την τραγωδία.
ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ
Οι καλημέρες πενθούνε
πίσω από την απώλεια μνήμης του χρόνου.
Το ρολόι σταμάτησε πάνω στην ώρα μηδέν.
Για ποιά ζωή μιλάς λοιπόν ανύπαρκτε χρόνε;
Ποιά ώρα σε ακολουθεί χωρίς τους ωροδείχτες;
Ποιό…είναι το δευτερόλεπτο αυτό που ξέφυγε
από το κατεστημένο «φυγείν αδύνατον του πεπρωμένου»;
Ποιό;
Αυτό που κατοικεί στο θαύμα;
Το θαύμα που δεν κατάφερε να ξεπεράσει την ανεξέλεγκτη ανεξαρτησία του ανθρώπινου λάθους;
Μια μαυροφορεμένη σιωπή πλανάται ερήμην της σιωπής της.
Του ρολογιού οι δείχτες πήραν τους δρόμους των επιταφίων.
Τα διψασμένα αγκάθια των γολγοθάδων,
δέχονται το όξος και ύδωρ της λογχισμένης λαβοματιάς από το ανθρώπινο λάθος.
Βαριά προπατορική κατηγορία το ανθρώπινο λάθος.
Καμμία τεχνολογία δεν κατάφερε
να αφοπλίσει την αμαρτία από την ξιφολόγχη της.
Μπηγμένη στο σπλάχνο της μάνας αναβλύζει αίμα ζεστό.
Ματωμένα τα δάκρυα της λαβωματιάς αστείρευτα και γοερά όσο ποτέ.
Δανείστε τα ΧΑΙΡΕ σας ύμνε ακάθιστε της Θεοτόκου,
φτερά να γίνουν αγγέλων, χαρταετών του Μάρτη,
άσπιλοι κι αμόλυντοι στο θείο δράμα ΤΟΥ να πορευτούνε συνοδοί.
Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί της μάνας την υπομονή να φέρει,
την ένδυση της δύναμης να στολιστεί,
του μια ζωή εφ´όρου σπαραγμού της.
Σήμερα οι ουρανοί θα ανοίξουν.
Τα «χαίρε των αδαπάνητων θησαυρών»
θα περάσουν την παραδεισένια πολιτεία του επέκεινα.
Δυό ακοίμητοι φρουροί θα μείνουν εκτός, να φυ(ι)λούν τα λευκά μάρμαρα..
Το ΔΑΚΡΥ και Ο ΠΟΝΟΣ.
