Έτσι, ο γιος της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου, Εμμανουήλ, έκανε γνωστό, πως το ετήσιο μνημόσυνο για τον θάνατο της μητέρας του, θα πραγματοποιηθεί στον Ι.Ν της Αγίας Τριάδας, αύριο Σάββατο 3/8.
Το έργο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου, περιλαμβάνει είκοσι δύο µυθιστορήµατα σε πολλαπλές ανατυπώσεις, έξι βιβλία ποιητικής πρόζας, δύο δοκιµίου (Beckett, Ελύτης), θεατρικά έργα που έχουν παιχτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επίσης έχει γράψει ποίηση, δεκατέσσερις ποιητικές συλλογές.
Τα βιβλία της, έχουν µεταφραστεί στα γαλλικά, στα σουηδικά και στα αγγλικά και διδάσκεται σε πανεπιστήµια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έξι διδακτορικές εργασίες έχουν γίνει πάνω στα βιβλία της, στα πανεπιστήµια Αθηνών, Πάτρας και Μπάρι.
Είχε συνεργαστεί με εφηµερίδες και περιοδικά . Έχει τιμηθεί με τα βραβεία: του Iδρύματος Κώστα & Ελένης Oυράνη της Ακαδημίας Αθηνών, 1995, για το μυθιστόρημα “Mε τη λάμπα θυέλλης” της Aκαδημίας Aθηνών, 1987, για το μυθιστόρημα “H Mαρούλα της Λήμνου” της Oμάδας των Δώδεκα, 1996, για το σύνολο του έργου της.
Η ποιητική της συλλογή “Μυστικό Πέρασμα” προτάθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού για το Αριστείο της Ευρώπης το 1991.
Διαβάστε ένα από τα αμέτρητα κείμενα της, στο οποίο καταθέτει ένα κομμάτι του εαυτού της.
Γράφω γιατί έτσι μόνο μπορώ να υπάρχω
Γράφω γιατί έτσι μόνο μπορώ να υπάρχω, έτσι μόνο να αναζητώ τη διαίσθησή μου για τον κόσμο και για την ύπαρξη. Γράφω γιατί έχω ανάγκη να συνειδητοποιώ την κάθε στιγμή που ζω. Να την χαράζω στην ψυχή μου ως τον πόνο. Να την μεταποιώ σε λόγο ποιητικό σε ποίηση. Σε ομορφιά. Την ομορφιά αναζητάμε γράφοντας. Μπορεί να περνάμε την πένα μας μέσα από τη σκληρότητα, τη βία, τον ανελέητο πόνο, όμως την ομορφιά αναζητάει η ψυχή μέσα στη δικαιοσύνη, στην αγάπη, στην αρμονία.
Παίρνω το ακατέργαστο γεγονός, ιστορικό ή όχι, έτσι όπως το γέννησε ο χρόνος με τα αίματα νωπά πάνω του, το παίρνω στα χέρια μου και προσπαθώ να βρω εκείνο που δεν φαίνεται, τις λεπτότατες λεπτομέρειες που είναι και οι πιο ουσιώδεις, για να το φωτίσω ως το βάθος του, να το ευμενίσω, να το ολοκληρώσω μέσα στον χρόνο και μέσα στην ψυχή μου.
Σήμερα λέω, ίσως γι’ αυτό έγραψα όσα έγραψα. Γι’ αυτό γράφω ακόμα. Για να βρω εκείνο που δεν είναι ορατό. Να φτάσω στο Άρρητο. Στο Άδηλο. Στην καρδιά του Μυστηρίου. Να μπω ακόμα σε τόπους απαγορευμένους από τη λογική, τόπους μεταφυσικούς όπως στον Άγγελο της Στάχτης, να διαπράξω Ύβρι, προκειμένου να φτάσω σε μια διαφορετική αλήθεια, να την αποκαλύψω αυτή την άλλη αλήθεια. Και αυτό που δίνω, που έδωσα στους άλλους, στον αναγνώστη, επιστρέφει σε μένα. Δίνοντας τον εαυτό σου τον κερδίζεις. Και έτσι η ψυχή μου μοιρασμένη καμματάκι κομματάκι γίνεται πιο ακέραια. Πιο δυνατή. Σε κάνει να νιώθεις δυνατός η αλήθεια που δίνεις. Κι ας έχει άπειρα πρόσωπα η αλήθεια. Εσύ δίνεις τη δική σου για να ελευθερωθείς. Μας ελευθερώνει η Γνώση, μας ελευθερώνει η Αλήθεια – κι ας είναι η δική μας εκδοχή της αλήθειας.
Εδώ που έφτασα σε αυτό το σημείο του χρόνου, και με όσα βιβλία έγραψα, και με όποια τύχη είχαν στον απορριπτικό τόπο μας, το βλέπω πια καθαρά πως: αυτό που δίνεις είναι η δύναμή σου! Ή, αλλιώς, αυτό που δίνεις είναι όλο κι όλο το βιος σου.
Γιατί ένα βιβλίο που γράφεται με αυτή την μυητική αγωνία την διαισθητική συμπληρώνει το όποιο γεγονός, ή το κομμάτι ζωής, που το είδαμε με την ελλειπτική όρασή μας. Που το βιώσαμε με τις ελλειπτικές αισθήσεις μας. Το συμπληρώνει και το ολοκληρώνει, του δίνει τις μεταφυσικές του διαστάσεις και φωτίζει το μυστήριο που κρύβει. Όμως αυτό πλουτίζει πρώτα τον ίδιο τον συγγραφέα. Πλουτίζει πρώτα εσένα που γράφεις, εμένα.
Να γι’ αυτό έγραψα, για να πλουτίσω την ψυχή μου. Να δω πιο πέρα.
