Μια ομάδα παιδιών, αγόρια και κορίτσια. 10 περίπου στον αριθμό, 15 περίπου τα χρόνια του καθενός.
Απολαμβάνουν την καλοκαιρινή ραστώνη, τις μέρες χωρίς σχολείο, τα πρωινά χωρίς ξύπνημα από τις 7, τα βράδια χωρίς άγχος για τα διαγωνίσματα, τα τεστ, τις εξετάσεις της επόμενης μέρας. Ένα καλοκαίρι ανεμελιάς δηλαδή, όπως πρέπει να είναι τα καλοκαίρια για τα παιδιά.
Βγαίνουν εχθές βράδυ, λοιπόν - η παρέα των 10 παιδιών - και πάνε για φαγητό σε μια από τις γραφικές ταβέρνες του Ρωμαΐικου.
Τρώνε, πειράζονται, γελούν, πιθανόν να ξεσήκωσαν και το μαγαζί, δεν ξέρω, θα μάθω, περνούν καλά, περνά η ώρα και έρχεται αυτή του λογαριασμού. Ρεφενέ φυσικά, για να φτάσει το χαρτζηλίκι. Παρεμπιπτόντως, ο λογαριασμός πολύ λογικός. Προσθέσεις, λοιπόν, διαιρέσεις, πολλαπλασιασμοί για να βρουν τι θα πληρώσει ο καθένας, γέλια, στο ενδιάμεσο, χάνουν τον λογαριασμό, άντε πάλι απ την αρχή, μα δεν είχε ένα μαθηματικό μυαλό η παρέα;
Ένας κύριος στο διπλανό τραπέζι απολαμβάνει με τη σύζυγό του τη μαγική βραδιά στη Λήμνο των διακοπών τους, όταν αντιλαμβάνεται ότι από τη στιγμή που ήρθε ο λογαριασμός, το νεανικό μελίσσι εδώ δίπλα, μάλλον, κάπου δυσκολεύεται. Ο ευγενικός, 60άρης κύριος, όπως μου τον περιέγραψαν, υποθέτει ότι δεν φτάνει το χαρτζιλίκι και προθυμοποιείται να συμβάλει με το ποσό των 20 ευρώ.
Τα παιδιά εξηγούν, ότι φτάνουν τα χρήματα τους, εκείνος επιμένει ότι ακόμη κι αν είναι έτσι, επιθυμεί να συμβάλει στο δείπνο των παιδιών, τα παιδιά εν τέλει δέχονται, όμως δεν θέλουν να φύγουν έτσι, νιώθουν πως πρέπει να ανταποδώσουν «κύριε, σας ευχαριστούμε, το κρασί σας κερασμένο από εμάς!».
Συγκράτησαν και το όνομά του…Θανάσης!
Όσο οι διαπροσωπικές σχέσεις αγνώστων, μεταξύ τους, ανθρώπων, που τυχαία συναντήθηκαν σε μια ταβέρνα ένα καλοκαιρινό βράδυ, θα επιφυλάσσουν τέτοια ευγενικά εσταντανέ, θα υπάρχει ακόμη ελπίδα…
