Εργάστηκε ως επιστάτης στα έργα συντήρησης της διώρυγας του Σουέζ, στρατολογώντας εργάτες από τα Δωδεκάνησα και χτίζοντας από το μηδέν μια ζωή πιο ανθεκτική από το βαμβάκι που άρχισε να εμπορεύεται λίγο μετά.
Η άνοδος ήταν ραγδαία. Με συνεταίρο τον επίσης Λήμνιο Γεώργιο Σαρρή, έστησε βαμβακοφυτείες και εμπορικές δραστηριότητες που τον έκαναν από τους πιο εύπορους της Μανσούρας. Ήταν πια ένας Χατζής της ευεργεσίας. Το 1875, μόλις 20 ετών, έστελνε λίρες για τα σχολεία της Λήμνου. Το 1903, ανέλαβε ολοκληρωτικά την αποπεράτωση της Αστικής Σχολής Κάστρου που παρέμενε για χρόνια ημιτελής. Τοποθετήθηκε επιγραφή με το όνομά του. Η πόρτα του σχολείου τον μνημονεύει ακόμη.
Δεν έμεινε εκεί. Χρηματοδότησε παρθεναγωγείο στο Βάρος, πλήρωσε επόπτες σχολείων, εξόπλισε βιβλιοθήκες και χάρισε οικόπεδα. Είχε στόχο να δώσει μόρφωση σε ένα νησί που, όπως έλεγε, το έτρωγε η αμάθεια. Ο ίδιος πλήρωνε εκπαιδευτικούς, τύπωνε σχολικά βιβλία, έφερνε νερό από τις πηγές στο χωριό με τεράστια δαπάνη και έχτισε μαρμάρινη κρήνη, τη Δάλλειο, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Τόσο τον αγαπούσαν, που το όνομά του δόθηκε σε πλατεία, σε επιγραφές, ακόμα και σε δρόμους.
Το 1905 ανασύστησε μόνος του τη Λημνιακή Αδελφότητα της Αλεξάνδρειας και έγινε πρόεδρός της. Κι όταν εκατοντάδες μετανάστες από τις ΗΠΑ ήθελαν να στείλουν χρήματα για να χτίσουν εκκλησία στη Λήμνο, τον εμπιστεύτηκαν. Δεν ζήτησε τίποτα. Δεν κράτησε τίποτα. Μέχρι που ένα συγγενικό του πρόσωπο καταχράστηκε τα πάντα και εξαφανίστηκε. Ο Ντάλλης πούλησε όλη του την περιουσία για να καλύψει χρέη και υποχρεώσεις προς την κοινότητα. Τα παιδιά του έφυγαν για την Αμερική. Εκείνος γύρισε στο Βάρος. Και έγινε πάλι αγρότης.
Του εμπιστεύονταν κάποτε εκατοντάδες χιλιάδες γρόσια. Πέθανε επιστάτης στο μετόχι της Τρύγης, το 1933, στα 78 του. Στην κηδεία του, η εφημερίδα “Λήμνος” έγραψε: “Έζησε σκορπίζων τα πλούτη του, όταν είχε, προς κοινήν ωφέλειαν”. Και αυτό ήταν όλο.
Πηγή: Sportime.gr
