Στην αρχή στήσανε ένα εστιατόριο και κάτι αντίσκοινα για τους ορκισμένους surfers που ξεκαλοκαιριάζανε εκεί. Φτάσαμε νύχτα. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ο ουρανός. Έναστρος και καθαρός. Και πολυσύχναστος. Απίστευτο το πόσα αεροπλάνα μπορείς να διακρίνεις να κινούνται. Στο μικρό εστιατόριο του Surf Club Keros φάγαμε σπιτικό φαγητό και βολευτήκαμε σε κάτι μάλλον άθλια δωμάτια σε ένα κοντινό χωριό (δε μας πτόησε). Μείναμε 4-5 βράδια τότε και υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να ξαναπάμε.
Φέτος ήταν η τρίτη μας χρονιά στο Keros. Ξεκινήσαμε με όλη την κούραση του χειμώνα και την αγανάκτηση των συνεχών καλοκαιρινών μετακινήσεων. Ένα ΣΚ εκεί, μια μέρα αλλού. Λυπάμαι που θα στεναχωρήσω τους ορκισμένους λάτρεις της Χαλκιδικής αλλά το κακό παράγινε. Ατελείωτα μποτιλιαρίσματα, αντιεπαγγελματισμός, απίστευτη κίνηση, πολυκοσμία, χάος.
Όμως η Λήμνος είναι αλλιώς. To Surf Club Keros έχει μεγαλώσει πια. Δεν έχει δωμάτια. Έχει όμως σκηνές που θα τις ζήλευε και ο Gaddafi για όσους θέλουν να ζήσουν τη χλιδή του glamping (έτσι το λένε), αλλά και πιο μικρές σκηνούλες που θυμίζουν καταυλισμό του Αμερικανικού Ιππικού.
Έχει mountain bike και διαδρομές μέσα σε στεγνές αλυκές, χορταρολίμνες και υψώματα που αξίζουν να εξερευνήσεις. Έχει SUP (stand up paddling), σανίδες που κωπηλατείς όρθιος και κανό για τις μέρες που δε φυσάει, yoga & massage και φυσικά άφθονα surf και kites. Πάνω απ’ όλα όμως έχει ενδιαφέροντες ανθρώπους. Παιδιά που αγαπάν αυτό που κάνουν και μεταδίδουν το κέφι τους και τη φιλοσοφία τους. Και ας μην είσαι surfer. Οι κώδικες είναι διαφορετικοί. Εδώ μιλάς για τη θάλασσα, τα κύματα, τις τεχνικές που θες να βελτιώσεις. Μιλάς για το ποδήλατο, για το τρέξιμο, για ότι σε γεμίζει και σε κρατάει σε κίνηση.
Η Λήμνος όμως έχει πολλά ακόμα να δώσει. Το τοπίο παραμένει αναλοίωτο για τα τελευταία 60 χρόνια. Νιώθεις πως ο χρόνος έχει σταματήσει. Στο μεγαλύτερο μέρος του νησιού τίποτα δεν παρεμβάλεται ανάμεσα σε σένα και στον ορίζοντα. Λίγα σκόρπια σημάδια πολιτισμού, ελάχιστα φώτα, ησυχία.
Οι επαρχιακοί δρόμοι καταλήγουν μέσα από στενά σοκάκια στις πλατείες των χωριών και πρέπει να ρωτήσεις τους θαμώνες του καφενείου για οδηγίες. Το να πας από το ένα σημείο στο άλλο είναι μια περιπέτεια καθώς σήμανση υπάρχει ελάχιστη. Φεύγοντας από τη Μύρινα και το πιο πολυσύχναστο μέρος του νησιού, συναντάς ολοένα και περισσότερο τοπία άγρια, ερημικά, με χαμηλή βλάστηση. Όμως το νησί έχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που σου αποκαλύπτεται σταδιακά.
Όπως όταν ανεβαίνεις στους αμμόλοφους. Μια διαδρομή που καταλήγει σε ένα απίστευτο τοπίο που μοιάζει να βγήκε από την υποσαχάρια Αφρική. Αξίζει να το δείτε το ηλιοβασίλεμα όταν τα χρώματα γεμίζουν τον ορίζοντα.
Όπως όταν βρίσκεσαι στο λόφο του Καβείριου , εκεί όπου τελούνταν τα ομώνυμα μυστήρια στην αρχαιότητα. Ένα σημείο πραγματικά μοναδικό, με θέα σε όλο το ΒΑ Αιγαίο. Με λίγη τύχη μπορείς απο κει να διακρίνεις τον Άθω και τη Σαμοθράκη. Και όταν φτάσεις σε ότι σώζεται από το ιερό και νιώσεις τα vibes της αρχαιότητας μπορείς να κατέβεις τα βράχια και να βουτήξεις μπροστά ακριβώς από τη σπηλιά του Φιλοκτήτη. (Μεγάλη Ιστορία, τι να λέμε τώρα).
Όπως όταν επισκέπτεσαι το αρχαίο θέατρο της Ηφαιστίας, δείγμα θεάτρου εξαιρετικό και απολύτως λειτουργικό σε κατάσταση άριστη.
Τη Λήμνο τη γνωρίζεις σιγά σιγά. Θέλει το χρόνο της. Κάθε χρονιά ανακαλύπτεις και κάτι νέο. Μια καινούργια διαδρομή για τρέξιμο, ένα μονοπάτι για mountain, έναν όρμο για snorkeling, ένα βράχο για βουτιές. Και αφού γεμίσεις τη μέρα σου με εικόνες, χρώματα και αρώματα συνεχίζεις τις ανακαλύψεις.
Ένα καινούργιο τσιπουράδικο, ένα καφενείο, μια ψαροταβέρνα. Τα βασικά βέβαια παραμένουν τα ίδια χρόνια τώρα. Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψεις μόνος σου.
Πολλά μπορείς να πεις για το Κέρος και τη Λήμνο. Μόνο ένα πράγμα αξίζει να κάνεις. Να πας και να μείνεις εκεί το καλοκαίρι για όσο περισσότερο μπορείς.
Πηγή: ospyroglou.wordpress.com