Γράφει ο Τάκης Καραγιάννης

«Το νέο του διαβατήριο λέει πως είναι Έλληνας, αλλά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει ζήσει τη σκληρή ζωή του μετανάστη […] Όταν άλλες οικογένειες έμπαιναν στο καράβι για τις διακοπές τους, η δική του άλλαζε συχνά διαμερίσματα, στη διαδικασία αναζήτησης για ένα φθηνότερο ενοίκιο». Περίπου έτσι περιέγραφαν, πριν λίγα 24ωρα, οι «New York Times» την κατάσταση που επικρατεί στην καθημερινότητα του the next big thing στο ελληνικό μπάσκετ.

Γράφει ο Χαρίδημος Τσούκας

«Όταν είσαι υποχρεωμένος να ανοικοδομήσεις εκ θεμελίων μια επιχείρηση οφείλεις να την κλείσεις», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Κεδίκογλου. «Δεν υπήρχε άλλος τρόπος».

Σοβαρά; Ρώτησε κάποιον πεπειραμένο επικεφαλής επιχείρησης και του έδωσε αυτή τη συμβουλή; Αν το έκανε, θα ανακάλυπτε ότι η πρόκληση για μια επιχείρηση, ιδιαίτερα όταν αυτή παράγει δημόσια αγαθά, είναι να αλλάξει ενόσω λειτουργεί. Η στέρηση ενός δημόσιου αγαθού από τους πολίτες υποβαθμίζει την ποιότητα της ζωής τους, απαξιώνει την επιχείρηση και ευνοεί, φυσικά, τον ανταγωνισμό.

Γράφει ο Νίκος Μιχαλίτσης

Στις 11 Ιουνίου 2013 η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ, τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση. Παρά την διεθνή κατακραυγή, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η μανία των «μεγάλων» ιδιωτικών καναλιών της Ελλάδας να υποστηρίξουν με κάθε τρόπο την κυβερνητική απόφαση μέσα από τις ειδήσεις τους και τις ενημερωτικές εκπομπές. Δεν στάθηκαν όμως μόνον εκεί.  Προσέφεραν όλα τα τεχνικά τους μέσα για να σβήσουν τη φωνή και την εικόνα της ελεύθερης και ανοιχτής ΕΡΤ που δεν σταμάτησε ποτέ να λειτουργεί, χάρις στην απόφαση των εργαζομένων να μην την αφήσουν να σιγήσει. Τεχνικοί ιδιωτικών καναλιών συνόδευαν τις αστυνομικές δυνάμεις που έκαναν έφοδο στους πομπούς της ΕΡΤ και αφού αρχικά τους έκλεισαν στη συνέχεια βοήθησαν στην εκπομπή ψηφιακού σήματος με μπάρες που μεταδιδόταν με τη βοήθεια δύο ιδιωτικών φορέων, του ΟΤΕ και της Digea. Ο κόσμος αναρωτιόταν τι σχέση μπορούν να έχουν αυτοί οι ιδιωτικοί φορείς με  το κλείσιμο της ΕΡΤ. Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνον έχουν σχέση, αλλά συμμετείχαν ενεργά, ιδιαίτερα η Digea,  σε ένα σχέδιο της κυβέρνησης για ολοκληρωτικό έλεγχο του τηλεοπτικού χώρου, όπως αυτός θα διαμορφωθεί στη νέα ψηφιακή εποχή.

Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

Τα σύνορα Γερμανίας-Γαλλίας στο ύψος της Αλσατίας τα έχω διασχίσει αρκετές φορές. Κάποια στιγμή, η αλλαγή της γλώσσας στην οδική σήμανση σε κάνει να αντιληφθείς το πέρασμα από τη μια χώρα στην άλλη. Ωστόσο, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή για να εντοπίσεις το ακριβές σημείο των συνόρων. Δεν έχει απομείνει πλέον τίποτε από τους παλιούς τελωνειακούς σταθμούς, τις μπάρες και τους ελέγχους. Μόνο μια μικρή ταμπέλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπενθυμίζει στον οδηγό ότι περνάει τα σύνορα.

Γράφει ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος

Υπάρχουν πολλά λόγια που μπορεί να πει κανείς για την κυβέρνηση που ορκίστηκε σήμερα. Ελάχιστοι μπορούν να βρουν λόγια καλά. Τι καλά να πεις: Ένα συνονθύλευμα γόνων, γραφικών τηλεμαϊντανών, κουτοπόνηρων λαϊκιστών, να, ορίστε, παρασύρθηκα και λέω κι εγώ λόγια. Ολόκληρο το ίντερνετ είναι γεμάτο από τέτοια λόγια, πιθανότατα τα διαβάζεις από χτες στα τουήτερ και τα φέησμπουκ, τα σκέφτεσαι και από μόνος ή μόνη, τι να σου γράφω εγώ τώρα.

Γράφει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος

Το πλήθος του προσωπικού του BBC έγινε το τελευταίο διάστημα αντικείμενο παραπληροφόρησης ένθεν κακείθεν. Ένας ακόμα αστικός μύθος γεννήθηκε καθώς ορισμένοι αναφέρουν απίστευτα νούμερα προς τα πάνω ή και κάτω για αυτό το δίκτυο.

Γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης

Όταν, την άνοιξη του 2010, η «Ανανεωτική Πτέρυγα» απεχώρησε από τον Συνασπισμό και προανήγγειλε μία νέα κίνηση, η πρόσκληση που απηύθυνε στην ελληνική κοινωνία βρήκε εντυπωσιακή απήχηση. Εκατοντάδες άνθρωποι που -μολονότι έντονα πολιτικοποιημένοι- δεν θα τους πέρναγε έως τότε καν απ’ το μυαλό να διαβούν το κατώφλι του οποιουδήποτε κόμματος, προσήλθαν με ενθουσιασμό στις προϊδρυτικές συναντήσεις.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Ποτέ δεν ακούσαμε τόσο πολλούς ανθρώπους να μιλάνε για μεταρρυθμίσεις όσο αυτές τις μέρες. Οι μεν τις προωθούν αλλά δεν τους αφήνουν οι άλλοι και οι άλλοι διακαώς τις επιθυμούν επίσης, αρκεί να γίνονται σωστά. Μιλώντας πάντα για αλλαγές, έχουμε καταφέρει τόσα χρόνια να τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο ίδιο σημείο. Το κράτος είναι πάντα το ίδιο, όπως ήταν και πριν, δομές και λειτουργία μένουν ανέπαφες.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ προέταξε τη συνέπεια των λόγων του και την προσωπική του αξιοπρέπεια απέναντι σε έναν Πρωθυπουργό που εμφανώς επιχειρεί να τσαλακώσει τους εταίρους του. Να βγάλει στην άκρη εκείνους που τον έκαναν Πρωθυπουργό με την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπό του. Αυτό είναι ένα στοιχείο που δεν μπορεί να απουσιάζει από καμιά πολιτική ανάλυση. Γιατί δεν είναι θέμα κοινωνικής συμπεριφοράς και καλών τρόπων. Είναι πολιτική επιλογή -από την πλευρά του Πρωθυπουργού- και έδειχνε ότι αλλού το πήγαινε. Αυτό το χάλασε ο Κουβέλης, στο μέτρο που του αντιστοιχούσε.

Άρθρο που θα έπρεπε να προβληματίζει στη Γαλλική Le Monde:

"Τέρμα οι υπουργοί που διαδέχονταν ο ένας τον άλλο στα στούντιο, τα δελτία τύπου που διαβάζονταν μονότονα, τέρμα η αυτολογοκρισία, δηλαδή να μη γίνεται λόγος για ό,τι ενοχλούσε, λόγω του φόβου να χάσει κανείς τη δουλειά του.

Ποτέ δεν έγινε λόγος στη δημόσια είτε και στην ιδιωτική τηλεόραση, για το φυσικό σύνορο που απαγόρευε να επισκεφθεί κανείς, τα πομακοχώρια στη Θράκη.

Κανείς δεν έλεγε ότι πρόκειται για στρατιωτική ζώνη που απαιτεί ειδική συμπεριφορά.