Επιτρέψτε μου ένα σχόλιο περίπου απολιτικό (αλλά όχι ακριβώς). Ας κάνουμε για λίγο πέρα τις πολτικές γνώμες και τις απόψεις, και τις κρίσεις των πολιτικών πράξεων και λόγων, αν έχετε για λίγο την καλοσύνη. Θέλω για κάτι άλλο να σας μιλήσω, για κάτι που είδα μόλις και πολύ με τάραξε.

Και τα άλλα με τάραξαν, όλα με έχουν ταράξει, αλλά αυτό

(συγγνώμη, μου είναι δύσκολο)

...αυτό, λέω, ήταν αν όχι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι (το ποτήρι έχει ξεχειλίσει προ πολλού), αλλά μια υπενθύμιση, μια υπογράμμιση πραγμάτων που ήξερα μα ξάφνου ξεχείλισαν στην επιφάνεια του μυαλού μου ακαριαία, βορβορώδη, σα βόθρος μετά από πλημμύρα, όταν διάβασα τις λέξεις.

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλου

Το κεντρικό μας πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι και οι μηχανισμοί που έχουν αναλάβει τις μεταρρυθμίσεις είναι εκείνοι που δημιούργησαν το ελληνικό τέρας. Παρά το πλήθος των κηνσόρων, αθώοι δεν υπάρχουν: ολόκληρο το πολιτικό σύστημα -καθώς και μεγάλο μέρος των πολιτών- έχει συμμετάσχει σ’ αυτή τη δημιουργία. Τώρα, παρατηρείται τακτική γόρδιου δεσμού που φαίνεται εύκολη και καθαρή, αλλά η οποία δεν οδηγεί πουθενά: η κυβέρνηση αποτυγχάνει να κλείσει ή να εκκαθαρίσει πλείστες προβληματικές δημόσιες επιχειρήσεις° διστάζει να καταργήσει πλείστα σκανδαλώδη προνόμια που επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και μαρτυρούν το έλλειμμα της δικαιοσύνης - αλλά, να που με μια εντυπωσιακή κίνηση, καταργεί, ή αναστέλλει επ’ αόριστον, τη διεφθαρμένη δημόσια τηλεόραση, στη διαφθορά της οποίας έχει συμβάλει.

Γράφει ο Κώστας Καναβούρης

Αν είσαι τώρα εδώ, βράδυ της Πέμπτης στο κτήριο της ΕΡΤ, αν είσαι τώρα εδώ κι ακούς τον βόμβο «των πλησιαζόντων γεγονότων», θα το καταλάβεις: κάτι δεν σκέφτηκε καλά ο ιθύνων βλάξ αυτής της σκληρής περιπέτειας, πρωτίστως του ελληνικού λαού, μιας περιπέτειας που ήρθε προκειμένου να καταπλακώσει όλες του τις άλλες σκληρές περιπέτειες.

Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης

Η πτώση της ΕΡΤ απ' τα νεοδημοκρατικά πυρά σήμανε ταυτόχρονα και το γκρέμισμα του μεγαλύτερου νεοελληνικού μύθου. Ότι τα προβλήματα μπορούν να συσσωρεύονται, να συσσωρεύονται, να συσσωρεύονται και κανείς να μην κάνει τίποτα. Ή, μάλλον, όλοι να κάνουν τα στραβά μάτια.

Γράφει ο Τάσος Τέλογλου

Μέχρι τώρα επαναστάσεις και πραξικοπήματα έθεταν ως στόχο, για να καταλάβουν την εξουσία, τον έλεγχο του ραδιομεγάρου. Ο κ. Α. Σαμαράς -στο πρώτο του μεγάλο λάθος ως πρωθυπουργός- και οι σύμβουλοί του, αποφάσισαν να ανοίξουν τις πόρτες του ραδιομεγάρου στις δυνάμεις της Aριστεράς, με τέτοιον τρόπο που κανείς άλλος να μην έχει πρόσβαση.

Έξι φορές χρησιμοποιεί ο Σ. Κεδίκογλου τη λέξη «αδιαφάνεια» προκειμένου να πείσει ότι «δεν κλείνει η ΕΡΤ. Κλείνει ένα στραβό οικοδόμημα, με στραβά θεμέλια» [δηλώσεις του στο Βήμα FM]. Πόσο διαφανής, όμως, είναι ο ίδιος; Και, μάλιστα, σε σχέση με την ίδια την ΕΡΤ;

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Στη Χώρα της Απάτης και της παραπλάνησης, ένα αγαπημένο σενάριο που συχνά επανέρχεται είναι το «λάθος» στο Μνημόνιο. Τα νούμερα που «δεν βγαίνουν», οι λάθος «πολλαπλασιαστές», το χρέος που δεν είναι βιώσιμο. Τώρα είναι η έκθεση του ΔΝΤ που λέει ότι έπρεπε να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους από το 2010. Δικαιωθήκαμε, δηλώνουν όλοι αριστερά και δεξιά και επειδή δεν μπορεί όλοι μαζί να είναι δικαιωμένοι, είναι όλοι απλώς υπεύθυνοι. Το χρέος δεν βγαίνει, η προσαρμογή ήταν δύσκολη, η λιτότητα μεγάλη, φωνάζουν όλοι μαζί. Τι λες, ρε φίλε, σοβαρά; Δεν το ’χαμε καταλάβει. Και ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό;

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Πριν από περίπου δύο δεκαετίες, τρεις μήνες αφού είχα πιάσει δουλειά σε μεγάλο ενημερωτικό ραδιοφωνικό σταθμό, μου ανακοινώθηκε το κόψιμο της εκπομπής μου - και η απόλυση μου. Ζήτησα ραντεβού από τον διευθυντή (που είχε επηρεαστεί από τους συμβούλους του, με τη δικαιολογία ότι προέρχομαι από άλλον σταθμό «αντίπαλης ιδεολογίας») και μετά από μια εβδομάδα με δέχτηκε. Τον ρώτησα αν πίστευε ότι ήταν επαγγελματικό να κόβεται μια εκπομπή, χωρίς καν ο παραγωγός να αποχαιρετήσει τους ακροατές - και τον ρώτησα τι μπορεί να φοβάται.

Γράφει ο Νίκος Ξυδάκης

H ματαιωθείσα πώληση της ΔΕΠΑ, μετά την αιφνίδια απόσυρση της ρωσικής Gazprom, δείχνει ότι η πορεία προς την σταθεροποίηση δεν θα είναι σύντομη ούτε ανεμπόδιστη. Εξωγενείς παράγοντες, καθοριζόμενοι από διεθνή οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, υπεισέρχονται διαρκώς στη διευθέτηση του ελληνικού προβήματος, και επικαθορίζουν τις εξελίξεις, πέρα και ανεξάρτητα από την ιθαγενή βούληση. Ισως επειδή ακριβώς η ελληνική βούληση παραμένει ασαφής και ασθενής κατά τις διατυπώσεις της· ίσως επειδή η πολλαπλώς εξασθενημένη Ελλάδα αδυνατεί να επιβάλει όρους και διαπραγματευτικό πλαίσιο.

Γράφει η Αγγελική Σπανού