Γράφει ο Δημήτρης Ποταμιάνος

Βαρύγδουποι και ασυγκράτητοι εδώ και μέρες οι τίτλοι τού εγχώριου γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου: «Το ελληνικό αίμα άναψε φωτιές στις Κάννες.». Και δώστου τα εγκώμια για την «ελληνικής καταγωγής» Αντέλ Εξαρχόπουλος, συμπρωταγωνίστρια στην ταινία του «γαλλο-τυνήσιου» σκηνοθέτη Αμπντελατίφ Κεσίς, που βραβεύτηκε τελικά με τον Χρυσό Φοίνικα, καθώς και για το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου που απονεμήθηκε στον πρωταγωνιστή της ταινίας Νεμπράσκα, του επίσης «ελληνικής καταγωγής» σκηνοθέτη, Αλεξάντερ Πέιν. Γιούρια, πίσω και σας φάγαμε!

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Ας κάνουμε μία υπόθεση εργασίας. Η σημερινή Βουλή καλείται να αποφασίσει αν έχει γίνει γενοκτονία Ελληνοκυπρίων στην Βόρεια Κύπρο ή Ελλήνων μειονοτικών στην Νότιο Αλβανία. Νομίζω θα συμφωνήσουμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό της Εθνικής Αντιπροσωπείας θα υπερψηφίσει την εκδοχή που απλώς πλειοδοτεί με τον εμφατικότερο τρόπο στο αίσθημα αδικούμενου και καταδιωκόμενου έθνους, που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και των πολιτικών μας. Έστω και αν μια τέτοια ψήφος θα ήταν ανιστόρητη και αντιεπιστημονική είναι σίγουρο ότι θα εύρισκε πολλούς, περισσότερο ή λιγότερο ψεκασμένους, οπαδούς. Για αυτό θα ήταν εξαρχής λάθος μία τέτοια ψηφοφορία.

Γράφει ο Νίκος Δήμου

Αμάν πια με την τεχνοφοβία μας! «Η αποξένωση των ανθρώπων από το φυσικό περιβάλλον και η μοναξιά, παρά την αύξηση της επικοινωνίας λόγω Διαδικτύου, ήταν τα κεντρικά ζητήματα που κλήθηκαν να αναπτύξουν οι υποψήφιοι των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων, οι οποίοι εξετάστηκαν στη Νεοελληνική Γλώσσα» γράφει το in.gr.

Απόσπασμα από το κείμενο βιβλίου που δόθηκε στα παιδιά: «Το περίεργο ωστόσο είναι ότι, όσο η επικοινωνία αυτή πυκνώνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το Διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, τόσο η μοναξιά μας, η ανθρώπινη, μεγαλώνει και η αποξένωση κυριαρχεί».

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Γράφει ο Κώστας Μήλας  καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο  University of Liverpool

Αναμφισβήτητα καλλιεργείται, τις τελευταίες εβδομάδες, ένα κλίμα αισιοδοξίας σύμφωνα με το οποίο η ελληνική οικονομία έχει περάσει τα χειρότερα.

 Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης

Μην τον κατηγορείτε. Έπαθε ό,τι παθαίνουν όλοι οι νεοέλληνες.

Από το πρωί ως το βράδυ, έχουν τη Ναόμι Κάμπελ να πηγαινοέρχεται γύρω τους, να τους φέρνει καφέ, να τους κοιτάζει λάγνα με τα ελαφίσια μάτια της, να γονατίζει πειθήνια μπροστά τους, να τους δίνεται σε όλες τις στάσεις. Ανεξαρτήτως αν ο ένας στους δέκα απ’ αυτούς τους νεοέλληνες έχει εξουσιοδοτήσει -δια ψήφου- κάτι αρκουδόμαγκες να σφάξουν με φαλτσέτα όποιον μαύρο πετύχουν στο σοκάκι, όλη τη μέρα πηδάνε τη μαύρη γαζέλα. Είναι βέβαιοι πως μόνο μια σαν κι αυτή τους αξίζει και πάλι χάρη της κάνουν.

Γράφει ο Κώστας Ρεσβάνης

Αν θυμάμαι καλά, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο πρώτος που έσπασε το ταμπού της κλασικής ενδυμασίας των βουλευτών, το κοστούμι και τη γραβάτα, με το περίφημο ζιβάγκο του. Τον ακολούθησαν και άλλοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, θέλοντας να διαφοροποιηθούν από τους «κατεστημένους» πολιτικούς. Έγιναν στόχος σχολίων, γελοιογραφιών, επιθεωρήσεων, αλλά έως εκεί. Ακολούθησαν -και έως σήμερα υπάρχουν- οι άνευ γραβάτας βουλευτές, τα παντελόνια των γυναικών βουλευτών, το casual ντύσιμο του Ψαριανού, δίχως να προκαλούν κραδασμούς στους εντός Βουλής comme il faut.

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου

H πρόσφατη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Σλαβόι Ζίζεκ, που προκάλεσε τη σπασμωδική αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας (η «ανακοίνωση» περί γκούλαγκ ήταν μάλλον άτοπη), δίνει τροφή για σκέψη γύρω από τις ιδεολογικές συγγένειες και τα πολιτικά ήθη της ελληνικής Αριστεράς. Γιατί η Αριστερά συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο δεκαπεντάχρονο που κάνει τα πάντα για να προκαλέσει αποπληξία στους μπαμπάδες; Τι σημαίνει αυτή η έλλειψη σοβαρότητας, αυτή η στάση épater le bourgeois που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αριστερίστικες ομάδες που τον συναγωνίζονται σε αριστεροσύνη; Η Αριστερά σήμερα συγκεντρώνει πολύ κόσμο -με έξαλλη χαρά: the more the merrier!- αλλά με λιγοστές ιδέες: η φτώχεια των ιδεών εκδηλώνεται μέσω της ανώριμης και θορυβώδους συμπεριφοράς καθώς και μέσω ιδεολογικών ταυτίσεων χωρίς σαφή κριτήρια.

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου

Η προβολή της ταινίας «Χάννα Άρεντ» συμβάλλει αυτές τις μέρες στον διάλογο γύρω από την ευθύνη των υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής και γενικότερα στον διάλογο γύρω από την ευθύνη του πολίτη. Όπως είναι γνωστό, η Χάννα Άρεντ αναλύει την αντίληψη της «ευτέλειας του Κακού» στο βιβλίο της «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ» (1963) το οποίο προέκυψε από την κάλυψη της δίκης του Άιχμαν για λογαριασμό του περιοδικού «Νew Yorker». Να γιατί νομίζω ότι αυτή η ανάλυση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στη σημερινή Ελλάδα.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Φοβάμαι πως, όπως όλα τα θέματα τα αντιμετωπίζουν «επικοινωνιακά», το ίδιο κάνουν και με την αυξανόμενη απήχηση του νεοναζισμού. Δεν απευθύνονται στους πολίτες που επηρεάζονται απ’ αυτόν, αλλά «χειρίζονται» το ζήτημα, απευθύνονται στο δικό τους ακροατήριο. Χειρότερα ακόμα. Χρησιμοποιούν το θέμα στη μεταξύ τους διαμάχη, για να κερδίσουν πόντους στην αδιάκοπη αντιπαράθεση ανούσιας ανταλλαγής δηλώσεων.