Τόσες φορές έχεις κοροϊδέψει τον κόσμο που κάνει check in σε εστιατόρια και μπαρ κι έφτασε η ώρα ένα tag να συνδέεται με την ακεραιότητα της ανθρώπινης ζωής. Οξύμωρο, έτσι;
Δεν θα προσπαθήσω να σας αναλύσω το τι έγινε στο Παρίσι. Ούτε για το κατά πόσο είναι εύκολο ή δύσκολο να διώξεις την ισλαμοφοβία που θα απλωθεί πάνω από την Ευρώπη. Προφανώς, δεν μπορώ και να υποδείξω τρόπους αντίδρασης, όταν συνειδητά -προσέξτε, συνειδητά- κόσμος από Αγγλία και Γαλλία παρατά τις δουλειές του και πάει να εκπαιδευτεί για να σκοτώνει. Δεν μιλάμε για πρόσφυγες ή μετανάστες που έφτασαν τώρα στην Ευρώπη. Πάνω από 1.500 Γάλλοι πήγαν στη Συρία κι εκπαιδεύτηκαν από τον ISIS. Στη συνέχεια επέστρεψαν στο Παρίσι και στις άλλες πόλεις, κανονικά, με τα διαβατήριά τους στο ένα χέρι και με το καλάσνικοφ στο άλλο, έτοιμο να ξεράσει τις σφαίρες του πάνω σε κεφάλια συνανθρώπων τους. Από τη στιγμή που υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, τι να συζητήσεις και τι να αναλύσεις; Οταν το πράγμα έχει φτάσει στο τελικό στάδιο, στο στάδιο που χιλιάδες Ευρωπαίοι πολίτες έχουν περάσει στη φάση των θρησκευτικών εξολοθρευτών δεν έχεις να πεις και πολλά.
Και δεν έχεις να πεις και πολλά την ώρα που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των θυμάτων. Κανείς δεν ξέρει πόσοι τελικά έχασαν τη ζωή τους.
Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω, όμως, τις πρώτες αντιδράσεις από κόσμο που ήταν στο Παρίσι ή στις γύρω περιοχές. Γνωστοί και φίλοι εδώ και κάτι ώρες έχουν γίνει αδέρφια. Νιώθεις την ανάγκη να μάθεις αν είναι καλά, αν ήταν μπροστά στα περιστατικά, αν άκουσαν με τα αυτιά τους τον μεταλλικό ήχο από τις σφαίρες που αφήνουν την κάννη και θερίζουν κρανία.
Ο Κώστας Σταυρόπουλος, μηχανικός υπολογιστών, ήταν στο Comptoir General, γνωστό μπαρ του κέντρου του Παρισιού, ελάχιστα μέτρα από το σημείο της μιας επίθεσης. «Για λίγα δευτερόλεπτα έχασα τα λογικά μου, δεν ήξερα τι να κάνω. Είναι τόσες φορές που έχω δει σε ταινία όλα αυτά, αλλά τώρα δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ηθελα να κλάψω, για μια στιγμη σκέφτηκα ότι είναι καλύτερα να είχα πεθάνει παρά να βλέπω τόσο πόνο δίπλα μου», μου λέει.
Ο Νίκος Δημουλόπουλος, αρχαιολόγος που κάνει το διδακτορικό του στη Γαλλία, μένει λίγο έξω από το Παρίσι και την ώρα εκείνη ήταν στο Stade de France για να δει -κυρίως- την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία. «Στην αρχή νόμισα πως ήταν έκρηξη σε χώρο του γηπέδου, κάποιο μηχανικό πρόβλημα, μία διαρροή, κάτι τέτοιο. Πέρασε πολύ ώρα μέχρι να καταλάβουμε τι είχε γίνει. Εφυγα από το γήπεδο και σκέφτηκα να μην μπω σε τρένο ή λεωφορείο γιατί είχα, ήδη, ενημερωθεί για το τι είχε συμβεί. Το μόνο που έκανα ήταν να περπατήσω σιωπηρά και γρήγορα από στενά για να φτάσω στο σπίτι του φίλου που με φιλοξενούσε. Δεν είδα τίποτα απ' όλα όσα έγιναν στο γήπεδο μετά το ματς. Απλά έφυγα για να σωθώ», μου αποκαλύπτει στο τηλέφωνο.
Δεν χρειάζεται να πει κανείς περισσότερα. Τις επόμενες ώρες θα διαβάσετε κείμενα και συνεντεύξεις πολλών. Προσπαθήστε μόνο να σκεφτείτε τη φρίκη και το χάος που επικράτησαν στη γαλλική πρωτεύουσα χθες βράδυ. Αναλογιστείτε πόσο εύκολο είναι να διαταραχθεί η προσωπική σας ελευθερία εξαιτίας της τυφλής βίας. Στοχαστείτε μέχρι ποιο σημείο είστε διατεθειμένοι να υποχωρήσετε στις προσωπικές σας ελευθερίες για την κοινωνική ασφάλεια. Και μελετήστε ιστορικά παραδείγματα για ανάλογα περιστατικά και τα όσα ακολούθησαν σε οικονομικό επίπεδο. Ηρεμήστε και βάλτε ως στόχο ζωής την πάταξη του φανατισμού, όχι των διαφορών μας.
Μέχρι να τα κάνετε όλα αυτά, όμως, έχετε στο μυαλό σας πως το 13ο βράδυ αυτού του Νοέμβρη ένας ολόκληρος λαός, μια χώρα ολάκερη και χιλιάδες κόσμου σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη δεν έκλεισαν μάτι. Ένιωθαν ιδρώτα στις παλάμες, είχαν ταχυκαρδία και το άγχος προκαλούσε εμετό. Αυτό είναι ο τρόμος. Αυτό είναι το πρώτο συναίσθημα μετά από τρομοκρατική ενέργεια.
Έτσι μου είπαν.
