Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Απόψεις>>Ράνια…

banner roots

Ράνια…
10.02.2019 | 12:24

Ράνια…

Συντάκτης:  Παναγιώτης Σκαπέτης
Κατηγορία: Απόψεις
Γράφει ο Θωμάς Λούκας   Την ύπαρξη της  Ράνιας την αγνοούσα μέχρι το πρωινό της 21ης Ιανουαρίου 2018. Ήταν εκείνη την ημέρα που όλοι εδώ στην Λήμνο ζούσαμε στον ρυθμό του Παναθηναϊκού. Ο Ήφαιστος, η ομάδα μας θα υποδεχόταν τον πρωταθλητή Ελλάδας. Όλοι εκείνη την ημέρα είχαμε συγκλονιστεί μαθαίνοντας για εκείνη την 45χρονη κοπέλα που επιστρέφοντας χαράματα από το μαγαζί που εργαζόταν, για άγνωστους λόγους, το αυτοκίνητό της βρέθηκε εκτός δρόμου.   

Την Ράνια την είχαν βρει οι εργάτες καθαριότητας του Δήμου το πρωί. Όλοι συζητούσαν πως άντεξε τόσες ώρες στο κρύο και το πόσο τυχερή ήταν που την βρήκαν ζωντανή. Τα τροχαίο όμως δεν την άφησε χωρίς σημάδια. Το αριστερό της χέρι είχε υποστεί μεγάλη βλάβη και η βιωσιμότητά του ήταν αμφίβολη. Η Ράνια μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην Θεσσαλονίκη με αεροδιακομιδή. Τα νέα που μαθαίναμε τις επόμενες μέρες δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντικά. Τελικά η Ράνια έχασε το χέρι της. Μέχρι εδώ όλα εντάξει. Άλλο ένα τροχαίο που θα αφήσει για πάντα πληγές και θα αλλάξει μια ζωή για πάντα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Δεκαπέντε ημέρες μετά και ενώ εργαζόμουν στο νοσοκομείο με κάλεσαν στα εξωτερικά ιατρεία για να δω μια ασθενή που είχε τροχαίο τις προηγούμενες ημέρες. Το μυαλό μου δεν πήγε καθόλου στην συγκεκριμένη κοπέλα. Σε μια εποχή που ο βομβαρδισμός της πληροφορίας κάνει το κάθε τι να περνάει στην λήθη με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, το περιστατικό της Ράνιας το είχα λησμονήσει. Με ταρακούνησε ξαφνικά το νεύμα μιας συναδέλφου που με ενημέρωνε σιωπηλά πως είναι εκείνη η κοπέλα που είχε χάσει το χέρι της. Εντάξει λοιπόν. Είχα αντιμετωπίσει αρκετές φορές στην ως τώρα καριέρα μου ανθρώπους με μη αναστρέψιμους τραυματισμούς. Έπρεπε να οπλιστώ πάλι με δύναμη.

Μπαίνοντας η Ράνια στον γραφείο μπήκε πρώτα το χαμόγελό της και μετά αυτή. Προς στιγμή νόμισα ότι ήταν κάποια συγγενής που έφερε την ασθενή. Με χαιρέτησε ευγενικά και αρχίσαμε να μιλάμε για τα θέματά της. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό αλλά σε λίγα λεπτά είχα ξεχάσει πως μπροστά μου είχα μια γυναίκα που πριν λίγες μέρες είχε αλλάξει η ζωή της για πάντα. Αυτοσαρκαζόταν συνεχώς και ένιωσα μια οικειότητα μαζί της λες και γνωριζόμασταν από παλιά. Συνοδεύοντάς την μέχρι την έξοδο του νοσοκομείου χαιρέτησε όλον τον κόσμο. Τους γνώριζε όλους. Δεν ήταν δυνατό έλεγα από μέσα μου. Προφανώς όλη αυτήν η αισιοδοξία που σκορπούσε δεξιά αριστερά θα ήταν κάποια από αυτές τις αντιδράσεις που περιγράφουν οι ψυχίατροι για όσους αντιμετωπίζουν μεγάλες απώλειες. Όταν έφυγε μίλησε με κάποιους από τον χώρο που την γνώριζαν. Όλοι μου επιβεβαίωναν το ίδιο πράγμα. Αύτη ήταν η Ράνια. Μια κοπέλα που ποτέ δεν σταματούσε να λάμπει και να φωτίζει και τους γύρω της.

Ήταν δυνατόν; Είναι μπορετό να αλλάζει τόσο δραματικά η ζωή σου και εσύ να συνεχίζεις όπως πριν; Είναι!!!

Θυμήθηκα τότε μια έρευνα που είχα διαβάσει πριν από χρόνια σχετικά με το ότι η ευτυχία είναι κατάσταση ζωής που δεν έχει να κάνει με εξωτερικούς παράγοντες, αλλά εξαρτάται από το τι λέει το μέταλλο της ψυχής μας. Μελετήσαν ανθρώπους που είχαν μείνει παραπληγικοί μετά από ατυχήματα και διαπιστώθηκε ότι το επίπεδο ευτυχίας τους δεν επηρεάστηκε από το τραγικό συμβάν. Παρέμεναν δηλαδή το ίδιο ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι με πριν. Αντίθετα μελετήσαν ανθρώπους που είχαν κερδίσει το τζόκερ και είδαν πως αμετάβλητο είχε μείνει το επίπεδο μιζέριας τους, με την διαφορά πως έπειτα μιζεριάζαν με άλλα πράγματα. Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν περιμένουν από εξωτερικούς παράγοντες να καθορίσουν το επίπεδο ευτυχίας τους. Ότι καλό βιώνουν πηγάζει από μέσα τους γιατί έτσι είναι πλασμένοι.

Αν κατανοήσουμε πως τελικά από εμάς εξαρτάται η ευτυχία μας και από τίποτα άλλο έξω από εμάς, ίσως δούμε διαφορετικά την ζωή. Βλέποντας το χαμόγελο στα χείλη της ασθενούς μου διαπίστωσα πως όλο αυτό παίρνει σάρκα και οστά.

Ράνια, σε ευχαριστώ πολύ!

Δεν πρόκειται να ξαναπαραπονεθώ για τίποτα…

Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Μοιραστείτε το