Το σχόλιό του για την «ελίτ των λάθος και ασήμαντων» είναι μια φράση αποσπασμένη από το «Γεύμα» του με την «Κ» τον Ιούνιο του 2010, όταν η κρίση ήταν σαφής, ορατή, αλλά, ουσιαστικά, ακόμη στην αρχή της. Ελεγε λοιπόν τότε μεταξύ άλλων: «Δεν έχουμε μάθει την έννοια των ορίων. Είναι τόσο κακομαθημένη η δική μας γενιά, η οποία δεν έχει γνωρίσει πολέμους και κακουχίες, ώστε το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η απόκτηση όσο το δυνατόν περισσότερων αγαθών, η καλοπέραση, η μίνιμουμ προσπάθεια με το μάξιμουμ αποτέλεσμα. Ε, πώς θα γίνει; Ο περιορισμός, που παρουσιάζουμε ως τραγωδία και δαιμονοποιούμε, είναι και μια διδακτική διαδικασία». Τρία χρόνια αργότερα οι απόψεις του Λ. Καβάκου παραμένουν σκέψεις ενός σκληρά εργαζόμενου Ελληνα. Μελετάει, από τότε που θυμάται τον εαυτό του, καθημερινά, δίνει συναυλίες σε όλον τον κόσμο, καταβάλλει διαρκώς τη «μάξιμουμ προσπάθεια για να έχει το μάξιμουμ αποτέλεσμα».
Συνέπεσε την περασμένη εβδομάδα να ανακοινωθεί και άλλη μία τιμητική διεθνής διάκριση στον χώρο της κλασικής μουσικής: η παραγωγή της όπερας «Αλεσσάντρο» του Χαίντελ από την Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής ήρθε πρώτη στις προτιμήσει του κοινού του καναλιού mezzo. Η ίδια ορχήστρα (το 2009 την ανέλαβε ο νέος σε ηλικία μαέστρος Γιώργος Πέτρου και την απογείωσε) απέσπασε τον περασμένο Απρίλιο το βραβείο της καλύτερης ηχογράφησης όπερας της χρονιάς στα International Opera Awards 2013 για το ίδιο έργο. Κι εδώ, το ίδιο «βιογραφικό»: οι μουσικοί εργάζονται σκληρά αναζητώντας το «φρέσκο και μοναδικό» στις επιλογές τους.
Η κλασική μουσική, περιορισμένης ισχύος στην ελληνική επικράτεια στο παρελθόν, τα τελευταία χρόνια έχει πολλαπλασιάσει εντυπωσιακά το κοινό της. Βοήθησε αναμφίβολα η εξωστρέφεια της Λυρικής Σκηνής, με ανοιχτές, σε δημόσιους χώρους, πρόβες ορχήστρας, χάπενινγκ όπερας και χορού, καλλιεργώντας πνεύμα οικειότητας, καταργώντας τεχνητές αποστάσεις και παρερμηνείες. Η Κρατική Ορχήστρα, επίσης, με τη διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου, προικισμένου μαέστρου με διεθνή καριέρα, έδωσε άλλη δυναμική και πνοή σε ένα μουσικό σύνολο που είχε «θαμπώσει» στο χρόνο. Γύρω μας πυκνώνουν παρουσίες όπως του κουαρτέτου εγχόρδων «Τετρακτύς», με ταλαντούχους μουσικούς, εκπαιδευμένους σε πανεπιστήμια υψηλών προδιαγραφών.
Υπάρχουν κι άλλοι, ο πληθυσμός της κλασικής μουσικής διαρκώς αυξάνεται. Σε αυτούς τους καιρούς, της απόλυτης δυσπραγίας και μεγάλης ανέχειας. Δεν αφορά το κοινότοπο περί «άνθησης της τέχνης σε δύσκολες εποχές». Η κλασική μουσική απαιτεί προϋπηρεσία, προϋποθέτει μόχθο και σκληρή δουλειά. Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι, που κινούνται ανάμεσά μας. Αρκεί να τους «ακούσουμε».
