Έκανα μια βόλτα χθες βράδυ στο Ρωμαίικο και κοντοστάθηκα στον Καραγκιόζη! Ο Πασχάλης στη σκηνή, τα φώτα ανοιχτά, και από κάτω… νεολαία! Πολλή νεολαία! Και ενθουσιασμένη νεολαία! Λικνιζόταν και το απολάμβανε στους ρυθμούς του Πασχάλη, ακόμη κι αν δεν ήξερε όλους τους στίχους! Τραγουδούσε, γελούσε, απόλαμβανε, ζούσε τη στιγμή!
Αν αυτό, λοιπόν, μου το περιέγραφαν πριν λίγα χρόνια, το πιθανότερο είναι ότι θα απαντούσα «δεν παίζει»! Είδατε όμως «που παίζει»; Είναι ωραίο τελικά η νεολαία να είναι ανατρεπτική, όπως είναι και ίδια η ζωή!
Δεν ξέρω αν εσείς βλέπετε κάτι κακό σε αυτό, εγώ πάντως όχι!
Και δεν είναι μόνο ο Πασχάλης. Είναι και τα πανηγύρια! Δεν μπορεί να μην το έχετε παρατηρήσει. Τα πανηγύρια είναι πλέον υπόθεση της νεολαίας! Εκείνη στήνει το χορό, εκείνη τον οδηγεί, εκείνη δίνει τον ρυθμό και το απολαμβάνει μέχρι το ξημέρωμα!
Τα πανηγύρια, έχουν εξελιχθεί σε ένα κράμα τοπικής κουλτούρας, live μουσικής, φθηνής αλλά καλής διασκέδασης και αυθεντικής εμπειρίας!
Δεν απαιτούν τίποτα από εσένα, δεν απαιτούν τίποτα από κανέναν! Δεν χρειάζεσαι dress code, ωστόσο μ αρέσει που η νεολαία μας, ντύνεται για να πάει στο πανηγύρι, σαν να πηγαίνει στο καλύτερο κλαμπ! Δεν το υποτιμά, είναι η επιλογή της! Πάει με τους φίλους, γελάει, χορεύει και το ανεβάζει και insta story χωρίς καμία ντροπή!
Δεν ξέρω αν εσείς βλέπετε κάτι κακό σε αυτό, εγώ πάντως όχι!
Κι έπειτα, μετά από μια δεκαετία οικονομικής ανασφάλειας, απομόνωσης λόγω covid, φόβου και υπερτεχνολογίας, η νέα γενιά φαίνεται να αναζητά την κοινότητα. Κι ο Πασχάλης ή ένα πανηγύρι, ένας χορός στην πλατεία, ή ένας ωραίος μελωδικός ήχος που τον μοιράζεσαι με την παρέα, είναι ακριβώς αυτό, μια συλλογική, παλλόμενη εμπειρία, ένας κοινός ρυθμός που μας ενώνει όλους!
Δεν ξέρω αν εσείς βλέπετε κάτι κακό σε αυτό, εγώ πάντως όχι!
Η γενιά που μεγάλωσε με scroll, reels, notifications,likes και views, ίσως έχει κουραστεί από το στημένο της οθόνης. Καλά, δεν την αποχωρίζεται κιόλας, αλλά εκεί κάπου ανάμεσα στα emoji reactions, έρχεται ένα «Αν μια μέρα σε χάσω» και ακούγεται σαν κάτι φρέσκο! Δεν τη νοιάζει αν είναι νέο ή παλιό, αν διασκέδαζαν οι γονείς μ αυτό, αλλά είναι μελωδικό και ανεπιτήδευτο! Κι αυτό αρκεί!
Εμείς ντρεπόμασταν να ακούσουμε Μούσχουρη γιατί την άκουγε η μαμά! Βάζαμε δυνατά στο στερεοφωνικό το Κολεγκιάλα για να διαφοροποιηθούμε!
Η νέα γενιά, όμως, δεν έχει ανάγκη να διαλέξει στρατόπεδο, δεν της αρέσουν οι ταμπέλες! Φτιάχνει το δικό της μείγμα, παίζει με όλα, όπως νιώθει!
Η γενιά που μεγάλωσε μέσα σε streaming, club culture, TikTok και αμέτρητα μουσικά trends, όταν εμφανίζεται μπροστά της κάτι ωραίο και διαφορετικό, ακόμα κι αν είναι παλιό, το βλέπει σχεδόν ως καινοτομία!
Με δύο λόγια, η νέα γενιά εκτός από ανατρεπτική, είναι και ακομπλεξάριστη!
Δεν ξέρω αν εσείς βλέπετε κάτι κακό σε αυτό, εγώ πάντως όχι!
* Η φωτογραφία του άρθρου είναι του Πάρη Παπαλιά, τον οποίο και ευχαριστώ!
