Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Λήμνος>>Αδαμαντία Γαροφαλλίδου – Παπούλκα: «Κτήρια-φαντάσματα στον Ρωμαίικο Γιαλό» (photos)

banner roots

Αδαμαντία Γαροφαλλίδου – Παπούλκα: «Κτήρια-φαντάσματα στον Ρωμαίικο Γιαλό» (photos)
29.06.2020 | 20:51

Αδαμαντία Γαροφαλλίδου – Παπούλκα: «Κτήρια-φαντάσματα στον Ρωμαίικο Γιαλό» (photos)

Συντάκτης:  FM 100 Newsroom
Κατηγορία: Λήμνος

Κτήρια «φαντάσματα» χαρακτηρίζει η κοινοτική σύμβουλος Μύρινας Αδαμαντία Γαροφαλλίδου – Παπούλκα, τρία επιβλητικά οικοδομήματα του Ρωμέικου Γιαλού, το Xριστοδουλίδειο Μέγαρο, το ξενοδοχείο «ΚΑΣΤΡΟ» και το Γυμνάσιο Μύρινας, τα οποία, όπως υποστηρίζει, στα μάτια των επισκεπτών που δεν γνωρίζουν τι ισχύει για το καθεστώς τους, φαντάζουν ως «διαμάντια που έχασαν τη λάμψη τους» και είναι «ντυμένα με κουρέλια» λόγω της εικόνας που παρουσιάζουν.

Αναλυτικότερα, η κ. Γαροφαλλίδου – Παπούλκα αναφέρει:

«Xριστοδουλίδειο Μέγαρο, Ξενοδοχείο ΚΑΣΤΡΟ, Γυμνάσιο Μύρινας
ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ: "Κτήρια- διαμάντια, παραμένουν ερμητικά κλειστά ντυμένα με κουρέλια"

Ρωμαίικος γιαλός, κοσμοπολίτικος, αρχοντικός, με αέρα αλλοτινών εποχών, φορτωμένος με αναμνήσεις για όλες τις γενιές, αλλά και ιστορία. Προικισμένος με περίσσια ομορφιά αξιοζήλευτη θα έλεγε κανείς και με μια αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα στα κτήρια που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του, συνυπάρχοντας χρόνια με τη θάλασσα, τον ίσκιο του κάστρου και τα μαγικά ηλιοβασιλέματα πίσω απ’ τον Άθω που αιχμαλωτίζουν το μάτι του επισκέπτη.

Τα κτήρια αυτά έχουν μια δική τους μοναδική μαγεία αλυσοδεμένη ισόβια με την ιστορία και τους ανθρώπους. Αποπνέουν λιτή μεγαλοπρέπεια και αποτελούν αρχιτεκτονικά διαμάντια.

Ο επισκέπτης δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους που σε κάποια απ’ αυτά μπορεί να είναι και ιδιαίτερο. Αν είναι δημοτικά, αν ανήκουν σε κάποιο κοινωφελές ίδρυμα, αν είναι κληροδοτήματα ή ιδιωτικά. Ο επισκέπτης θα σταθεί στην εικόνα, θα θαυμάσει, θα αποτυπώσει την ομορφιά τους σε φωτογραφίες, αλλά και θα αναρωτηθεί... Γιατί άραγε κάποια απ’ αυτά τα διαμάντια έχασαν τη λάμψη τους, γιατί προβάλλουν ως φαντάσματα του παρελθόντος, γιατί ο χρόνος παίρνοντας συγχωροχάρτι και άραγε από ποιους, συνεχίζει να βάζει με μανία θα έλεγε κανείς τη σφραγίδα της ανελέητης φθοράς; Γιατί αυτή η καταστροφική πορεία δεν έχει τελειωμό; Τι κάνουν οι αρμόδιοι φορείς, όποιο κι αν είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς των κτηρίων (μιας και κάποια απ’ αυτά έχουν υποστεί ζημιές βαριάς μορφής και μπορεί να είναι πλέον επικίνδυνα), πώς αντιδρά η τοπική κοινωνία; Αποδέχεται συναινετικά, λυπάται σιωπηλά ή είναι έτοιμη ν’ αντιδράσει αναζητώντας τον κατάλληλο τρόπο;

Χριστοδουλίδειο Μέγαρο, ξενοδοχείο ΚΑΣΤΡΟ, Γυμνάσιο Μύρινας. Τρία διαμάντια με στερημένη τη λάμψη τους εδώ και πάρα πολύ καιρό σ’ ένα παραλιακό δρόμο ανεκτίμητης αξίας. Ένα δρόμο προικισμένο με την επιβλητική κορμοστασιά του κάστρου, το γραφικό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, το πανέμορφο κτίριο Βόντελα, την αποβάθρα όπου αποβιβάστηκε ο ελευθερωτής μας Παύλος Κουντουριώτης, το Παντελίδειο Παρθεναγωγείο, το Μουσείο Λήμνου, το Αντωνιάδειο Μέγαρο όπου στεγάζεται η Ιερά Μητρόπολη Λήμνου, τον χώρο της Προϊστορικής Μύρινας, τρία μνημεία πεσόντων και τον ίσκιο του Αγίου όρους αλλά και του Μυθικού Πέτασου να συμπληρώνουν ένα μοναδικό πίνακα ζωγραφικής ανεκτίμητης ιστορικής, αρχιτεκτονικής, συναισθηματικής, αλλά και τουριστικής αξίας.

Πολύ θα επιθυμούσα οι φωτογραφίες που παραθέτω, όχι σαν επισκέπτρια αυτού του τόπου, αλλά σαν γέννημα και θρέμμα του να αναβλύζουν ομορφιά, μεγαλείο, αρχοντιά, φροντίδα από τον κάθε υπεύθυνο, να αρμόζουν ίσως στα όνειρα και τις επιθυμίες των πρωτινών ιδιοκτητών τους, αυτών που πόνεσαν για να τα "γεννήσουν" και να τ' "αναθρέψουν" κι ας είναι άψυχα, να αντικατοπτρίζουν την έγνοια για τη διατήρηση τους, να δείχνουν ανοιχτά τα παράθυρα και τις πόρτες τους, καθαρές και περιποιημένες τις αυλές τους, χωρίς έκδηλα τα σημάδια της φθοράς που αφήνει ο χρόνος κάνοντας ανενόχλητα τη δουλειά του...

Αλλά δυστυχώς...

Αδυνατώ να πιστέψω ότι η Λημνιακή κοινωνία (και πόσο μάλλον οι Μυριναίοι πολίτες) θα παραμείνει αδιάφορη, αδυνατώ να πιστέψω ότι το κράτος και οι αρμόδιοι φορείς όποιοι κι αν είναι αυτοί δεν θα φροντίσουν ώστε η καταστροφική πορεία αυτών των κτηρίων να σταματήσει άμεσα. Αδυνατώ να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρχουν αρμόδιοι χωρίς όνειρα ώστε να εμφυσήσουν ζωή και να επαναφέρουν τη λάμψη και την αρχοντιά σε τέτοιου είδους αρχιτεκτονικά κοσμήματα...

Κλείνοντας, έχω την εντύπωση ότι οι παρακάτω στίχοι που διάβασα εντελώς τυχαία, γραμμένοι από την Κερκυραία συγγραφέα-ποιήτρια Ελένη Θ.Π. Λουκά, δυστυχώς ταιριάζουν απόλυτα με το φωτογραφικό υλικό που παραθέτω...

"Εκεί ερειπωμένο στην άκρη του δρόμου, κλειστά παραθύρια κι αράχνες του τρόμου, μαυρισμένοι οι τοίχοι, του χρόνου σημάδια, απουσίες φωνάζουν, ανθρώπων ρημάδια..."».

 

Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Μοιραστείτε το