Ο Σταύρος Τραγάρας, μαθητής του στο Γυμνάσιο Μύρινας στα χρόνια 1966-69, τον αποχαιρετά με λόγια βαθιάς ευγνωμοσύνης: «Ήταν ένας εξαίσιος, υπέροχος εκπαιδευτικός. Η πολυμάθειά του, η ευρύτητα πνεύματος, η καλοσύνη του και η μετριοφροσύνη του ήταν παροιμιώδεις. Για εμάς, τα φτωχά αμόρφωτα αγροτόπαιδα, ήταν ο μεγάλος μας σπουδαγμένος αδερφός και ο πνευματικός μας πατέρας».
ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ
Πέθανε στη Μύρινα της Λήμνου στις 23 Αυγούστου 2025 ο φιλόλογος Γεώργιος Μπαραμπούτης. Είχε γεννηθεί στην Άνω Βάθεια της Εύβοιας το 1935.
Ήταν νεοδιόριστος καθηγητής όταν πρωτοπήγα ως μαθητής στο Γυμνάσιο Μύρινας, 1966-67. Ήταν ο φιλόλογός μας για τα τρία τελευταία χρόνια του εξαταξίου γυμνασίου. Αξέχαστος καθηγητής. Εξαίσιος, υπέροχος. Ένας εκπαιδευτικός του μέλλοντος, ένας πρωτοπόρος. Η πολυμάθειά του, η ευρύτητα πνεύματος, η καλοσύνη του, η μετριοφροσύνη του, η ανθρώπινη και δημοκρατική συμπεριφορά του ήταν παροιμιώδεις. Με ένα χιούμορ λεπτό, υπόγειο και πανέξυπνο. Με ένα μόνιμο ανθυπομειδίαμα. Πάντοτε καθαρός, περιποιημένος, και πάντοτε στην πένα, χάρμα οφθαλμών.
Αγαπούσε με πάθος τη δουλειά του και αγαπούσε πραγματικά τα παιδιά. Νοιαζόταν. Δεν τον θυμάμαι ποτέ να μαλώσει κάποιον, κάτι που δεν χρειαζόταν άλλωστε, αφού έχαιρε εκτίμησης και σεβασμού από τους πάντες. Τον θυμάμαι νέο καθηγητή, αρραβωνιασμένο με τη νέα επίσης, καθηγήτρια των μαθηματικών, Ελένη Δεμερτζή, θυγατέρα του πανύψηλου και σεβάσμιου ιερέα της Μύρινας, του παπά Βασίλη. Ένα ταιριαστό ωραίο ζευγάρι που έζησαν μαζί όλα τα χρόνια τους και έκαναν και δυο θαυμάσια παιδιά, το Γιάννη και τη Δήμητρα.
Ο Μπαραμπούτης είχε δικό του σύστημα εκπαίδευσης. Ποτέ δεν προσκολλήθηκε στο βιβλίο, μάλλον το βιβλίο ήταν το ορμητήριό του και η αφορμή για να ταξιδεύει τους μαθητές και τις μαθήτριές του στα απέραντα πέλαγα της γνώσης. Παρόλο που ήταν σπουδαίος και καταρτισμένος φιλόλογος, δεν παρέμενε στα στενά φιλολογικά θέματα, αλλά του άρεσε να δίνει κατευθύνσεις ζωής, να διδάσκει αξίες.
Σε εκείνα τα πέτρινα χρόνια από πλευράς δυνατοτήτων εκπαίδευσης και γνώσεων, -ούτε βιβλία, ούτε παραστάσεις, ούτε τίποτα- για εμάς τα φτωχά αμόρφωτα αγροτόπαιδα ο καθηγητής Μπαραμπούτης ήταν ο μεγάλος μας σπουδαγμένος αδερφός, και ο πνευματικός μας πατέρας. Έπαιρνα απ’ τη βιβλιοθήκη βιβλία και διάβαζα. Το σύστημα ήταν να τα κρατάς μια βδομάδα και να τα επιστρέφεις. Έβλεπε ότι ζοριζόμουν να διαβάσω ένα βιβλίο τη βδομάδα. Κράτα το όσο θέλεις, μου είπε μια μέρα, μη βιάζεσαι. Όσο και να βιάζεσαι δεν πρόκειται να τα προλάβεις όλα.
Ήρθε και με βρήκε όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία. Είχε σκοτωθεί στα καράβια ο μικρός μου αδερφός. Το έμαθε και ήρθε να μου δώσει κουράγιο. Πόση δύναμη και πόση χαρά μου είχε δώσει αυτή η επίσκεψη. Μου άνοιξε και την καρδιά του, κάτι που έκανε σπάνια, μου είπε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, τον αφανισμό που υπέστη η οικογένειά του από τους Ναζί κατά τη γερμανοκατοχή.
Στο καλό ΔΑΣΚΑΛΕ και ΑΝΘΡΩΠΕ. Στο καλό καθηγητή των καθηγητών Γεώργιε Μπαραμπούτη. Οι γενιές των μαθητών και των μαθητριών που δίδαξες δε θα σε ξεχάσουν ποτέ.
