Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Μπαβέας

Ο εθελοντισμό από τα παλιά χρόνια ήταν η ελπίδα, η βοήθεια, η στοργή και το στήριγμα των δυστυχισμένων, των φτωχών και των απόκληρων της κοινωνίας και όλων εκείνων των θυμάτων, τα οποία δημιουργούσε το κάθε πολιτικό σύστημα οι πολεμικές συρράξεις, η κοινωνική βαρβαρότητα, η τρομοκρατία, η ανεργία και οι κοινωνικές αντιπαλότητες, τους οποίους έριχναν στο μαύρο σκοτάδι της απελπισίας, της πείνας, της κατάθλιψής, της φυγής, της προσφυγιάς και της νόμιμης και παράνομης μετανάστευσης όπου και μεγαλουργεί στην εποχή μας.

Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Μπαβέας

Επιτέλους μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις η κυβέρνηση, και με την παρότρυνση και την συμπαράσταση της αντιπολίτευσης φαίνεται ότι επιτύχαμε συμφωνία με τους εταίρους δανειστές μας, δηλαδή αυτό το οποίο με τη μεγάλη του σοφία λέει ο λαός ''Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου ,αφού εις τα δυο προηγούμενα μνημόνια δεν κάναμε σχεδόν τίποτα από τα συμφωνηθέντα για να αξιολογηθούμε ως μια συμβατή χώρα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό , άλλα όπως λένε και οι ειδικοί ότι και τα μνημόνια είχαν λάθη και οδηγούσαν σε αδιέξοδο ,αλλά στην εποχή του παραλόγου όμως επιμένουμε και πάλι μνημονιακά.

Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Μπαβέας

Είναι αδύνατο σήμερα να παρακολουθήσω ως πολίτης τα πολιτικά γεγονότα της χώρας μας ,Ένα πολιτικό σύστημα του οποίου ο πολιτικός λόγος, είναι παιδικός, ανώριμος όχι όμως σοβαρός, αλλά ανόητος χωρίς ιδεολογικό υπόστρωμα ,και προγραμματικές πολιτικές, με σύνθετες ακαταλαβίστικες έννοιες με ελάχιστες πολιτικές εξαιρέσεις και υπολογίσιμες συζητήσεις, γιατί τα πάντα έχουν ευρωπαϊκή προέλευση και εντολές τις οποίες εκτελούν, είναι μια πολιτική κονσέρβα ,αφού πλέον η χώρα μας είναι ένα Ευρωπαϊκό προτεκτοράτο.

Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Μπαβέας

Νοιώθω  ότι ζω σε  εμπόλεμη περίοδο με  αγωνία με ,άγχος με  αβεβαιότητα για  το  μέλλον ,χωρίς ελπίδα,  με  φτώχεια με ανεργία ,με  μείωση του εισοδήματος και της  αγοραστικής  μας ικανότητας , γιατί  τα  τελευταία χρόνια περιμένουμε κάθε μέρα πολεμικά ανακοινωθέντα από τα διάφορα πεδία  των οικονομικών  μαχών (αυτό μου θυμίζει εκστρατευτικό σώμα) ,δηλαδή  των διαπραγματεύσεων για  το  πότε  και πως θα έχουμε  ένα  είδος συμφωνίας νίκης  και συνθηκολόγησης άμεσα  η μέσα από  δανειακή γέφυρα  που  λένε  για  παράταση των διαπραγματεύσεων (,τα  ίδια πάλι…..  δημοσιονομική προσαρμογή  μεταρρυθμίσεις ) η οποία  θα αφορά  την ΣΥΜΦΩΝΙΑ με  τα  πακέτα μέτρων  και  με τα προαπαιτούμενα του  τρίτου μνημονίου  με τους εταίρους δανειστές μας, για το  οποίο  κυβέρνηση  και αντιπολίτευση ισχυρίζονται  ότι είναι  απάνθρωπο  σκληρό ώστε  να χρεώσουμε  ακόμα  και τα  Τρισέγγονα   μας.

Γράφει ο Κώστας Σκούρας

Δεν μπορώ να χαρακτηριστώ ιδιαίτερα ποδοσφαιρόφιλος. Γεγονότα όμως όπως αυτό της αντίστασης στο φασισμό μέσα από το ποδόσφαιρο νομίζω ότι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος | protothema.gr

Η Ελλάδα έχει περάσει σε μια περίοδο συντηρητισμού.

Αντιδρά στην όποια αλλαγή: από το να ανοίγουν τα μαγαζιά τις Κυριακές μέχρι το να πουλιούνται τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα από τα σούπερ μάρκετ, κι όλα αυτά πιστεύοντας ότι το λάθος ήταν πως δεν μείναμε σε μια κάψουλα χρόνου που να λέει «2007» ή ακόμα καλύτερα πιο πίσω.

Γράφει ο Θεόδωρος  Ι. Μπαβεας 

Εδώ και αρκετά χρόνια η χώρα μας βρίσκεται σε κοινωνική -οικονομική πολιτική κατοχή, σε πραγματικό πόλεμο Ζούμε την περίοδο ενός οικονομικού πολέμου ο οποίος διεξάγεται ,με τα ειδικά όπλα, του χρήματος και των παραγώγων αυτού ,ενώ διευθύνεται και εφαρμόζεται από οικονομολόγους και οικονομολογούντες πολιτικούς και πολιτικάντηδες μέσα και έξω από τη χώρα με ειδική πολεμική τακτική, μέσα από την οποία καταπατιέται η αξιοπρέπεια του λαού, ενώ υπάρχουν θύματα, θυσίες πολιτών ,και κοινωνικά και ανθρώπινα ερείπια, ενός πραγματικού πολέμου.

Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Μπαβέας

Δεν είναι δυνατόν σήμερα οι πολίτες να πιστεύουν με αυτή τη πολιτική ,ότι μετά από το χρόνιο νόσημα της Μνημονιακής Πολιτικής,δηλαδή του προγράμματος διάσωσης μιας χρεοκοπημένης χώρας, ότι μπορεί να επανέλθουμε σε ήρεμους παραγωγικούς και βιώσιμους ρυθμούς στην καθημερινότητα μας ,τα επόμενα 30 χρόνια ,αφού αυτοί οι οποίοι μας έχουν επιβάλλει αυτή τη πολιτική ,της αλληλεγγύης και διάσωσης μέσα από σκληρούς τοκογλυφικούς όρους αλληλο δανεισμού, παραδέχονται δηλαδή οι εταίροι Ευρωπαίοι συνοδοιπόροι μας και οι διεθνείς δανειστές μας, ότι το μέχρι σήμερα πρόγραμμα διάσωσης είναι σε λανθασμένο δρόμο με βασικό άξονα τη λιτότητα μακριά από την ανάπτυξη και η κοινωνία μέσα από τέτοιους οικονομικούς πειραματισμούς, δεν μπορεί να επιβιώσει στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ειρήνης και ευημερίας.

Δεν θα συζητήσω τα προφανή. Αν το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος είναι «όχι» δεν θα υπάρξει καμιά διαπραγμάτευση. Η παροχή ρευστότητας προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα διακοπεί τελείως και θα αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε το ευρώ και –πιθανότατα- την ΕΕ. Η ευρωζώνη θα έχει απλώς απαλλαγεί από την ευθύνη να μας δώσει την τελική σπρωξιά. Δεν ξέρω τι θα πει τότε ο κ. Τσίπρας στους τελευταίους αφελείς που πίστεψαν την διαβεβαίωσή του ότι το «όχι» θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας. Είμαι βέβαιος ότι θα επιχειρήσει να ρίξει το φταίξιμο στους ξένους και τους ντόπιους «πράκτορές» τους. Δεν θα του «βγει». Εάν, τρέχοντας με χίλια, στουκάρεις το αυτοκίνητό σου στο ντουβάρι φταις εσύ, όχι το ντουβάρι. Το ντουβάρι είναι εκεί. Εσύ οφείλεις να μην είσαι αόμματος, να μην είσαι χαζός και να μην νομίζεις ότι το ντουβάρι είναι χάρτινο. Σε κάθε περίπτωση τι θα πει ο κ. Τσίπρας στους αφελείς είναι δικό του θέμα. Το δικό μου θέμα εδώ είναι να περιγράψω τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή.

Γράφει ο Αντώνης Κανάκης

Το δικαίωμα να πάμε στην κάλπη την Κυριακή και να ψηφίσουμε ναι ή όχι, είναι αναμφισβήτητα μια δημοκρατική διαδικασία. Οι διαδικασίες όμως από μόνες τους, δεν είναι η ψυχή, η καρδιά και το πνεύμα της δημοκρατίας.