Δεύτερο παράδειγμα, που παρακολουθεί και συνομιλεί με την έννοια της αλληλεγγύης. Ενα θέατρο, το «Βικτώρια», ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα την αναστολή της λειτουργίας του. Και μόλις χθες λειτούργησε μια μορφή αλληλεγγύης μέσω της τέχνης, αφού ηθοποιοί και παραγωγοί πήραν την πρωτοβουλία να κάνουν μια τονωτική ένεση στο θέατρο «Βικτώρια» παρουσιάζοντας την κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (με αφορμή και τα 100 χρόνια από τη γέννησή του). Μια προσπάθεια που φαίνεται να έχει δύο στόχους: και την αναζωογόνηση της ταλαιπωρημένης περιοχής της 3ης Σεπτεμβρίου, αλλά και του πληγωμένου, οικονομικά, θεάτρου.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, το πρώτο θέατρο της χώρας, το Εθνικό, ανακοίνωσε περαιτέρω μείωση των τιμών των εισιτηρίων στις ευπαθείς ομάδες, θεωρώντας, και σωστά, ότι «η συνάντηση και συνάθροιση των πολιτών σε χώρους των θεάτρων προστατεύει την κοινωνική συνοχή και αναδεικνύει τον πολιτισμό». Πολύ σωστά, μόνο που αυτή η τοποθέτηση δεν συνάδει με τη δυσάρεστη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο Εθνικό το τελευταίο διάστημα, με φήμες, δημοσιεύματα, αποχωρήσεις και πολλές πικρίες.
Οχι ότι κι αυτό (οι συγκρούσεις στις σχέσεις των ανθρώπων) δεν είναι κομμάτι της κοινωνίας. Αλλά, να, πάντα έχει κανείς την αφέλεια να πιστεύει ότι κάποιες κατηγορίες ανθρώπων –οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι, οι επιστήμονες– θα μπορούν να διδάξουν και ήθος ακριβώς στο πλαίσιο αυτών των καθημερινών ανθρώπινων συμπεριφορών. Θα μπορούν, δηλαδή, μέσα από την καθημερινή λειτουργία ενός μεγάλου οργανισμού όπως είναι το Εθνικό Θέατρο, να τολμήσουν ό,τι δεν συνηθίζεται στις φθαρμένες και κουρασμένες καθημερινές επαφές. Ειλικρίνεια, ευθύτητα, αμεσότητα, διάθεση για συνεννόηση. Αναγκαίο στοιχείο του πολιτισμού είναι!
