Το ποίημα του κ. Γιάννη Ξηρομερίτη για τον Νάσο Κοτσιναδέλλη:
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΣΙΝΑΔΕΛΛΗΣ
Έφυγες στ' άστρα μακριά και έγινες αστέρι,
γόνος της Λήμνου γνήσιος τη λύρα είχες στο χέρι,
μ' αυτή τα έκανες γνωστά της Λήμνου τα τραγούδια,
σ' όλης της γης τα πέρατα κι άνθισαν σαν λουλούδια.
Με την ωραία σου φωνή τα γλυκοτραγουδούσες,
ψυχές, καρδιές με κοντυλιές της λύρας σου δονούσες,
η Λήμνος όλη χόρευε με τα παιξίματά σου,
ίχνη ξοπίσω άφησες, να 'ρθουν στα βήματά σου,
νέες γενιές που φώτισες με την δική σου δόξα,
ν' ανάβουνε αιώνια στη μνήμη σου λαμπάδα,
αφού τραγούδια άφησες ξοπίσω σου παγκόσμια,
ίχνη σου ανεξίτηλα πριν βγεις απ' τα εγκόσμια.
Η μάνα γη σε σκέπασε με απαλό το χρώμα,
της Λήμνου που αγάπησες κι ανατολή και γιόμα,
στην στοργική της αγκαλιά πάντα θα σε κρατάει,
θ' ακούει τα τραγούδια σου πάντα και θα γλεντάει.
Κοιμήσου τώρα ήσυχος στου ουρανού τα βάθη,
μακριά από μικρότητες κι από ανθρώπων πάθη,
η μνήμη σου αθάνατη όπως και η μορφή σου,
καθώς με τα τραγούδια σου θ' ακούμε τη φωνή σου.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ
