Γράφει ο Κώστας Χρήστου

Η βαριά πόρτα που έκλεινε πίσω του, του θύμιζε την Κόλαση του Δάντη. Ένα μέρος σκοτεινό, απόμακρο, χωρίς ανθρωπιά ή οποιαδήποτε ελπίδα για ελευθερία. Ήταν το άντρο των τσακαλιών, που έσκιζαν σάρκες και βίαζαν ψυχές για ευχαρίστηση.

του Ανδρέα Ζαμπούκα | Protagon

Τρεις μήνες χωρίς πανεπιστήμια είναι πολλοί. Χάθηκαν εξεταστικές, προγράμματα, εργασίες, θέσεις για μεταπτυχιακά, ημερομηνίες για αποφοιτήσεις και επικρατεί ακόμα πλήρης αναστάτωση σε όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα. (Άραγε, την Τρίτη, θα ξεκινήσουν μαθήματα;)

Γράφει ο Κώστας Σκούρας συνταξ. Εκπαιδευτικός.

Στις 12 Νοέμβρη 1973 - σαν σήμερα σαράντα χρόνια πριν -  ντυμένος φαντάρος,  ταξίδευα στην Αθήνα με 15ήμερη άδεια. Από την παγωμένη Κοζάνη έφτασα σε μια ζεστή πρωτεύουσα όπου οι φοιτητές είχαν σηκώσει τη σημαία ζητώντας εκδημοκρατισμό του καθεστώτος, αίτημα που δεν άργησε να μετατραπεί σε αγώνα για την ανατροπή της Στρατιωτικής Δικτατορίας.

Γράφει ο Αύγουστος Κορτώ | Protagon

Ως ομοφυλόφιλος άντρας, από νωρίς στη ζωή συμβιβάστηκα με τη σκέψη πως, είτε μου άρεσε είτε όχι, η προοπτική της αναπαραγωγής, αντίθετη στη βιολογία του ερωτικού μου προσανατολισμού, ήταν διά παντός απαγορευμένη.

Κι όχι ότι με πείραζε τότε. Τέτοια ήταν τα ήθη της δεκαετίας του ’80 στην Ελλάδα, κι εξάλλου ήμουν ακόμα μωρό σχεδόν ο ίδιος. Άλλοι καημοί σε τρων στα δεκαπέντε κι άλλοι στα τριάντα.

Γράφει το Ελληνάκι

Εκεί γύρω στα δεκαοχτώ έκανα ό,τι κάνει κάθε δεκαοχτάχρονος που σέβεται τον εαυτό του. Αμφισβήτησα την οικογένειά μου, το σύστημα και τη χώρα. Έστρωσα κώλο, διάβασα και έφυγα έξω για να σπουδάσω αυτό που με συνάρπαζε. Από το τρίτο έτος έπιασα δουλειά, και στο τέταρτο κόπηκε δια παντός η χρηματοδότηση από γονείς. Η αυτονομία συνεχίστηκε και στο μεταπτυχιακό όπου προσπάθησα και πέτυχα υποτροφία από το ίδιο το πανεπιστήμιο.

Του Πάσχου Μανδραβέλη | Καθημερινή

Η αλήθεια είναι πως ελάχιστοι προσπαθούν πλέον να καταλάβουν πώς παράγονται οι καταλήψεις στα ελληνικά ΑΕΙ. Απλώς οι περισσότεροι τις υπομένουν, όπως τις μπόρες να περάσουν. Μαζεύονται 50 με 100 φοιτητές σε κάτι που βαφτίζουν Γενική Συνέλευση και αποφασίζουν ότι θα παραβιάσουν το δικαίωμα των υπόλοιπων χιλιάδων φοιτητών να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Και οι ευφημιζόμενες ως «Γενικές Συνελεύσεις» ουδείς γνωρίζει πώς γίνονται. Ούτε καν οι φοιτητές. Είναι χαρακτηριστικός ο παρακάτω διάλογος στο διαδικτυακό φόρουμ του Πολυτεχνείου (e-polytexneio.gr): «Θέλω να μου εξηγήσει κάποιος πώς καλείται μια γενική συνέλευση», ρωτά κάποια φοιτήτρια. «Με καλή διάθεση», σαρκάζει ο ένας. «Με διάφορους τρόπους», εξηγεί κάποιος άλλος και συνεχίζει: «Ο κλασικός είναι να γίνει Δ.Σ. και να αποφασίσουν οι παρατάξεις... Ο άλλος είναι να το αποφασίσουν τα ΕΑΑΚ (σ.σ. αριστερές παρατάξεις μειοψηφίας) μόνα τους».

του Γιάννη Παντελάκη | Protagon

Η κυρία Σκόνδρα είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Δεν τη γνώριζα. Η «γνωριμία» μας έγινε εκείνο το βροχερό πρωινό, που είχα την κακή ιδέα ν' ανοίξω την τηλεόραση. Καλεσμένη σ' εκπομπή η κυρία Σκόνδρα. Στο ένα «παράθυρο» αυτή, στο διπλανό μια απολυμένη καθαρίστρια του υπουργείου Οικονομικών. Ανάμεσα στα δυο «παράθυρα», ο Γιώργος Αυτιάς. Eιμαι σίγουρος πως αν είχε τη δυνατότητα, θα γέλαγε ηχηρά. Είχε πετύχει το απόλυτα τηλεοπτικό θέαμα. Με αφορμή το πραγματικό δράμα απολυμένων καθαριστριών των 340 ευρώ τον μήνα, το στούντιο είχε μετατραπεί σε αρένα. Και αυτό, το λατρεύουν τα μηχανάκια της AGB.

της πρωτοετούς φοιτήτριας | Protagon

Όλα ξεκίνησαν με τη χαρά των αποτελεσμάτων την ημέρα της εισαγωγής στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Οι γονείς μου χαρούμενοι, περήφανοι, έχοντας δώσει κόπους και χρήματα σε όλο αυτό το σύστημα της παραπαιδείας ένιωθαν και τη δική τους προσπάθεια, την παράλληλη στη δική μου να δικαιώνεται. Όσο για εμένα; Στα σύννεφα!

Τόσο λεπτεπίλεπτη και αέρινη, συγκινητικά ευγενής και υπέροχη, ένα μικρό παιδί στο σώμα μεγάλου ανθρώπου με κάτι μάτια τόσο μεγάλα, τόσο φωτεινά και γαλάζια, σαν τον κρυμμένο ουρανό πίσω από τα σύννεφα του χειμωνιάτικου απογεύματος της Κυριακής που είχαμε συναντηθεί, πέρσι, με αφορμή την τελευταία θεατρική παράσταση της ζωής της, την «Μαντάμ Φλο», σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου, στο «Αγγέλων Βήμα» - αυτά τα μάτια «που πρέπει να χουν κάψει πολλές καρδιές, κυρία Βαλάκου!». Εκείνη χαμογελάει. Αναρωτιέται αν ο αναπτήρας της βρίσκεται μέσα στην τσάντα της γιατί θα τον χρειαστεί πιο μετά, ζητάει από τον νεαρό σερβιτόρο στο μικρό bar της οδού Σατωβριάνδου ένα γλυκό του κουταλιού «για τη γεύση». Κι ύστερα μετακινεί τα δάχτυλά της, τα ανοίγει επάνω στο τραπέζι, ανάβει το πρώτο της τσιγάρο, φυσάει τον καπνό και το πρόσωπο της φωτίζεται: «Η ζωή είναι ένα πέρασμα. Ένα φευγαλέο πουλί στην άκρη του σύμπαντός μας». 

του Γιώργου Καράντζαλη | Protagon

Στις Κροκεές Λακωνίας, στις 6/10/2013, τοπικός παπάς και μητροπολίτης Σπάρτης αρνήθηκαν την τελετή κηδείας του 49χρονου αδερφού μου, Άγη Καράντζαλη, με την αιτιολογία ότι είχε τελέσει πολιτικό γάμο. Τους αναφέρθηκε ότι ήταν βαπτισμένος, ο πρώτος του γάμος ήταν θρησκευτικός, είχε βαπτίσει το παιδί που απέκτησε στον δεύτερο γάμο του και ότι ποτέ με κάποια δήλωση ή συμπεριφορά δεν διαχώρισε τη θέση του από την Εκκλησία. Επέμειναν στην απόφασή τους, πληγώνοντας κυρίως τη θρησκευόμενη, 80χρονη μάνα και άμεσα ή έμμεσα όλο το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον.