Του Νικόλαου Χριστοδουλάκη | AthensVoice

Είναι οκτώ πλέον οι εβδομάδες που το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι παράλυτο, ακρωτηριασμένο και απολύτως ανύπαρκτο εξαιτίας μιας απεργίας –δικαίας κατά ένα μέρος– μιας ομάδας εργαζομένων σε αυτό.

Μιας απεργίας που λειτούργησε ως ντόμινο και ξεσήκωσε τους φοιτητές σε καταλήψεις, τους πανεπιστημιακούς δασκάλους σε απεργίες, τις πρυτανικές αρχές σε προσφυγές στη δικαιοσύνη και τον Υπουργό Παιδείας σε …επίδειξη ικανοτήτων φάλτσου μονωδού επαρχιακής όπερας.

Ας το παραδεχτούμε. Καθείς κουβαλά το δικό του σταυρό. Μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Για τον εαυτό του είναι μεγάλος. Τέλος. Το ζόρι του καθενός το σεβόμαστε. Απλά και τίμια. Σήμερα, θα σας μιλήσω για το δικό μου. "Μεγάλωσα" πολλά παιδιά ως δάσκαλος. Η μεγάλη μου αγωνία και ο μεγαλύτερος εφιάλτης ήταν να μεγαλώσω ένα δικό μου. Δεν το ήθελα ποτέ. Δεν το σκεφτόμουν. Ούτε καν ως αίσθηση αθανασίας.

Γράφει ο Κώστας Ρεσβάνης | Protagon

«Τιμάει τα παντελόνια που φοράει. Όχι σαν τις υπόλοιπες αδελφές που μας κυβερνάνε», «Αυτός έχει α@@@@δια, οι άλλοι τι έχουνε;» Δύο από τα πιο ήπια σχόλια των διαχρονικά αγανακτισμένων που αναρτήθηκαν στο Διαδίκτυο κάτω από το ρεπορτάζ της παρέλασης στη Στυλίδα, το βασίλειο του δημάρχου Απόστολου Γκλέτσου. Ο πρώην ηθοποιός έστησε μια παράσταση με πρωταγωνιστές και κομπάρσους, κατέβασε με το έτσι θέλω από την εξέδρα τους πολιτικούς της περιοχής και ανέβασε στη θέση τους παλαιούς πολεμιστές.

Τον Μάρκο Σεφερλή δεν τον είχα δει ποτέ επί σκηνής. Όταν έπεφτα τυχαία πάνω σε αναμετάδοση θεατρικής του παράστασης στον ANT1, βιαζόμουν να αλλάξω κανάλι. Ένιωθα πως τα εγκεφαλικά μου κύτταρα ήταν απροστάτευτα μπροστά στη λάβα κακογουστιάς που ανάβλυζε ορμητικά από την τηλεόραση. Τόσα χρόνια, απορούσα γιατί ο κόσμος συνέρεε κατά χιλιάδες στις επιθεωρήσεις που ανέβαζε στο Περοκέ και, το βασικότερο, αδυνατούσα να καταλάβω πώς κατόρθωσε να ζωντανέψει ξανά το εγκαταλελειμμένο Δελφινάριο. Βέβαια, οι αφ’ υψηλού απορίες μου δεν στάθηκαν ικανές να με προστατέψουν από την επιδημία του «χα χα, καλό ε;». Ως έφηβος, μπορεί και λίγο μεγαλύτερος, μόλις έλεγα μια υπερατλαντική κρυάδα, σαν κι αυτές που καμωνόμουν ότι σιχαίνομαι στις εκπομπές του, όρθωνα με μανία τους δείκτες και πάσχιζα να τον μιμηθώ.

Γράφει ο Θανάσης Σκόκος

Το Μ. Σάββατο είχα τη φαεινή ιδέα να παίξω μπάσκετ έπειτα από χρόνια. Μετά ένα μισάωρο απογοητευτικών επιδόσεων άκουσα το «κρακ» και ένιωσα τον πόνο στη δεξιά μου γάμπα. Μερική ρήξη αχίλλειου τένοντα. «Γλιτώνεις το χειρουργείο, αλλά τρεις εβδομάδες γύψο και τρεις εβδομάδες κηδεμόνα, αν όλα πάνε καλά», ήταν η ετυμηγορία. Ήταν η δεύτερη φορά που γνωριζόμουν με την ήπια και προσωρινή κινητική αναπηρία. Η πρώτη, ύστερα από εγχείρηση μηνίσκου, δεν μου είχε πολυφανεί.

Γράφει η Αναστασία Κακοταρίτη | Protagon

Ένας χρόνος πέρασε. Κι όλα τριγύρω άλλαξαν, κι όλα τα ίδια έμειναν.

Με ρωτάνε οι φίλοι γιατί έχω καιρό να γράψω. Δεν ξέρω. Ίσως να βαριέμαι. Ίσως γιατί 20 μέρες στην Ελλάδα κουράστηκα να μιλώ για τη Σκωτία. Ίσως γιατί εγκλιματίζομαι κάθε μέρα και πιο πολύ και τίποτα δε με παραξενεύει.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές | Athensvoice.gr

Εγώ δεν πιστεύω ότι το 33% των Eλλήνων νομίζει ότι μας ψεκάζουν. Και το 9% δεν ξέρει, ταλαντεύεται. Aν σχεδόν οι μισοί Έλληνες έχουν πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα, πρέπει, όσοι μπορούμε, να έχουμε ήδη έτοιμα τα διαβατήρια για να μεταναστεύσουμε και οι υπόλοιποι να κρυφτούμε σε κανένα βουνό. Γιατί μια χώρα που παραδίδεται στον ανορθολογισμό και την παράνοια, αργά ή γρήγορα, οδηγείται στην καταστροφή. Ούτε πιστεύω ότι όσοι φώναζαν στους επόπτες του υπουργείου που ερευνούσαν πόσοι δουλεύουν στις εφημερίες, κάτω η χούντα και έξω οι δοσίλογοι, νομίζουν πραγματικά ότι στην Κέρκυρα έχουν χούντα και θα ’ρθει ο Αρτέμης Μάτσας να τους παραδώσει στη Βέρμαχτ.

- Να δω τι χαρτιά έχετε εκεί πέρα.