Γράφει η Αριάδνη Λουκάκου | andro.gr

Η Kay Redfield Jamison είναι καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Johns Hopkins School of Medicine, αναγνωρισμένη παγκοσμίως αυθεντία σε θέματα μανιοκατάθλιψης και μανιοκαταθλιπτική η ίδια. Το βιβλίο της «An Unquiet Mind» είναι μια συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία της δικής της μάχης με τη μανιοκατάθλιψη. «Διατηρώ πολύ σοβαρές επιφυλάξεις για το αν μπορεί κανείς να κατανοήσει πραγματικά αυτή την ασθένεια, αν δεν υποφέρει ο ίδιος από αυτή», γράφει. Εγώ νομίζω ότι μπορώ να την κατανοήσω. Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Βέβαια, τώρα πια, δεν χρησιμοποιούν τον όρο μανιοκατάθλιψη. Έχει αντικατασταθεί με τον λιγότερο τρομακτικό (και ίσως περισσότερο ακριβή) όρο διπολική διαταραχή (bipolar disorder). Πρόκειται για μια ψυχική διαταραχή που επηρεάζει τη διάθεση. Επηρεάζει τη ζωή σου και αυτή των γύρω σου, επηρεάζει τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου, το σώμα σου, την υγεία σου. Απειλεί τη ζωή σου.

Του Ανδρέα Μανωλικάκη | Protagon

Πριν από λίγο καιρό έλαβα στο γραφείο μου στη Νέα Υόρκη μια επιστολή από τον γνωστό Αμερικανό συγγραφέα Ίσραελ Χόροβιτς επ’ ευκαιρία μιας νέας παραγωγής ενός έργου του. Στην επιστολή, εκτός των άλλων, περιγράφει τι συμβαίνει όταν τα έργα του παίζονται σε άλλες χώρες: «Δεν ξέρω τι να περιμένω όταν ανοίγει η αυλαία. Συνήθως, έχω πολύ λίγη ή καθόλου συμμετοχή στη διαδικασία των προβών ή στη διανομή των ρόλων όταν αυτά παίζονται μακριά από την πόλη της Νέας Υόρκης. Στη χειρότερη περίπτωση, μια πρόσφατη παραγωγή στην Αθήνα, στην Ελλάδα, στην οποία εμφανίστηκαν εννέα σχεδόν ολόγυμνοι ηθοποιοί... σε έργο που έγραψα για πέντε εντελώς ντυμένους ηθοποιούς. Στην καλύτερη περίπτωση, υπάρχουν σπάνιες παραγωγές των έργων μου απολύτως πιστές στο κείμενο μου, με εξαιρετική υποκριτική και σκηνοθεσία.»

Της Αντιγόνης Λυμπεράκη | Καθημερινή

Μπήκα στην πολιτική, με συμπληρωμένα ένσημα κεντροαριστεροσύνης, γιατί πιστεύω στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Το επιχείρημά μου το 2012 ήταν «Πριν αποφασίσουμε αν πάμε Κυκλάδες ή Σποράδες, πρέπει πρώτα να μην πάμε στον πάτο». Τελικά αποφύγαμε τον πάτο, αφού πολλοί εφήρμοσαν επιλογές που αποκήρυσσαν πριν από τις εκλογές. Το έκαναν όμως με μεμψιμοιρία, με συνεχή επίκληση έξωθεν πιέσεων. Προετοιμάζουν το αύριο με το βλέμμα σταθερά προσηλωμένο στο παρελθόν. Όσο έχουμε μεταρρυθμίσεις χωρίς μεταρρυθμιστές, ο κίνδυνος παραμένει. Για αυτό και θεωρώ, προσωπικά, ότι η προσπάθεια να μην πάμε στον πάτο οφείλει να συνεχίσει.

Προδημοσίευση από τη μελέτη του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη Η μεταπολιτευτική κριτική στον καθρέφτη, που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Πόλις. | Bookpress

[...]

Η κριτική αλλάζει μετά τη μεταπολίτευση, όχι μόνο επειδή αξιοποιεί την πείρα του παρελθόντος, αλλά και επειδή έρχεται όλο και περισσότερο σε επαφή με τις εξελίξεις στο εξωτερικό, με την πρόοδο της θεωρίας της λογοτεχνίας και με τα προβλήματα που συζητούνται γύρω από αυτήν, με τις κατακτήσεις στον χώρο της ιστορίας, της κοινωνιολογίας, της φιλοσοφίας, των πολιτισμικών σπουδών και άλλων επιστημών. Οι εφημερίδες δημιούργησαν ένθετα για το βιβλίο και με αυτήν τη συνθήκη, από το 1997 και εντεύθεν, η κριτική έχει όλα τα περιθώρια που χρειάζεται για να ευδοκιμήσει.

Γράφει ο Νίκος Σαραντάκος

Εδώ και μερικές μέρες, τα τρόλεϊ της Αθήνας κυκλοφορούν έχοντας πάνω τους στίχους του Καβάφη, σαν κι αυτόν που βλέπετε εδώ αριστερά. Αν δεν το βλέπετε καλά, ο στίχος είναι “Δεν έχω σήμερα κεφάλι για δουλειά”, κι αν δεν σας μοιάζει για καβαφικός στίχος δεν είστε μόνος σας -κι εγώ όταν τον διάβασα μου θύμισε τον στίχο του Σουρή: δεν έχω κέφι για δουλειά, πάλι με δέρνει τεμπελιά και κάθομαι στο στρώμα. Κι αν πάλι δεν θυμάστε τον στίχο του Καβάφη, μην αισθανθείτε μειονεκτικά, ούτε εγώ τον θυμόμουν. Άλλωστε, είναι παρμένος από ένα από τα Κρυμμένα ποιήματα του ποιητή, δηλαδή ένα ποίημα, το “Συμεών”, που δεν ανήκει στα 154 “αναγνωρισμένα” ποιήματα του Καβάφη. Δεν βάζω λινκ προς το ποίημα γιατί θα επανέλθω, αλλά προς το παρόν ας πάρουμε μια ανάσα για να πούμε λίγα πράγματα περισσότερα γι’ αυτή την πρωτοβουλία.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές | Athensvoice.gr

«Φτάσαμε το 2013 να χρωστάμε περισσότερα παρά την άγρια λιτότητα που επιβλήθηκε για να αντιμετωπιστεί το θηριώδες χρέος του 2009».

Αυτή η πρόταση έχει δύο σοβαρά προβλήματα. Το πρώτο, ότι είναι εντελώς λάθος. Δεδομένου ότι 4 ολόκληρα χρόνια μετά το 2009 εξακολουθούμε κάθε χρόνο να έχουμε έλλειμμα και να δανειζόμαστε για να το καλύψουμε, θα έπρεπε να χρωστάμε πολύ περισσότερα. Έπειτα, μέσα στο σημερινό χρέος είναι και το ποσόν που δόθηκε για τη σωτηρία των τραπεζών, δηλαδή για να έχουμε ακόμα εμείς καταθέσεις και να μην έχουμε την τύχη των Κυπρίων. Ακόμα, το χρέος πια δεν είναι καθόλου το ίδιο με το 2009.

Δεν έχει συνηθίσει ακόμα τη νέα της βάση. Το στρατηγείο της βρίσκεται πια στο Κολωνάκι, μακριά από την εκλογική της περιφέρεια και τις πειραιώτικες γειτονιές που μεγάλωσε, έζησε για δεκαετίες κι αγαπά. Αλλά, «είναι κοντά στη Βουλή και τις αυξημένες της υποχρεώσεις». Μας έφτιαξε καφέ, πόζαρε χωρίς παράπονο στο φωτογραφικό φακό, υπήρξε πρόθυμη να πάμε τη συζήτηση όσο χρειαστεί ακόμα κι αν χτυπούσαν τα τηλέφωνα από ραδιόφωνα που ήθελαν να τη βγάλουν στον αέρα.

της Όλγας Σελλά | Καθημερινή

Κοινότοπο, αλλά φαίνεται ότι ειδικά αυτούς τους καιρούς η τέχνη συνομιλεί πιο άμεσα, πιο γρήγορα και κατευθείαν με την επικαιρότητα, την καθημερινότητα και τις ανάγκες της κοινωνίας. Για παράδειγμα, κι ενόσω συζητούνταν στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων η επανέναρξη λειτουργίας της παιδικής χαράς στον Αγιο Παντελεήμονα για τα παιδιά όλων των χρωμάτων, έρχεται μια θεατρική πρωτοβουλία, από το Θέατρο του Νέου Κόσμου, που επιλέγει ακριβώς αυτή την περιοχή, την ταλαιπωρημένη από τις ρατσιστικές επιθέσεις και απαγορεύσεις. Ετσι, την Κυριακή 20 Οκτωβρίου, στις 12 το μεσημέρι, λίγο πριν από το μεσημεριανό φαγητό, θα παρουσιάσει «Το μεγάλο μπλουμ του Μπρίλη», έργο που υπογράφουν η Ρεγγίνα Καπετανάκη και ο Βασίλης Ρίσβας, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Το δελτίο Τύπου είναι σαφές:

Γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης | Protagon

Ο αέρας κοπανιστός, αυτός που με τη μορφή μπάλας τυραννάει και τέρπει περίπου όλον τον πλανήτη, δεν είναι σημερινή εφεύρεση. Η καταγωγή του κρατάει από την αρχαιότητα και από αιώνα σε αιώνα βελτιωνόταν μέχρι να βρει την τέλεια μορφή του. Ενώ λοιπόν οι δρόμοι και κάθε λογής αγωνίσματα διαμορφώθηκαν από πάρα πολύ νωρίς (στους αγώνες της Ολυμπίας), το ποδόσφαιρο χρειάστηκε πολύ χρόνο για να παραμερίσει τα άλλα αγωνίσματα και να αποβεί αδιαμφισβήτητος βασιλιάς τους. Όπως ξέρουμε, όλα μα όλα τα αθλήματα κατάγονται από τον πόλεμο, ωστόσο το ποδόσφαιρο είναι αυτό που διέπρεψε στα πάντα: στην έλξη του κόσμου, στον μαγνητισμό των παιδιών, στην τρέλα του φανατισμού, στη διάρκεια της αφοσίωσης που είναι περίπου ισόβια. Στο πρώτο τεύχος της αθλητικής εφημερίδας «Ομάδα» διαβάζαμε πριν από πολλά χρόνια το «πιστεύω» του οπαδού: