Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης | Protagon

«Τα άρματα δεν είναι για επίδειξη αλλά για άμυνα». Πολύ σωστά το λέει το ΠΑΣΟΚ, σχολιάζοντας την απόφαση Αβραμόπουλου για επάνοδο των αρμάτων στις παρελάσεις. Θα μπορούσε βέβαια (το ΠΑΣΟΚ, όχι ο Αβραμόπουλος), να προσθέσει και μια ακόμα παράγραφο στην ανακοίνωσή του. Σ' αυτήν, θα ζητούσε ένα μικρό «mea culpa» γιατί τα χρόνια της παντοδυναμίας του, εκτός του ότι αγόραζε ό,τι άρμα ή άλλο οπλικό σύστημα κυκλοφορούσε στην υφήλιο (ο καταδικασμένος Άκης, θα έχει πολλά να πει γι αυτό), φρόντιζε και να χρησιμοποιεί τα άρματα για λόγους επίδειξης. Eκανε δηλαδή σε υπερθετικό βαθμό, ακριβώς αυτό για το οποίο σήμερα καταγγέλλει την κυβέρνηση.

Γράφει η Αγγελική Σπανού | Athensvoice

Στην οδό Ασκληπιού, λίγο πριν από τη Σόλωνος όπως ανεβαίνεις, υπάρχει ένα χαρτόκουτο με την ένδειξη «Ελληνας άστεγος, παρακαλώ βοηθήστε». Το αφήνει μπροστά από το βιβλιοπωλείο «Πολιτεία» και πηγαίνει το βράδυ να μετρήσει τα κέρματα που έχουν ρίξει οι περαστικοί. Σκέφτηκε να επισημάνει ότι είναι Ελληνας θεωρώντας, προφανώς, ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει συμπάθεια, άρα ελεημοσύνη, αν ξεκαθαριστεί ότι η βοήθεια δεν ζητείται από έναν μετανάστη, από έναν «άλλο».

Γράφει ο Θανάσης Σκόκος | Protagon

Η δεκαεξάχρονη Μαλάλα Γιουσαφζάι δεν κατάφερε, τελικά, μετά το «Ζαχάροφ» και τόσα άλλα βραβεία, να γιορτάσει την επέτειο της αποτυχημένης απόπειρας δολοφονίας σε βάρος της με ένα Νομπέλ Ειρήνης.

Εννοείται πως αγχώθηκα για να βρω δουλειά. Ποιος δεν το κάνει; Όχι εγώ δηλαδή τόσο πολύ για να λέμε την αλήθεια όσο οι γονείς μου. Στο δημόσιο όμως δουλεύουν, τι μπορείς να πεις; Εγώ ήθελα να συνεχίσω να είμαι ρεμάλι αλλά αυτοί ήθελαν να «βολευτώ» όπως είχαν κάνει και αυτοί.

Είχα τελειώσει με τις σπουδές, είχα πάρει πτυχία από 4 γλώσσες, είχα ταξιδέψει και είχα μείνει στο εξωτερικό, ε, δεν είχα άλλες δικαιολογίες, το έβλεπες στα μάτια των γύρω σου, αυτών που συναντούσες στο δρόμο, των συγγενών σου, των φίλων σου και είπαμε φυσικά των δημοσιουπάλληλων γονιών σου. «Τώρα, δουλειά;»

Γράφει ο Σπύρος Σεραφείμ | Protagon

Ο Ρουπακιάς μπαίνει στην κλούβα για να επιστρέψει στις φυλακές του Μαλανδρίνου. Εκεί είναι η μάνα του η οποία προσπαθεί να τον πλησιάσει, αλλά δεν την αφήνουν. Εκείνη, αρχίζει και φωνάζει...

Το βίντεο είναι συγκλονιστικό, έτσι κι αλλιώς σε ταράζει να ακούς μια μάνα να φωνάζει για το παιδί της, εκφράζοντας την απόλυτη οδύνη που υπάρχει. Εδώ, βέβαια, υπάρχει μια διαφορά. Δε μιλάμε για τη μάνα του Φύσσα, η οποία ανήκει στα θύματα αυτής της ιστορίας και κουβαλάει συνέχεια τον αβάσταχτο πόνο της δολοφονίας του παιδιού της...

Γράφει ο Τάκης Καραγιάννης | Protagon

Βαβέλ σημαίνει «η πύλη του Θεού». Η σύγχυση που επικρατούσε στον περίφημο πύργο της που αναφέρεται στο βιβλίο της Γένεσης φαντάζει απλή αναστάτωση μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στο μυαλό των 16χρονων και 17χρονων μαθητών των ελληνικών σχολείων. Στη Β’ Λυκείου, στην Τεχνολογική Κατεύθυνση, διδάσκεται το βιβλίο Τεχνολογία Επικοινωνιών. Παραβλέψτε το γεγονός πως το κράτος, μέσω του αρμόδιου υπουργείου και των διευθύνσεών του, έχει αποφασίσει να διδάξει την τεχνολογία μέσα από βιβλίο και όχι εμπειρικά και εξετάστε τι βιβλίο είναι αυτό. Γράφτηκε το 1991, δηλαδή όταν μεσουρανούσαν παιχνιδομηχανές Atari, όταν οι υπολογιστές έτρεχαν με Windows 3.0 και όταν στα charts του εξωτερικού έπαιζε το Unbelievable. Κάπως έτσι είναι, όντως. Απίστευτο να προσπαθείς να εμφυσήσεις την τεχνολογία μέσα από ένα βιβλίο 22 ετών, πιο «ηλικιωμένο» δηλαδή και από τα άτομα που το διδάσκονται.