της Κατερίνα Καλή | PillowFights

Έχω βαρεθεί να διαβάζω για Ελληνίδες μάνες και τους κανακάρηδές τους. Εντάξει, το καταλάβαμε, το εμπεδώσαμε. Η Ελληνίδα μάνα δε θα αφήσει ποτέ - ή σχεδόν ποτέ έστω - το γιόκα της να αγιάσει. Μονίμως όλες θα τις ξινίζουν και καμιά δε θα είναι άξια για τον πρίγκιπά της.

Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιανό | Lifo

Το φως στην οροφή ενός αεροδρομίου στις 10 το πρωί μου θύμισε τη μέρα που η βάρκα «Αγγέλικα» έφτασε θριαμβικά στον κόλπο της «Ομπρέλας». Έσερνε πίσω της έναν πελώριο ξιφία και ο ψαράς Βασιλάκης αλάλαζε.

της Ξένιας Κουναλάκη | Amagi

Το πρώτο πράγμα που είδα από εκείνη ήταν ο πισινός της. Ήταν κόκκινος, ροδαλός και ολίγον παχουλός, αν αναλογιστεί κανείς ότι ολόκληρη ζύγιζε μόλις 3.350 γραμμάρια. Είχα μια τρελή παρόρμηση να της τον δαγκώσω, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα το εκτιμούσε ούτε ο γιατρός, ούτε η ίδια, που έκλαιγε ήδη γοερά. Είχα σκεφτεί διάφορα ονόματα, κυρίως από κόμικς του Μανάρα —Ντρούνα, Μπλανς, τέτοια—, αλλά τελικώς πρυτάνευσε η λογική και βαφτίστηκε απλώς Μανουέλα (ούτως ή άλλως, η γενιά της παραμένει ανέκφραστη στο άκουσμα αυτού του ονόματος).

έλα να μιλήσουμε για την απώλεια.

για τις άδειες μέρες που κλείνεσαι στο καβούκι σου και περιμένεις να περάσουν.

για τη λύπη που κρύβεις σε χαμόγελα.

για τον πόνο που δεν μπορείς να μοιραστείς γιατί τον θες, έστω αυτόν, δικό σου.

Από την ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ | Lifo.gr

Το 2008 η Πατ Καβάνο, σύζυγος του Τζούλιαν Μπαρνς πεθαίνει από καρκίνο. Ο Μπαρνς και η Καβάνο ήταν παντρεμένοι για 30 χρόνια.

Από τον θάνατό της μέχρι σήμερα ο Μπαρνς έγραψε το 'Ένα κάποιο τέλος", το οποίο απέσπασε και το Βραβείο Booker του 2011, ενώ πέρυσι κυκλοφόρησε το «Τρία επίπεδα της ζωής» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Συχνά αποκαλούν τον Μπαρνς «ασύγκριτο μάγο της καρδιάς».

Τακτοποιούσα πριν μέρες, κάτι παλιές φωτογραφίες. Ξεχώρισα τρεις των παιδιών.

Ο Ν., 3 χρονών στα Κύθηρα.

Έχουμε βγει απ' τη θάλασσα και πριν του φορέσω το στεγνό μαγιό, ξεφεύγει κι αρχίζει να τρέχει στη γραμμή που σκάει το κύμα. Κάνει ζικ ζακ, ξεφωνίζει, δραπετεύει απ' τα ρούχα, τη φροντίδα, την επιτήρηση.

Τον φωτογραφίζουμε γυμνό κι ευτυχισμένο ν' απομακρύνεται χοροπηδώντας.

Δυο χρόνια μετά, ο Α. στο Ελαφονήσι.

Ενός έτους, μουλιάζει ξαπλωμένος ανάσκελα στα τυρκουάζ νερά μ' ένα χαμόγελο χωρίς δόντια κι επιτήδευση. Χωρίς μπρατσάκια επίσης. Κολύμπαγε από μηνών.

Η λυπητερή ιστορία ενός φιλόδοξου "νέου" της εποχής που πήγαινε για μαλλί και βγήκε ξυρισμένος.

Μια μέρα αποφάσισα να αφήσω μούσι. Για να μη νιώθω εκτός παιχνιδιού. "Όλοι έχουν", σκέφτηκα, "γιατί όχι κι εγώ;" Όμως γι' αλλού πήγαινα κι αλλού έφτασα. Αυτή είναι η λυπητερή μου ιστορία.

Κάθε πρωί στο μπαλκόνι, μετράω νησιά.Τα απαγγέλλω σαν προσευχή.

Νάξος, Μύκονος, Πάρος, Δήλος, Ρήνια, Σέριφος, Σύρος, Σίφνος.

Μερικά κρύβονται με τον καιρό κι η προσευχή μικραίνει.

Νάξος, Μύκονος, Δήλος, Ρήνια, Σύρος.

Ή μόνο Δήλος.

Με την ομίχλη χάνεται κι αυτή.

Άδηλος.

Γράφει Το Καραντί

Θα 'ρθει μια μέρα που θα φορέσω εκείνο το μαύρο φόρεμα με τις λεπτές τιράντες που μου πήρες δώρο σε κάτι παλιά γενέθλια. Θα περπατάω σ' εκείνο το στενό με τα ξεθωριασμένα κτίρια, που είναι σαν κάποιος να τους έριξε κουβάδες με χλωρίνη.

Γράφει το πορτατίφ

νά σε ρωτήσω

έχεις νιώσει ποτέ

να αγαπάς πολύ ένα βιβλίο

που δεν σου άρεσε;

έχεις αντιληφθεί ξαφνικά

ότι πιάνει μια δυνατή βροχή

σε έναν μακρινό και άγνωστο πλανήτη;