Δυο λόγια καρδιάς από τον παλιό δάσκαλο για τον Λάμπρο, το παληκάρι με το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη και την θετική αύρα.
Ο θάνατος του, μούδιασε τους κατοίκους του νησιού και το μούδιασμα κρατάει ακόμη.
'Έσβησε ο Αυγερινός, χάθηκε το φεγγάρι,
και οι καρδιές μας ράγισαν, γι’ αυτό το παλικάρι!
Σου τάξανε τον ουρανό, σου τάξανε τ’ αστέρια,
μα τη ζωή σου έκλεψαν, μες απ’ τα δυο σου χέρια!
Από μικρός ξεχώριζες, μες του σχολειού την τάξη,
γιατί ‘σουν ντόμπρος και ευθύς, και σ΄όλα σου εντάξει!
Ένα ζεστό χαμόγελο, γλύκαινε τη μορφή σου!
Το σκόρπαγες απλόχερα, κι ομόρφαινε η ζωή σου!
Είχες ψυχή μικρού παιδιού, και μια καρδιά Αιγαίο!
Τα δυο σου μάτια θάλασσες, τα σκέφτομαι και κλαίω.
Καλό ταξίδι, Λάμπρο μου, θα ζεις μες τη ψυχή μας !
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!! παντοτινά, θα ‘σαι στη θύμησή μας!!"
Ο δάσκαλός σου
Μπακλατζής Κωνσταντίνος
