Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Ευτυχισμένη η χώρα όπου οι κάτοικοί της δεν γεννιούνται μόνο αντιρατσιστές αλλά και ιστορικοί. Ευλογημένη η χώρα όπου πολιτικοί, επαγγελματίες παρατρεχάμενοι, επιχειρηματίες κ.λπ., αντί να διαβάζουν Ιστορία, τη διδάσκουν. Ευλογημένη η χώρα όπου ο κυβερνητικός της εκπρόσωπος κραδαίνει, δίκην πιστοποιητικού ιστοριομάθειας, την καταγωγή του.

Μακάρια η χώρα όπου οι ομιλούσες κεφαλές των παραθύρων, αντί να μαθαίνουν από τους ιστορικούς, τους διορθώνουν. Τυχαία φτιάχτηκαν «τα καλύτερα ΜΜΕ του κόσμου»;

Από το βλέμμα

Η Χριστίνα, 13 ετών, ζει με τη γιαγιά της και την αδελφή της στα Σπάτα. Η μητέρα της αποσυρμένη κάπου για απεξάρτηση, ο πατέρας άγνωστος. Ο Μάριος, 23 ετών, αλβανικής καταγωγής, ζει μόνος του στην περιφέρεια της Καβάλας· δουλεύει σε στάνη, στο facebook παρουσιάζεται σαν d.j. Λατρεύει το χιπ-χοπ, ντύνεται και φωτογραφίζεται σε στυλ χιπ-χοπ, λατρεύει τα αγροτικά 4Χ4 και τις μοτοσυκλέτες. Στο facebook ξετυλίγει φωτογραφικά τη μοναχική ζωή του, ένας άγουρος άνδρας χωρίς πολλούς φίλους, που ποζάρει σαν τον σταρ Eminem και γνέφει Yo! Φωτογραφίζεται στο χωριό του, σε έναν ελληνορθόδοξο γάμο.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο Χατζιδάκις μόλις είχε παραιτηθεί από τη διεύθυνση του Τρίτου Προγράμματος· αν δεν κάνω λάθος, είχε δηλώσει ότι απαγορεύει στο κρατικό ραδιόφωνο να μεταδίδει μουσική του, διότι τη μεταδίδει για να την κακοποιήσει. Το ωραίο στην υπόθεση δεν είναι η ίδια η απαγόρευση. Είναι η αιτιολογία. Θυμωμένος όπως ήταν με το κράτος του ανερχόμενου πασοκισμού, δήλωνε με τον τρόπο του ότι δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί τους. Οχι μόνον δεν χρειάζεται το κρατικό ραδιόφωνο, αλλά το θεωρεί και επιβλαβές για το έργο του. Υπερβολές θα μου πείτε. Ωραίες υπερβολές ενός ανθρώπου που ήξερε να υπερασπίζεται την ευαισθησία του όχι μόνον με τη μουσική του, αλλά και με τη δημόσια παρουσία του.

Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

Σύμφωνα με πολλά ειδησεογραφικά sites και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, η Μαρία Ρεπούση χθες "ξαναχτύπησε". Και αυτό που περιέγραφαν ως "νέο χτύπημα", ήταν πως η ιστορικός και βουλευτής αμφισβήτησε τον χορό του Ζαλόγγου "προκαλώντας για μια ακόμα φορά την εθνική μας μνήμη". Κάπως έτσι το έλεγαν και το έγραφαν.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Ξυπνάω νωρίς. Και αυτόματα, κάνω το λάθος να πατήσω το τηλεκοντρόλ. Πέφτω σε πρωινή συζήτηση για το μέλλον της δημόσιας τηλεόρασης. Όπως σε όλες τις ανάλογες τηλεοπτικές συζητήσεις, σε μάχες που έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα, λαϊκοί αγωνιστές δίνουν αγώνες για να υπερασπίσουν το κράτος, το δημόσιο, την ενημέρωση, την κρατική τηλεόραση, από την επίθεση των μνημονίων και των κερδοσκόπων.

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Αυτό που συμβαίνει με την ΕΡΤ είναι η μικρογραφία της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Όταν δεν προβλέπεις εγκαίρως τις επιταγές των καιρών και τα επερχόμενα προβλήματα, τότε η προχειρότητα και η δημαγωγική “καθυστέρηση” σε φέρνει από το ένα άκρο στο άλλο, σαν το εκκρεμές. Και υφίστασαι βεβαίως και κάθε είδους προβοκάτσια ή τακτική του “ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα” - και μετά κάποιος σου πουλάει και “ανακούφιση”, γιατί θα γίνουν τα μισά, σαν το γνωστό ανέκδοτο με το σπίτι του χότζα, που γέμισε κατσίκες για να αδειάσει λίγο στη συνέχεια.

Το τέρας: Αγοράζοντας ελληνικά προϊόντα από μια ελληνική επιχείρηση βοηθάμε την ελληνική οικονομία. Αν όλοι οι Έλληνες δίναμε 1.000 ευρώ τον χρόνο, για ελληνικά προϊόντα σε ελληνικές επιχειρήσεις, θα έμπαιναν 12 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ, περισσότερα απ’ το «περιβόητο» ΕΣΠΑ.

Γράφει ο Θανάσης Σκόκος

Με τον Αλέκο Παπαδόπουλο συνήθως μελαγχολώ. Με τις αλήθειες που λέει και συμφωνώ, με τις γοητευτικές ουτοπίες για τα «υπουργεία των 100 ικανών στελεχών», με τη μεγάλη αλλαγή στη Δημόσια Διοίκηση που «θα μπορούσε να γίνει σε τρεις μήνες», με τις επικλήσεις του στα όσα προσπάθησε και την αυτοκριτική του για όσα δεν μπόρεσε. Μελαγχολώ, χωρίς να τον κατηγορώ για οτιδήποτε. Με την προθυμία του να μιλήσει με πάθος και για όλα, για τα οράματα που τον συνεπαίρνουν, αλλά και την απροθυμία ή την αδυναμία του για άμεση συμμετοχή του στη συγκρότηση του «μετώπου του ορθολογισμού» που -όπως σωστά λέει- έχει ανάγκη ο τόπος. Προφανώς θα έχει τους λόγους του και τους σέβομαι.

Γράφει ο Γρηγόρης Φαρμάκης

Το θεμελιώδες πρόβλημα που προσπαθούν να λύσουν όλα τα οικονομικά συστήματα, από τις παραδοσιακές οικονομίες μέχρι τα κομμουνιστικά καθεστώτα και τις οικονομίες της ελεύθερης αγοράς, είναι η βέλτιστη κατανομή των πόρων της οικονομίας – δηλ. της εργασίας, του κεφαλαίου, των φυσικών πόρων – ώστε να μεγιστοποιείται το τελικό αποτέλεσμα, η ευμάρεια δηλαδή του κοινωνικού συνόλου.

Γράφει ο Σπύρος Σεραφείμ

Πρόθεση της ηγεσίας του υπ. Προστασίας του Πολίτη είναι -το αμέσως επόμενο διάστημα και μέχρι τον Οκτώβριο- να τεθεί σε (πιλοτική) εφαρμογή ένα σχέδιο που θα προβλέπει ότι πορεία 200 ατόμων δεν μπορεί να κλείνει τους δρόμους μιας πόλης.