Του Παντελή Μπουκάλα | Καθημερινή

Όσοι επέμεναν επί χρόνια (πριν ακόμα οι χρυσαυγίτες εισβάλουν στη Βουλή όχι με τα τεθωρακισμένα του έρωτά τους, αλλά με πολιορκητικό κριό τη λαϊκή ψήφο) ότι αντιμετωπίζουμε συμμορία και όχι ένα τυπικό νεοφασιστικό κόμμα χαίρονται φυσικά με την εξάρθρωση της συμμορίας, ταυτόχρονα, όμως, παραξενεύονται και ανησυχούν. Παραξενεύονται διαπιστώνοντας ότι ξαφνικά, σαν να γύρισε ένας διακόπτης ή να δόθηκε εντολή απελευθέρωσης συνειδήσεων και αισθημάτων, πλημμύρισε άφοβους αντιφασίστες το κομματικο-πολιτικό μας σύστημα και ατρόμητους αντιναζιστές ο χώρος των ΜΜΕ. Ξενίζονται, δηλαδή, από το γεγονός ότι η σιωπή, η αδιαφορία, η ανοχή και η συγκάλυψη έδωσαν ταχύτατα τη θέση τους στους υψηλότατους καταγγελτικούς τόνους, που δεν τους λείπει η αναιδής αυτοηρωοποιητική διάσταση.

1. Κάνοντας αστειάκια και ειρωνικά σχόλια όχι για όσα λέει, αλλά για την εμφάνιση της κόρης του Μιχαλολιάκου αποδεικνύεις ότι έχεις τα ίδια μυαλά με αυτήν

2. Φωνάζοντας στην αντιφασιστική κατά της βίας διαδήλωση «ο λαός δεν ξεχνά τους φασίστες τους κρεμά» και «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες» αν δεν το έχεις καταλάβει παρουσιάζεις ίδιο σουρεάλ θέαμα με αυτό που παρουσιάζει ο Μιχαλολιάκος όταν μιλάει κατά της «κατοχικής κυβέρνησης» χαιρετώντας ναζιστικά.

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης | Καθημερινή

Καθένας μπορεί να έχει οποιαδήποτε άποψη για τη Χρυσή Αυγή. Μπορεί, λογικά, να τη θεωρεί εγκληματική, αλλά από νομική άποψη το ναζιστικό αυτό μόρφωμα δεν είναι «εγκληματική οργάνωση». Είναι κόμμα που έχει τα προνόμια και τις υποχρεώσεις των υπολοίπων του ελληνικού Κοινοβουλίου. Το γεγονός όμως ότι είναι κόμμα δεν σημαίνει ότι στις τάξεις του δεν υπάρχουν εγκληματίες. Ούτε ότι αυτοί οι πιθανώς εγκληματίες δεν έχουν στήσει εγκληματική οργάνωση. Αυτό μπορεί να συμβεί και στα καλύτερα κόμματα, πόσω μάλλον σε ναζιστικά μορφώματα που αποθεώνουν την παράνομη βία.

Γράφει η Αγγελική Σπανού

«Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που τους πετούσε η ντόπια ή η ξένη αντίδραση που να μην την πατήσουν. Αν ήθελε κάποιος να γράψει για τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις. Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο «Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες». Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω» (Ηλίας Ηλιού, 1981).

Γράφει η Γεωργία Πανοπούλου | Athensvoice

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο βίντεο με απόσπασμα από το μήνυμα που απηύθυνε στο φεστιβάλ της ΚΝΕ-Οδηγητή η κολομβιανή οργάνωση FARC, στις 21 Σεπτεμβρίου.

Η μαρξιστική-λενινιστική ένοπλη αντάρτικη οργάνωση FARC, Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia, ιδρύθηκε το 1964. Από τότε έχει αιματοκυλήσει την Κολομβία σε έναν εμφύλιο πόλεμο διάρκειας ήδη πενήντα ετών (υπάρχουν κι άλλες αντίστοιχες ομάδες). Είναι χαρακτηρισμένη τρομοκρατική οργάνωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές και δημοκρατικές χώρες, όπως και από την ίδια την κυβέρνηση της Κολομβίας.

Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου | Protagon

«Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν ιστορία». Ένα γαλλικό γνωμικό που έμαθα πρόσφατα και από τότε έχει κολλήσει στο μυαλό μου σαν πλοκάμι. Ό,τι και να σκέφτομαι, ό,τι και να κάνω αυτές τις μέρες, η φράση σκάει σαν ζονγκ. Πρέπει να τη λύσω ή, τουλάχιστον, να την ελέγξω, αλλιώς ούτε αυγό δεν μπορώ να τηγανίσω.

Γράφει ο Νίκος Ξυδάκης

Ένα παλικάρι πεσμένο στο δρόμο, σαν να κοιμάται στην αγκαλιά της κοπέλας του, ταξιδέυοντας με πλοίο για να νησιά. Μόνο το κλαμένο πρόσωπο της κοπέλας, λίγο αίμα στο γόνατο και το αίμα στο πεζοδρόμιο προδιαθέτουν για κάτι κακό, ίσως αναπότρεπτα κακό. Το παλικάρι είναι ο Παύλος Φύσσας, ο Killah P, λίγο πριν ξεψυχήσει χτυπημένος δόλια από μαχαίρι ναζιστή, η θρηνούσα κοπέλα είναι η Χρύσα, η κοπέλα του. Είναι η πρώτη ώρα της 18ης Σεπτεμβρίου 2013.

Γράφει ο Αντώνης Λιάκος |Χρόνος

Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής χρειάζεται να είναι προσεκτική γιατί ενδέχεται να προκαλέσει απροσδόκητα αποτελέσματα που θα στραφούν σαν μπούμερανγκ εναντίον της δημοκρατίας. Η έως τώρα ανοχή ή η αδιαφορία απέναντι στη Χρυσή Αυγή, η έλλειψη ενός σαφούς ιδεολογικού μετώπου δεν πρέπει να οδηγήσει σε αποτελέσματα που θα έχουν ως συνέπειες αμφισβητούμενες συνταγματικές πράξεις.

Γράφει ο Ανδρέας Ζαμπούκας | Protagon

Πρώτα πρώτα, ας δούμε ποιος αντιπροσωπεύει τη φωνή της συλλογικής συνείδησης ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα κόμματα, οι ακαδημαϊκοί δημόσιοι υπάλληλοι, αρκετοί «επιφανείς» δημοσιογράφοι, οι απανταχού συνδικαλιστές και οι εκπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων. Λίγο πολύ, αυτοί είναι οι «δυναμικοί» και «επίσημοι» εκπρόσωποι στην άρνηση, για απελευθέρωση των πανεπιστημίων και ίδρυση ιδιωτικών. Οι υπόλοιποι, γονείς, μαθητές, φοιτητές, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης και ευρύτερη κοινή γνώμη συντηρούν μια γενικόλογη αντίδραση, που οφείλεται περισσότερο στην άγνοια και στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος.

Γράφει ο Γιώργος Σιακαντάρης | Τα Νέα

Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στην Έκθεση Θεσσαλονίκης ο κος Τσίπρας κάποια στιγμή δυσκολεύτηκε να καταλήξει σ’ ένα όρο: να πει σημασιολογία ή σημειολογία. Απολαυστική στιγμή και καθόλου σαρδάμ. Ποιος όρος όμως ήταν ο σωστός;

Αυτά παθαίνει κανείς, όταν επιχειρεί να μιλήσει για πράγματα που θεωρούνται in, αλλά ό ίδιος είναι εντελώς off, από αυτά. Ο κος Τσίπρας άξιζε εδώ της ευφυούς παρατήρησης που έκανε ο Γιάννης Πρετεντέρης σε συναδέλφους του στο MEGA, όταν αυτοί υποστήριζαν ότι η τρόικα ζητάει απολύσεις για σημειολογικούς λόγους. Τότε αυτός τους ρώτησε: «Και τι είναι ρε παιδιά η τρόικα, ο Ντεριντά είναι;». Ο κος Τσίπρας όντως , νομίζει ότι αν αναμείξεις ολίγη επανάσταση και ολίγον Ντεριντά (έστω Ζίζεκ) κάνεις μια μεγάλη Αριστερά;