Ο καθηγητής της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης Παναγιώτης Καρκατσούλης*, βραβευμένος το 2012 ως ο καλύτερος δημόσιος υπάλληλος στον κόσμο, εξήγησε στο tvxs.gr γιατί οι επιλογές της τρόικας και της κυβέρνησης στο Δημόσιο δεν θυμίζουν σε τίποτα αυτό που πολλοί επικαλούνται και ελάχιστοι πράττουν: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ.

Γράφει η Μαρία Πετρίδη

Όταν ο Μικρός Πρίγκιπας ρώτησε τη Χρύσα για το σεξουαλικό της παρελθόν, η Χρύσα έκανε το λάθος να του απαντήσει ειλικρινά. Μπερμπάντισσα και μερακλού έχει χαρεί το σεξ περισσότερο και καλύτερα από πολλούς μαχόμενους άντρες που ξέρω. Είναι από τους ανθρώπους που πραγματικά, αλλά πραγματικά, είναι απόλυτα απελευθερωμένοι με το σεξ. Από εκείνες τις γυναίκες που δεν θεωρούν απαραίτητη προϋπόθεση τη συναισθηματική σχέση για να κάνουν έρωτα με κάποιον που τους αρέσει, και που μετά τα κινηματογραφικά τους one night stand δεν ελπίζουν σε εξίσου κινηματογραφικά, ρομαντικά happy end.

Του Βασιλη Νεδου

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει γίνει εκτενής συζήτηση για τα κλειστά επαγγέλματα, τις συντεχνίες και την καθυστέρηση που προκαλούν στην οικονομική λειτουργία. Από τη συζήτηση, ενδεχομένως ελέω του μακάβριου χαρακτήρα του θέματος, έχει μείνει απ’ έξω ο θάνατος.

Από την αυγή του πολιτισμού, η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη και ο θάνατος σκληρός, αλλά το ταξίδι προς τον άλλο κόσμο, όπως καθένας τον αντιλαμβάνεται, ήταν εξασφαλισμένο. Το σώμα του νεκρού, σε καιρό ειρήνης, παραδιδόταν στα χέρια της οικογένειάς του, για να το μεταχειριστεί κατά τα έθιμα και τις επιθυμίες του μακαρίτη.

Γράφει ο Νίκος Μαραντζίδης

Σε ένα πρόσφατο άρθρο του στο Protagon (Πρόβες αίματος), ο Νίκος Μπίστης επισήμανε την ανάγκη προάσπισης της νομιμότητας και μάλιστα καταρχήν από την ίδια την Αριστερά, η οποία θα είχε κάθε όφελος από αυτό. Αναφέρθηκε μάλιστα στην παραδειγματική προσωπικότητα του ηγέτη της Αριστεράς τη δεκαετία του ’60, Ηλία Ηλιού, προκειμένου να τεκμηριώσει το επιχείρημά του. Συμφωνώ απολύτως με τη φιλοσοφία και τα επιχειρήματα του άρθρου του Νίκου Μπίστη. Το ζήτημα δεν βρίσκεται εκεί.

Γράφει ο Ανδρέας Ζαμπούκας

Στο Ποσείδι οι φοιτήτριες δε βάφονται, δεν αλλάζουν κάθε μέρα ρούχα και βαριούνται να ψάξουν καθρέφτες. Τρώνε φτηνά, είναι συνέχεια μέσα στη θάλασσα και τραγουδάνε στις παρέες που παίζουν κιθάρα.

Γράφει ο Χριστόφορος Σαρδελής

Σε μια οικονομία που έχει υποστεί μια σωρευτική απώλεια του εθνικού προϊόντος κατά 25% και με την ανεργία να προσεγγίζει το 30%, θα ήταν περίεργο να μην θεωρείται η ανάπτυξη ως η πρώτη προτεραιότητα. Το ερώτημα όμως είναι τι εννοεί ο καθένας με τον όρο «ανάπτυξη» και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ως οργανωμένη κοινωνία για να διασφαλίσουμε μια σταθερή αναπτυξιακή πορεία. Προφανώς πρέπει να διαλέξουμε δρόμο διαφορετικό απ’ αυτόν που, έπειτα από πολλά χρόνια «ανάπτυξης», οδήγησε στη σημερινή τραγωδία.

Γράφει η Χριστίνα Πουλίδου

«Πήδημα: 5 ευρω» έγραφε η ταμπέλα που ήταν κρεμασμένη απ΄τον λαιμό μιας κοπέλας, από τις εκατοντάδες που έκαναν πιάτσα στους δρόμους του κέντρου. Οι διαρρήξεις είχαν εκτοξευθεί, ρακένδυτοι «συλλέκτες» μετάλλων ξήλωναν ό,τι έβρισκαν, παράνομες λέσχες είχαν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια, καθώς και μπάρ που λειτουργούσαν όλο το 24ωρο. Διαμερίσματα φτηνών συνοικιών είχαν μεταβληθεί σε τρώγλες, τα κουφώματα είχαν αφαιρεθεί και είχαν χρησιμοποιηθεί ως καύσιμα, ενώ σκουπίδια στοιβάζονταν σε βουνά σε κοινόχρηστους χώρους.

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Σοκαριστήκαμε όλοι από τη χυδαία επίθεση της κ. Ελένης Ζαρούλια κατά του κ. Γιάννη Δραγασάκη στη Βουλή. Είναι λογικό. Δεν ήταν μόνο η φρασεολογία της, που προέρχεται κατευθείαν από τα καταγώγια του υποκόσμου. Ηταν και η χρησιμοποίηση της κόρης του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική αντιπαράθεση. Αυτό είναι επίσης καινούργιο. Τα προσωπικά των πολιτικών, τα τυχόν δράματα στις οικογένειές τους, δεν μπήκαν ποτέ στην αρένα της πολιτικής. Υπήρχε ένα ελάχιστο αστικής ηθικής, το ελληνικότατο φιλότιμο, που απέτρεπε τους πολιτικούς να ρωτούν κάποιον αντίπαλο αν η κόρη του «η πρεζού βγήκε από την μπουζού».

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Είσαι στο δεύτερο βαγόνι. Διαβάζεις. Κοιτάζεις έξω. «Πάει γρήγορα», σκέφτεσαι. Δεν κύλησε ένα δευτερόλεπτο και τα μάτια σου άνοιξαν διάπλατα, σαν το στόμα σου που τσιρίζει. Μία απόκοσμη δύναμη σε τίναξε προς το πλάι του βαγονιού. Δεν πρόλαβες να σκεφτείς ότι πεθαίνεις. Το κρανίο σου διαλύθηκε σαν αυγό και λύγισες σαν παιδική κούκλα. Και φοβόσουν το αεροπλάνο. Κακώς. Αφού είναι το πιο ασφαλές μέσο για το ταξίδι σου. Το αεροπλάνο πετάει, κυρίως, υπό τον έλεγχο του υπολογιστή. Και αν πέσει, τις περισσότερες φορές ευθύνεται ο αληθινός πιλότος, όχι ο αυτόματος.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η Μύκονος, ως γνωστόν, δεν είναι νησί. Είναι υπαρξιακός προορισμός όπως τα Κύθηρα του Χέλντερλιν, τόπος συμβολικός όπως η Θούλη. Η έκφραση «πάω Μύκονο» ήταν, στα χρόνια της Μεγάλης Ελλάδας, ομολογία πατριωτισμού. Σήμαινε ότι όχι μόνον έχεις καταλάβει το βαθύτερο νόημα της ελληνικής ζωής, αλλά έχεις βρει τον τρόπο να το κάνεις δικό σου, να ζήσεις όπως μόνον οι Ελληνες ξέρουν να ζουν. Ξέρεις να κρατάς τη θέση σου στην πασαρέλα του ξεσαλώματος, και το κυριότερο, ξέρεις πως ο Θεός ή κάποια μοίρα σε έριξαν σ' αυτόν τον τόπο για να ξοδεύεσαι και να ξοδεύεις. Η Μύκονος ήταν κατάκτηση ζωής, χωνευτήρι των πόθων ενός ολόκληρου χειμώνα, κ.τ.λ. κ.τ.λ.